Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Pan Tadeusz
Zdecydował się wracać do ojczyzny z zamiarem przyłączenia się do powstania listopadowego. W czerwcu 1831 roku przybył do Paryża, skąd pod przybranym nazwiskiem (Adam Muhl) został skierowany przez Legację Polską do Warszawy. W sierpniu dotarł do Wielkopolski. Zrezygnowawszy z zamiaru przedostania się do Królestwa (widząc zbliżającą się kleskę), wyraził chęć wzięcia udziału w walce zbrojnej o niepodległość.
Do wiosny 1832 roku pozostał w Wielkopolsce. Czas upływał mu na odwiedzinach w ziemiańskich dworach (Skórzewskich w Kopaszewie, Górzeńskich w Śmiełowie, Turnów w Objezierzu i Grabowskich w Łukowe).
W końcu wyjechał do Drezna, czym rozpoczął przymusową wieloletnią emigrację. Przybył do Paryża, gdzie z niewielkimi przerwami spędził resztę tułaczego życia. Wkrótce po przyjeździe nawiązał kontakty z francuskim środowiskiem artystycznym i intelektualnym (rzeźbiarzem Dawidem d`Angers, poetą Hugues Felicite Lamennais, historykiem Charlesem de Montalambertem), spotkał się z poznanym jeszcze w Wilnie Słowackim. Zaczął się aktywnie udzielać w stowarzyszeniach emigracyjnych: Towarzystwie Literackim, Towarzystwie Litewskim i Ziem Ruskich, Towarzystwie Pomocy Naukowej, Komitecie Narodowym Lelewela.
W 1834 trzydziestosześcioletni Adam ożenił się z dwudziestodwuletnią Celiną Szymanowską, z którą miał sześcioro dzieci – córki Marię i Helenę oraz czterech synów: Władysława, Józefa, Aleksandra oraz Jana.
W tym małżeństwie Adam i Celina nie znaleźli szczęścia. Mickiewicz powiedział potem swemu przyjacielowi, Armandowi Levy`emu: „Tajna nauka Izraela w tej sprawie jest taka, że prawdziwym małżeństwem jest to, które łączy połowy pary, przeznaczonej dla siebie przez Opatrzność; ono jedno daje środki dopełnienia naszego powołania na tym padole. Wszystkie inne osłabiają nas”.
W Paryżu poeta nawiązał współpracę z działaczami emigracyjnymi, pisał artykuły i pisma publicystyczne. W latach 1839-1840 był profesorem literatury łacińskiej w Lozannie w Szwajcarii, a w roku 1840 objął katedrę języków słowiańskich w College de France. W roku 1841 Adam związał się z reprezentantem nurtu polskiego mesjanizmu – Andrzejem Towiańskim. W 1844 roku władze francuskie zawiesiły Mickiewicza w czynnościach profesora z powodu politycznej wymowy wykładów oraz propagowania towianizmu. W swoich „wyznawczych” wykładach głosił poglądy jawnie antykatolickie (Wykład IV, będący rozbiorem Biesiady Towiańskiego i rozpoczynający cykl prelekcji wokół osoby i nauki Mistrza): „(…) można je czytać jako traktaty moralne czy dzieło teologiczno-polityczne, charyzmatyczną wykładnię doktryny”.
W roku 1847, po ostrym sporze, w którym guru groził poecie przyszłymi wcieleniami w zwierzęta i skały, będące piekłem, Mickiewicz zerwał stosunki z Towiańskim. W czasie Wiosny Ludów (1848) utworzył we Włoszech legion polski. Po powrocie do Paryża był współzałożycielem i redaktorem pisma "Trybuna Ludów" (Tribune des Peuples), związał się z Towarzystwem Historycznym, brał żywy udział w tworzeniu Biblioteki Paryskiej, działał w Radzie Szkoły Polskiej w Batignolles. Biografia Adama Mickiewicza
Autor: Karolina MarlgaZdecydował się wracać do ojczyzny z zamiarem przyłączenia się do powstania listopadowego. W czerwcu 1831 roku przybył do Paryża, skąd pod przybranym nazwiskiem (Adam Muhl) został skierowany przez Legację Polską do Warszawy. W sierpniu dotarł do Wielkopolski. Zrezygnowawszy z zamiaru przedostania się do Królestwa (widząc zbliżającą się kleskę), wyraził chęć wzięcia udziału w walce zbrojnej o niepodległość.
Do wiosny 1832 roku pozostał w Wielkopolsce. Czas upływał mu na odwiedzinach w ziemiańskich dworach (Skórzewskich w Kopaszewie, Górzeńskich w Śmiełowie, Turnów w Objezierzu i Grabowskich w Łukowe).
W końcu wyjechał do Drezna, czym rozpoczął przymusową wieloletnią emigrację. Przybył do Paryża, gdzie z niewielkimi przerwami spędził resztę tułaczego życia. Wkrótce po przyjeździe nawiązał kontakty z francuskim środowiskiem artystycznym i intelektualnym (rzeźbiarzem Dawidem d`Angers, poetą Hugues Felicite Lamennais, historykiem Charlesem de Montalambertem), spotkał się z poznanym jeszcze w Wilnie Słowackim. Zaczął się aktywnie udzielać w stowarzyszeniach emigracyjnych: Towarzystwie Literackim, Towarzystwie Litewskim i Ziem Ruskich, Towarzystwie Pomocy Naukowej, Komitecie Narodowym Lelewela.
W 1834 trzydziestosześcioletni Adam ożenił się z dwudziestodwuletnią Celiną Szymanowską, z którą miał sześcioro dzieci – córki Marię i Helenę oraz czterech synów: Władysława, Józefa, Aleksandra oraz Jana.
W tym małżeństwie Adam i Celina nie znaleźli szczęścia. Mickiewicz powiedział potem swemu przyjacielowi, Armandowi Levy`emu: „Tajna nauka Izraela w tej sprawie jest taka, że prawdziwym małżeństwem jest to, które łączy połowy pary, przeznaczonej dla siebie przez Opatrzność; ono jedno daje środki dopełnienia naszego powołania na tym padole. Wszystkie inne osłabiają nas”.
W Paryżu poeta nawiązał współpracę z działaczami emigracyjnymi, pisał artykuły i pisma publicystyczne. W latach 1839-1840 był profesorem literatury łacińskiej w Lozannie w Szwajcarii, a w roku 1840 objął katedrę języków słowiańskich w College de France. W roku 1841 Adam związał się z reprezentantem nurtu polskiego mesjanizmu – Andrzejem Towiańskim. W 1844 roku władze francuskie zawiesiły Mickiewicza w czynnościach profesora z powodu politycznej wymowy wykładów oraz propagowania towianizmu. W swoich „wyznawczych” wykładach głosił poglądy jawnie antykatolickie (Wykład IV, będący rozbiorem Biesiady Towiańskiego i rozpoczynający cykl prelekcji wokół osoby i nauki Mistrza): „(…) można je czytać jako traktaty moralne czy dzieło teologiczno-polityczne, charyzmatyczną wykładnię doktryny”.
Od 1852 pracował w Bibliotece Arsenału, gdzie za niewielką, lecz stałą pensję oraz darmowe mieszkanie pełnił dyżury trzy razy w tygodniu.
Nadzieje polityczne na odzyskanie przez Polskę niepodległości związał z Napoleonem III oraz rozpoczętą w 1854 roku wojną między Francją, Anglią i Rosją (tzw. wojna krymska).
Po śmierci żony Mickiewicz zostawił nieletnie dzieci w Paryżu i we wrześniu 1855 roku wyjechał do Konstantynopola (Istambułu) w Turcji, aby tworzyć oddziały polskie (Legion Polski), a także złożony z Żydów tzw. Legion Żydowski do walki z carską Rosją.
W drugiej dekadzie października rozchorował się w Burgas po zjedzeniu bigosu z tłustą baraniną i nieświeżym salami. Choć chory, postanowił wrócić do Konstantynopola, gdzie rzucił się w wir pracy nad tworzeniem oddziału. Zmarł nagle podczas epidemii cholery, o czym traktuje poniższy fragment z Łukasińskiego: „25 listopada zjadł obiad złożony z kurczęcia czy kaczki i pół butelki wina. W nocy poczuł się gorzej, następnego dnia przed południem jeszcze pił kawę i palił, rozmawiał ze znajomymi. Około południa przyszedł ostry atak, po południu zjawili się lekarze. Choroba wyglądała na „cholerę najgwałtowniejszą”. Mickiewicz nie chciał przyjmować lekarstw, wił się z bólu na łóżku. Przyszedł ksiądz Michał Ławrynowicz z ostatnim namaszczeniem. Przed dziewiątą wieczorem Adam Mickiewicz umarł”.
Jego ciało zostało przewiezione do Paryża i w 1855 pochowane na cmentarzu des Champeaux w Montmorency obok ekshumowanej na Pere Lachaise żony.
Trzydzieści pięć lat późnej, przed zbliżającym się stuleciem urodzin, trumnę sprowadzono na Wawel. Została ustawiona opodal trumien królewskich.
Kalendarium życia
* Okres pierwszy: dzieciństwo i młodość - lata 1798-1814
-- 24 grudnia 1798 - Mickiewicz urodził się w Zaosiu pod Nowogródkiem (prawdopodobnie), jako drugi syn Mikołaja i Barbary z Majewskich, ochrzczony imionami Adam Bernard.
-- 1807-1814 - rozpoczął naukę w szkole ojców dominikanów w Nowogródku.
- sierpień 1807 – rozpoczął naukę,
- powtarza trzecią klasę,
- poznaje Jana Czeczota, odtąd najbliższego przyjaciela i późniejszego filomatę.
- październik 1811 – jego ojciec zaczyna ciężko chorować i rok później umiera (dokładnie 28 maja 1812),
- opiekę nad chłopcami (Adam miał dwóch młodszych braci) przejmuje wuj, sędzia Medard Rostocki z Ruty,
- 4 lipca 1812 do Nowogródka wkraczają wojska napoleońskie pod wodzą króla Westfalii Hieronima i ks. Józefa Poniatowskiego. Trzynastoletni wówczas Adam widzi sąsiadów i znajomych powracających (zza rzeki Niemen) w rodzinne strony z wojskiem Księstwa Warszawskiego,
- lipiec 1815 - Mickiewicz zdaje publiczny egzamin, którym kończy naukę w szkole nowogródzkiej.
* 1815-1823 okres wileńsko-kowieński (studia i praca nauczyciela)
- 1815 – Mickiewicz zaczyna studia na Uniwersytecie Wileńskim na wydziale... fizyko-matematycznym. Wkrótce zostaje stypendystą rządowym jako kandydat do zawodu nauczycielskiego. Studiuje do 1819 roku.
- 1817 - odbywa się pierwsze posiedzenie Towarzystwa Filomatów,
- 1818 - w „Tygodniku Wileńskim" ukazuje się pierwszy opublikowany wiersz Mickiewicza „Zima miejska", będący raczej wyrazem pilnych nauk u klasyków niż zapowiedzią romantycznego geniuszu,
- czerwiec 1819 - Adam zdaje egzamin magisterski.
- 1819-1823 – praca nauczyciela w powiatowej szkole w Kownie
Mickiewicz cierpi z powodu dokuczliwego bólu zębów (nie znano wówczas tabletek przeciwbólowych).
- 1819 – poznaje Marylę Wereszczakównę,
- 21 października 1820 – umiera jego matka – Barbara Mickiewiczowa, o czym dowiaduje się dopiero na Boże Narodzenie (popadł w depresję),
- 14 lutego 1821 – ukochana Maryla wychodzi za Wawrzyńca Puttkamera,
W Kownie Adam Mickiewicz wywołuje skandal, ponieważ atakuje lichtarzem w salonie Kowalskich pewnego szambelana.
- 4 listopada 1823 roku Mickiewicz zostaje aresztowany,
- 4 listopada 1823 – 21 kwietnia 1824 – pobyt w więzieniu (zostaje zwolniony dzięki poręczeniu Joachima Lelewela).
* 1824-1829 – zesłanie dwudziestosześcioletniego Mickiewicza w głąb Rosji wskutek wzrostu prześladowań Polaków na Litwie
strona: 1 2 3
Szybki test:
Matka ofiarowała małego Adama Matce Boskiej Ostrobramskiej, po tym, jak:a) zachorował na zapalenie płuc
b) wypadł z okna
c) miał silną gorączkę
d) złamał nogę
Rozwiązanie
W Weimarze Mickiewicz spotkał się z:
a) Odyńcem
b) Heglem
c) Krasińskim
d) Goethem
Rozwiązanie
Tytuł magistra filozofii otrzymał Mickiewicz w roku:
a) 1822
b) 1820
c) 1818
d) 1824
Rozwiązanie
Więcej pytań
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies