Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Pan Tadeusz

„Pan Tadeusz” - streszczenie szczegółowe z testem

Autor: Dorota Blednicka

Przy trzeciej potrawie Podkomorzy zwraca uwagę, że sam musi opiekować się pannami, choć nie jest już młody. Sędzia stwierdza, że chociaż młodzi są oddawani na nauki, dzięki czemu mają większą wiedzę niż starsi, to jednak nie mają możliwości poznawania obyczajów. Sam Sędzia wychowywany był u ojca Podkomorzego przez dziesięć lat, gdzie uczył się wypełniać usługi publiczne, nabierał ogłady i kultury. Mimo, że nie zrobił kariery urzędniczej, to wyniósł z domu Wojewody wszelkie zasady grzecznościowe, których przestrzega do dziś. Jednak te obyczaje nie są tak przestrzegane jak dawniej. Wypiera je nowa moda, która nie szanuje starych szlacheckich rodów i tradycji.

Pamiętaj!
Pielęgnowanie obyczajów, przekazywanych z pokolenia na pokolenie nadawało życiu szlachty i ich codzienności głęboki sens. Wynikało z tradycji, szacunku do dawnych czasów, kiedy wszystko miało swój określony porządek i miejsce, było dowodem narodowej wspólnoty.
Zobacz: Szlacheckie obyczaje w Panu Tadeuszu


Wszyscy słuchają Sędziego w skupieniu. Mówi on dalej o grzeczności, lecz tym razem skupia się na zasadach, które powinny być spełniane wobec płci pięknej ze strony młodych mężczyzn. Według jego słów kultura powinna być adekwatna do stanu młodzieńca.

W dyskusję z Sędzią wdaje się Podkomorzy, który zaczyna mówić o modzie francuskiej, wypierającej coraz bardziej rodzime obyczaje. Wyśmiewa francuskie ubiory mężczyzn i żali się, że Francuzi wpłynęli na modę, strój i religię. Wspomina dzień, kiedy jeszcze był dzieckiem i do jego ojca przyjechał pan Podczaszyc, ubrany wedle francuskiej mody i we francuskim stylu.

Razem z nim, na miejscu dla lokajów, siedziały dwa pieski. Woźnicą był bardzo chudy Niemiec. Podczaszyc, który pierwszy na Litwie zaczął nosić się na modę francuską, wywoływał śmiech szlachty, zaś chłopi uważali go za samego diabła. Postanowił ucywilizować szlachtę, ogłaszając, że Francuzi uznali, że wszyscy ludzie są równi. Przyjął tytuł markiza, a potem barona.
Podkomorzy podsumowuje swoją opowieść słowami „co Francuz wymyśli, to Polak polubi”. Na szczęście – według Podkomorzego – minęły już czasy, kiedy to młodzi jechali za granicę po modę. Teraz jeżdżą tam, by się uczyć. Mówi dalej o Napoleonie, o tym, że nastał znów czas walki, kiedy to o Polakach ponownie będzie głośno, ponieważ po wielu latach pojawiła się szansa dla Rzeczypospolitej. Żal mu jednak, że tyle lat minęło w narodowej bezczynności. Zwraca się do Bernardyna, księdza Robaka, z cichym pytaniem, czy to prawda, że odebrał on wiadomości zza Niemna i czy dotyczą one także polskich wojsk. Ksiądz zaprzecza i dodaje, że polityka go nudzi.

Wśród gości Sędziego jest również Moskal, kapitan Ryków, stary żołnierz, kwaterujący w pobliskiej wiosce, zaproszony przez Sędziego z czystej grzeczności. Ryków przyznaje, że umie mówić po polsku, że sympatyzuje z Polakami. Potwierdza pogłoski o zbliżającej się wojnie. Jego major dostał nakaz szykowania się do marszu. Wspomina także o przebiegłości Bonapartego, porównując go do lisa.

Wniesiono czwartą potrawę. W tym samym czasie otworzyły się boczne drzwi i weszła młoda, urodziwa kobieta, która zwróciła uwagę zebranych swoim strojem. Wszyscy, z wyjątkiem Tadeusza, witają damę. Słychać szepty, że jej strój jest zbyt wytworny jak na wieś i dzień powszedni. Dama, poruszając się lekko, wita ukłonem gości i zmierza do wolnego krzesła obok Tadeusza. Niespodziewanie potyka się i wspiera na ramieniu młodzieńca.

Rozpoczynają się rozmowy na temat polowania. Asesor i Rejent spierają się o to, czyj chart – Kusy Rejenta czy Sokół Asesora – upolował zająca. Do kłótni przyłączają się inni, ale nikt tak naprawdę nie potrafi zawyrokować, który pies zwyciężył.

Sędzia przeprasza nowo przybyłą damę, że uczta rozpoczęła się bez niej. Tadeusz przygląda się swojej towarzyszce. Dochodzi do wniosku, że to ją rano widział w ogrodzie, choć teraz, z bliska wydaje mu się bardziej dojrzała i czarnowłosa. Nieznana ogrodniczka sprawiała wrażenie, że jest dziewczynką, zaś on miał przed sobą kobietę dojrzałą, lecz bardzo piękną.

Tadeusz liczy sobie dwadzieścia lat. Od dzieciństwa mieszkał w Wilnie, gdzie opiekował się nim z woli ojca, ksiądz. Stryj nie szczędził na jego naukę, lecz Tadeusz, Soplica z krwi i kości, bardziej nadawał się na żołnierza i zamiast uczyć się, wolał jeździć na koniu i strzelać. Jego ojciec w testamencie prosił, by syn został żołnierzem. Tadeusz zamierzał na wsi korzystać ze swobody. Potem miał wstąpić do polskiego wojska. Stryj jednak nagle zmienił zdanie i nakazał, by wychowanek wrócił do domu, ożenił się i objął gospodarstwo. Później Tadeusz miał zostać dziedzicem Sędziego.

Sąsiadka Tadeusza zwraca na niego uwagę. Oboje zaczynają coraz śmielej się sobie przyglądać. Kobieta pierwsza rozpoczyna rozmowę po francusku, pytając o książki. Potem rozmawiają o malarstwie, tańcach, rzeźbiarstwie. Tadeusz jest zdumiony jej wiedzą i obawia się kompromitacji. Po pewnym czasie poufale żartują ze sobą. Dama kładzie przed nim trzy gałki z chleba i każe wybrać jedną. Tadeusz wybiera najbliższą sobie, co wywołuje w niej zadowolenie, a z kolei zasmuca Podkomorzankę.

Na drugim końcu stołu trwa spór między zwolennikami Kusego a zwolennikami Sokoła. Rejent opowiada swoją wersję zdarzeń. Według niego pościg za zającem wygrał Kusy. Tadeusz, wyrwany z rozmowy z piękną damą, pytaniem Rejenta o wynik pościgu między psami, przyznaje mu rację, co z kolei wywołuje złość Asesora. Asesor pyta – a znany jest w całej okolicy z ciętych ripost – czy spór może rozsądzić Telimena, ciotka Tadeusza, która przez wiele lat mieszkała w stolicy i zapewne zna się lepiej na łowach niż młody Tadeusz. Dla Tadeusza wiadomość, że piękna dama obok niego jest jego ciotką, jest zaskoczeniem. Podkomorzy uspokaja zwaśnione strony, zarządzając przeniesienie sporu na kolejny dzień. Zapowiada polowanie. Częstuje Wojskiego tabaką z pięknej starej, złotej tabakiery, którą jego ojciec dostał od króla Stanisława.

Wojski, znany powszechnie ze sztuki polowania, jest zasmucony faktem, że spierają się o psy. Opowiada, że za jego czasów polowano na łosie, wilki, dziki i niedźwiedzie, a nie na zające. Odmawia udziału w łowach, ponieważ nikt z jego rodu Hreczechów nie zniżył się do polowania na szaraka. Wypowiedź Wojskiego wywołuje śmiech zebranych. Wszyscy wstają od stołów. Tadeusz podaje ramię Telimenie.

Młody Soplica z kilkoma gośćmi idzie do stodoły, by w zastępstwie gospodarza dopilnować przygotowań do snu. Nadal rozpamiętuje wieczorne wydarzenia. Nie ma jednak kogo wypytać o Telimenę i o łączące ich pokrewieństwo.

Kiedy wszyscy zasypiają, Sędzia planuje i wydaje rozporządzenia, dotyczące polowania. Woźny Protazy przyznaje się, że to on nakazał przenieść stoły do zamku. Uważa bowiem, że zamek należy już do Sopliców, a sam fakt, że zaproszono tam gości stanowi dowód na to, kto jest jego właścicielem. Sędzia zasypia. Woźny wyciąga swoją trybunalską wokandę i czyta o różnych procesach. Wspomina dni, kiedy brał udział w takich zatargach, czasy, kiedy przemycał na Litwę wiadomości z ojczyzny. Nowiny te krążyły potajemnie po całej Litwie. Czasem przemycano polskie gazety, z których rodziny dowiadywały się o śmierci bądź sławie bliskich.

strona:    1    2    3    4    5    6    7    8    9    10  

Szybki test:

Maćkiem nad Maćkami zwany był
a) Mojżesz
b) Mikołaj
c) Matyjasz
d) Marian
Rozwiązanie

Hrabiego wyzwał na pojedynek:
a) Sędzia
b) Wojski
c) Podkomorzy
d) Tadeusz
Rozwiązanie

Okazało się, że zając uciekł psom Rejena i Asesora:
a) do lasu
b) w jarzyny
c) na pole gryki
d) do sadu
Rozwiązanie

Więcej pytań

Zobacz inne artykuły:

StreszczeniaOpracowanie
„Pan Tadeusz” - streszczenie szczegółowe z testem
Dzieje Jacka Soplicy
Dzieje Jacka Soplicy w punktach
Pan Tadeusz – podstawowe informacje
„Pan Tadeusz” - wiadomości wstępne
Soplicowo jako centrum polszczyzny
Okoliczności powstania „Pana Tadeusza” Adama Mickiewicza
Inwokacja w „Panu Tadeuszu”
Cechy epopei
Soplicowo - arkadyjski obraz szlacheckiego dworku
Biografia Adama Mickiewicza
Obyczaje i zwyczaje w „Panu Tadeuszu”
Plan wydarzeń „Pana Tadeusza”
Środki stylistyczne w inwokacji „Pana Tadeusza”
„Pan Tadeusz” jako epopeja narodowa
Czas i miejsce akcji „Pana Tadeusza”
Spór Asesora z Rejentem
Zwyczaje szlacheckie w domu Sędziego
Najważniejsze problemy w „Panu Tadeuszu”
Tematyka „Pana Tadeusza”
Kompozycja i styl „Pana Tadeusza”
Opis zajazdu w „Panu Tadeuszu”
Jacek Soplica – bohater romantyczny
Spór Horeszków z Soplicami o zamek
Porównanie opowieści Gerwazego (Księga II) ze spowiedzią Jacka Soplicy (Księga X)
Opis zamku Horeszków w „Panu Tadeuszu”
Opis Soplicowa
Gatunki literackie w „Panu Tadeuszu”
Środki stylistyczne w opisie koncertu Jankiela
Plan wydarzeń koncertu Jankiela
Wydarzenia historyczne w koncercie Jankiela („Pan Tadeusz”)
Interpretacja koncertu Jankiela
Opis zaścianka w Dobrzyniu
Opisy przyrody w „Panu Tadeuszu”
Kogo przedstawiają portrety na ścianach Soplicowa?
Poetyka „Pana Tadeusza”
Szlachta w „Panu Tadeuszu” Adama Mickiewicza
Opis polowania na niedźwiedzia w „Panu Tadeuszu”
Prawda historyczna a fikcja literacka w „Panu Tadeuszu”
Środki stylistyczne w opisie sadu w „Panu Tadeuszu”
Opis sadu w „Panu Tadeuszu”
Opis serwisu obiadowego w „Panu Tadeuszu”
Jak doszło do zajazdu na Soplicowo?
Narrator w „Panu Tadeuszu” – jego rola i miejsce
Opis grzybobrania w „Panu Tadeuszu”
Romans Telimeny i Tadeusza
Spotkanie Tadeusza i Telimeny w „Świątyni dumania”
O co spierali się Telimena z Sędzią? Argumenty każdej ze stron
Pierwsze spotkanie Tadeusza i Zosi
Kogo zabił Jacek Soplica?
Epilog „Pana Tadeusza”- interpretacja
Pojęcie „zajazd” w „Panu Tadeuszu”
Dyplomatyka i łowy – pytania i odpowiedzi
Intertekstekstualność w „Panu Tadeuszu”
Bibliografia
Co to jest czarna polewka?
Czytanie ze zrozumieniem fragmentu książki Aliny Witkowskiej „Mickiewicz, słowo i czyn” - odpowiedzi
Plan koncertu Wojskiego




Bohaterowie
Hrabia – charakterystyka
Spowiedź Jacka Soplicy
Kim był Jacek Soplica?
Stolnik Horeszko – charakterystyka
Jacek Soplica/ksiądz Robak – charakterystyka postaci
Zosia - charakterystyka
Telimena - charakterystyka
Sędzia Soplica - charakterystyka
Tadeusz Soplica - charakterystyka
Pozostali bohaterowie „Pana Tadeusza”



Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies