Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Pan Tadeusz
Epopeja (epos) to gatunek literacki wywodzący się z antyku. Zazwyczaj to rozbudowany utwór, który odnosi się do mitów, wierzeń, podań, baśni, ukazuje ważne wydarzenia historyczne i narodowe, utrwala pamięć o nich. Często jej bohaterami są postacie wybitne. Odwołuje się także do zbiorowych wartości wyznawanych przez wspólnotę.
Cechy epopei:
- rozpoczyna się inwokacją, czyli uroczystym zwrotem (apostrofą) do muzy lub bóstwa z prośbą o duchową opiekę nad dziełem (Mickiewicz zwraca się do rodzinnego kraju - „Litwo! Ojczyzno moja!”);
- charakter narracyjny, przedstawia konkretną opowieść;
- na fabułę składa się wiele wątków (wątek walki narodowowyzwoleńczej, wątek miłosny, wątek sporu o zamek), często pojawiają się epizody, czyli wątki poboczne niezwiązane z główną osią wydarzeń (spór Domejki i Dowejki);
- narracja trzecioosobowa,
- wszechwiedzący narrator ma obiektywny stosunek do przedstawianych wydarzeń, dystansuje się od nich;
- ukazuje portrety mitycznych lub historycznych postaci (portrety na ścianach Soplicowa, Napoleon) na tle wydarzeń przełomowych dla epoki (uchwalenie Konstytucji 3 Maja, rzeczywistość porozbiorowa, wkroczenie wojsk napoleońskich na Litwę);
- bohater zbiorowy (np. szlachta zaściankowa w „Panu Tadeuszu”);
- bieg wydarzeń przerywają szczegółowe opisy: wyglądu postaci, krajobrazu (np. świt), poszczególnych przedmiotów (np. zastawa serwisowa);
- pisany trzynastozgłoskowcem (w „Panu Tadeuszu” oprócz spowiedzi Jacka Soplicy);
- patos – podniosły styl;
- występowanie porównań homeryckich;
- zaburzone zostaje chronologiczne ułożenie zdarzeń (młodość Jacka Soplicy);
- postaci zbudowane są często na zasadzie kontrastu (np. Telimena i Zosia);
- główny wątek skupiony jest wokół jednej postaci (Jacek Soplica).
Partner serwisu:
kontakt | polityka cookies
Cechy epopei
Autor: Jakub RudnickiEpopeja (epos) to gatunek literacki wywodzący się z antyku. Zazwyczaj to rozbudowany utwór, który odnosi się do mitów, wierzeń, podań, baśni, ukazuje ważne wydarzenia historyczne i narodowe, utrwala pamięć o nich. Często jej bohaterami są postacie wybitne. Odwołuje się także do zbiorowych wartości wyznawanych przez wspólnotę.
Cechy epopei:
- rozpoczyna się inwokacją, czyli uroczystym zwrotem (apostrofą) do muzy lub bóstwa z prośbą o duchową opiekę nad dziełem (Mickiewicz zwraca się do rodzinnego kraju - „Litwo! Ojczyzno moja!”);
- charakter narracyjny, przedstawia konkretną opowieść;
- na fabułę składa się wiele wątków (wątek walki narodowowyzwoleńczej, wątek miłosny, wątek sporu o zamek), często pojawiają się epizody, czyli wątki poboczne niezwiązane z główną osią wydarzeń (spór Domejki i Dowejki);
- narracja trzecioosobowa,
- wszechwiedzący narrator ma obiektywny stosunek do przedstawianych wydarzeń, dystansuje się od nich;
- ukazuje portrety mitycznych lub historycznych postaci (portrety na ścianach Soplicowa, Napoleon) na tle wydarzeń przełomowych dla epoki (uchwalenie Konstytucji 3 Maja, rzeczywistość porozbiorowa, wkroczenie wojsk napoleońskich na Litwę);
- bohater zbiorowy (np. szlachta zaściankowa w „Panu Tadeuszu”);
- bieg wydarzeń przerywają szczegółowe opisy: wyglądu postaci, krajobrazu (np. świt), poszczególnych przedmiotów (np. zastawa serwisowa);
- pisany trzynastozgłoskowcem (w „Panu Tadeuszu” oprócz spowiedzi Jacka Soplicy);
- patos – podniosły styl;
- występowanie porównań homeryckich;
- zaburzone zostaje chronologiczne ułożenie zdarzeń (młodość Jacka Soplicy);
- postaci zbudowane są często na zasadzie kontrastu (np. Telimena i Zosia);
- główny wątek skupiony jest wokół jednej postaci (Jacek Soplica).
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies