Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Pan Tadeusz
Jacek Soplica był zaściankowym szlachcicem. Z powodu wielkich wąsów zwany był Wąsalem. Był to typ awanturnika i kłótnika.
Jacek był wysokim, przystojnym młodzieńcem. Był sprawny fizycznie – świetnie strzelał oraz władał szablą. Cieszył się powodzeniem u kobiet. Uważany był za ważną osobę w powiecie. Miał wpływy polityczne w cały m województwie, dlatego zwano go „wojewodą”.
Soplica miał porywczy charakter. W swych wyborach nie kierował się rozwagą. Działał pod wpływem impulsu. Panowie zabiegali o jego poparcie, ponieważ rozporządzał głosami ponad trzystu szlachciców. Jednym z nich był Stolnik Horeszko, który często zapraszał go do swego dworu. Jacek zakochał się w jego córce – Ewie, jednak otrzymał czarną polewkę – znak niezgody na małżeństwo. Kierowany zemstą popełnił zbrodnię i zabił Stolnika podczas oblężenia jego zamku przez Rosjan w 1792 roku.
Po dokonaniu zabójstwa Soplica opamiętał się. Pragnął odpokutować za swoje winy. Ożenił się, jednak nie potrafił znaleźć szczęścia. Po śmierci żony, swojego syna Tadeusza oddał na wychowanie bratu – Sędziemu Soplicy. Zajął się także wychowaniem Zosi – córki ukochanej Ewy, która zmarła na Syberii.
Jako zdrajca był pogardzany, dlatego wyjechał z kraju. W Rzymie został księdzem, a na wyraz swej pokory nazwał się Robakiem. Wstąpił do legionów polskich, by bić się za ojczyznę. Odznaczył się pod Hohenlinden, stał przy boku Kozietulskiego pod Samosierrą. Dwas razy był ranny. Przeżył więzienie pruskie, był też torturowany przez Rosjan.
W 1811 roku przyjechał na Litwę jaklo emisariusz. Z rozkazu Napoleona miał przygotować szlachtę na wybuch powstania. Dzięki zdolnościom i sprytowi zdobył zaufanie szlachty. W działalności konspiracyjnej pomagał mu karczmarz Jankiel. Wciąż jest sprawnym rycerzem, jednak pragnie to ukryć. Podczas polowania na niedźwiedzia celnym strzałem ocala Hrabiego i Tadeusza, ratuje też Gerwazego. Podczas bitwy z Moskalami zasłania swym ciałem Hrabiego. Zostaje postrzelony.
Na łożu śmierci wyznaje Klucznikowi swą prawdziwą tożsamość. Doprowadza do ślubu Tadeusza i Zosi, a także zwraca otrzymany niegdyś od Rosjan majątek Horeszków ich prawowitym właścicielom. Umiera pogodzony z ludźmi i Bogiem. Po śmierci Jacek Soplica zostaje oczyszczony z win. Napoleon za jego zasługi odznacza go krzyżem legii honorowej.
Partner serwisu:
kontakt | polityka cookies
Kim był Jacek Soplica?
Autor: Jakub RudnickiJacek Soplica był zaściankowym szlachcicem. Z powodu wielkich wąsów zwany był Wąsalem. Był to typ awanturnika i kłótnika.
Jacek był wysokim, przystojnym młodzieńcem. Był sprawny fizycznie – świetnie strzelał oraz władał szablą. Cieszył się powodzeniem u kobiet. Uważany był za ważną osobę w powiecie. Miał wpływy polityczne w cały m województwie, dlatego zwano go „wojewodą”.
Soplica miał porywczy charakter. W swych wyborach nie kierował się rozwagą. Działał pod wpływem impulsu. Panowie zabiegali o jego poparcie, ponieważ rozporządzał głosami ponad trzystu szlachciców. Jednym z nich był Stolnik Horeszko, który często zapraszał go do swego dworu. Jacek zakochał się w jego córce – Ewie, jednak otrzymał czarną polewkę – znak niezgody na małżeństwo. Kierowany zemstą popełnił zbrodnię i zabił Stolnika podczas oblężenia jego zamku przez Rosjan w 1792 roku.
Po dokonaniu zabójstwa Soplica opamiętał się. Pragnął odpokutować za swoje winy. Ożenił się, jednak nie potrafił znaleźć szczęścia. Po śmierci żony, swojego syna Tadeusza oddał na wychowanie bratu – Sędziemu Soplicy. Zajął się także wychowaniem Zosi – córki ukochanej Ewy, która zmarła na Syberii.
Jako zdrajca był pogardzany, dlatego wyjechał z kraju. W Rzymie został księdzem, a na wyraz swej pokory nazwał się Robakiem. Wstąpił do legionów polskich, by bić się za ojczyznę. Odznaczył się pod Hohenlinden, stał przy boku Kozietulskiego pod Samosierrą. Dwas razy był ranny. Przeżył więzienie pruskie, był też torturowany przez Rosjan.
W 1811 roku przyjechał na Litwę jaklo emisariusz. Z rozkazu Napoleona miał przygotować szlachtę na wybuch powstania. Dzięki zdolnościom i sprytowi zdobył zaufanie szlachty. W działalności konspiracyjnej pomagał mu karczmarz Jankiel. Wciąż jest sprawnym rycerzem, jednak pragnie to ukryć. Podczas polowania na niedźwiedzia celnym strzałem ocala Hrabiego i Tadeusza, ratuje też Gerwazego. Podczas bitwy z Moskalami zasłania swym ciałem Hrabiego. Zostaje postrzelony.
Na łożu śmierci wyznaje Klucznikowi swą prawdziwą tożsamość. Doprowadza do ślubu Tadeusza i Zosi, a także zwraca otrzymany niegdyś od Rosjan majątek Horeszków ich prawowitym właścicielom. Umiera pogodzony z ludźmi i Bogiem. Po śmierci Jacek Soplica zostaje oczyszczony z win. Napoleon za jego zasługi odznacza go krzyżem legii honorowej.
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies