Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Pan Tadeusz
Córka Ewy Horeszkówny i wojewody, wnuczka Stolnika Horeszki. Osierocona we wczesnym dzieciństwie, została oddana pod opiekę Telimenie. Przez wiele lat mieszkała w Petersburgu. Na dwa lata przed powrotem Tadeusza do Soplicowa, zamieszkała ze swoją opiekunką we dworze Sędziego. W chwili rozpoczęcia akcji utworu ma czternaście lat – Telimena mówi jej w dniu łowów na niedźwiedzia, że właśnie zaczyna czternasty rok życia. Wychowywana w ukryciu, wedle przykazań Telimeny, która nie chciała przyzwyczajać ludzi do widoku dziewczyny, by w odpowiednim momencie wprowadzić ją w towarzystwo. Zajmowała się ogródkiem i opiekowała dziećmi. Zakochał się w niej Sak Dobrzyński, lecz Sędzia odmówił wydania Zosi, ponieważ uznał, że dziewczyna jest zbyt młoda. Zosia kochała życie na wsi. Chłopski świat, w otoczeniu którego dorasta, jest jej bliższy niż miasto.
Jej postać już od początkowych scen dzieła ukazana jest jako zjawiskowa i pełna tajemniczości. Tadeusz widzi ją w poświacie słońca, które złotą aureolą rozświetla jej jasne włosy:
„(…) Białe jej ubranie
Wysmukłą postać tylko aż po piersi kryje,
Odsłaniając raniona i łabędzią szyję (…)
Włos w pukle nie rozwity, lecz w węzełki małe
Pokręcony, schowany w drobne strączki białe,
Dziwnie ozdabiał głowę, bo od słońca blasku
Świecił się, jak korona na świętych obrazku”. [Ks. I, 110 – 120]
Równie atrakcyjna wydaje się Hrabiemu, który nazywa ją nimfą i boginką. Jej ruchy cechuje zwinność i lekkość, zdaje się ona płynąć w powietrzu. Zosia prezentuje sobą typowo słowiański typ urody, z jasnymi włosami i niebieskimi oczami. Dzięki pracy w ogrodzie jest zdrowa i opalona.
Wprowadzona w towarzystwo, świetnie daje sobie radę. Ta młoda i delikatna dziewczyna wykazuje się również sporą odwagą, kiedy zasłania podczas kłótni na zamku Klucznika, a potem osłania Sędziego podczas walki z Moskalami. Postać słodka i przepojona liryzmem, wyidealizowana zarówno jako narzeczona Tadeusza, jak i dziedziczka Horeszków. Widać jej uległość wobec narzeczonego, lecz potrafi wykazać się uporem, m.in. zjawiając się wbrew woli Telimeny w stroju chłopskim na uczcie zaręczynowej. Łączy w sobie piękno ciała i ducha.
Partner serwisu:
kontakt | polityka cookies
Zosia - charakterystyka
Autor: Dorota BlednickaCórka Ewy Horeszkówny i wojewody, wnuczka Stolnika Horeszki. Osierocona we wczesnym dzieciństwie, została oddana pod opiekę Telimenie. Przez wiele lat mieszkała w Petersburgu. Na dwa lata przed powrotem Tadeusza do Soplicowa, zamieszkała ze swoją opiekunką we dworze Sędziego. W chwili rozpoczęcia akcji utworu ma czternaście lat – Telimena mówi jej w dniu łowów na niedźwiedzia, że właśnie zaczyna czternasty rok życia. Wychowywana w ukryciu, wedle przykazań Telimeny, która nie chciała przyzwyczajać ludzi do widoku dziewczyny, by w odpowiednim momencie wprowadzić ją w towarzystwo. Zajmowała się ogródkiem i opiekowała dziećmi. Zakochał się w niej Sak Dobrzyński, lecz Sędzia odmówił wydania Zosi, ponieważ uznał, że dziewczyna jest zbyt młoda. Zosia kochała życie na wsi. Chłopski świat, w otoczeniu którego dorasta, jest jej bliższy niż miasto.
Jej postać już od początkowych scen dzieła ukazana jest jako zjawiskowa i pełna tajemniczości. Tadeusz widzi ją w poświacie słońca, które złotą aureolą rozświetla jej jasne włosy:
„(…) Białe jej ubranie
Wysmukłą postać tylko aż po piersi kryje,
Odsłaniając raniona i łabędzią szyję (…)
Włos w pukle nie rozwity, lecz w węzełki małe
Pokręcony, schowany w drobne strączki białe,
Dziwnie ozdabiał głowę, bo od słońca blasku
Świecił się, jak korona na świętych obrazku”. [Ks. I, 110 – 120]
Równie atrakcyjna wydaje się Hrabiemu, który nazywa ją nimfą i boginką. Jej ruchy cechuje zwinność i lekkość, zdaje się ona płynąć w powietrzu. Zosia prezentuje sobą typowo słowiański typ urody, z jasnymi włosami i niebieskimi oczami. Dzięki pracy w ogrodzie jest zdrowa i opalona.
Wprowadzona w towarzystwo, świetnie daje sobie radę. Ta młoda i delikatna dziewczyna wykazuje się również sporą odwagą, kiedy zasłania podczas kłótni na zamku Klucznika, a potem osłania Sędziego podczas walki z Moskalami. Postać słodka i przepojona liryzmem, wyidealizowana zarówno jako narzeczona Tadeusza, jak i dziedziczka Horeszków. Widać jej uległość wobec narzeczonego, lecz potrafi wykazać się uporem, m.in. zjawiając się wbrew woli Telimeny w stroju chłopskim na uczcie zaręczynowej. Łączy w sobie piękno ciała i ducha.
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies