Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Lalka
• kompozycja zwarta i spójna,
• utwór wielowątkowy o skomplikowanej strukturze tematycznej i narracyjnej,
• cechuje ja otwartość (niejasne zakończenie), fragmentaryczność (epizodyczność), niejednoznaczność (początkowo stanowiło to zarzut),
• główną narrację przedstawia narrator trzecioosobowy (wszechwiedzący), „Pamiętnik starego subiekta” - pisane w pierwszej osobie wspomnienia i refleksje Ignacego Rzeckiego („dwugłos narracyjny”),
• występuje mowa pozornie zależna - trzecioosobowy narrator przyjmuje perspektywę danego bohatera, przedstawiając jego przemyślenia, refleksje (przemyślenia Wokulskiego oraz Izabeli),
• fabuła zawiera: obrazki obyczajowe, charakterystykę postaci, wydarzenia będące punktem wyjścia do snucia wątków natury filozoficznej lub psychologicznej,
• luźnymi związkami, a nawet niekiedy lukami między opisem poszczególnych wydarzeń, czego przykładem może być brak powiązania przyczynowo-skutkowego (często utrudniający lekturę powieści),
• technika ukazywania tych samych sytuacji i wydarzeń z różnych punktów widzenia, poddawanie ich różnym interpretacjom (czasem sprzecznym),
• czytelnikowi utrudnia przyjęcie ostatecznego zdania wielość nierozstrzygniętych niedomówień, opinii, informacji burzących lub zaskakujących.
Partner serwisu:
kontakt | polityka cookies
Kompozycja i styl „Lalki”
Autor: Jakub Rudnicki• kompozycja zwarta i spójna,
• utwór wielowątkowy o skomplikowanej strukturze tematycznej i narracyjnej,
• cechuje ja otwartość (niejasne zakończenie), fragmentaryczność (epizodyczność), niejednoznaczność (początkowo stanowiło to zarzut),
• główną narrację przedstawia narrator trzecioosobowy (wszechwiedzący), „Pamiętnik starego subiekta” - pisane w pierwszej osobie wspomnienia i refleksje Ignacego Rzeckiego („dwugłos narracyjny”),
• występuje mowa pozornie zależna - trzecioosobowy narrator przyjmuje perspektywę danego bohatera, przedstawiając jego przemyślenia, refleksje (przemyślenia Wokulskiego oraz Izabeli),
• fabuła zawiera: obrazki obyczajowe, charakterystykę postaci, wydarzenia będące punktem wyjścia do snucia wątków natury filozoficznej lub psychologicznej,
• luźnymi związkami, a nawet niekiedy lukami między opisem poszczególnych wydarzeń, czego przykładem może być brak powiązania przyczynowo-skutkowego (często utrudniający lekturę powieści),
• technika ukazywania tych samych sytuacji i wydarzeń z różnych punktów widzenia, poddawanie ich różnym interpretacjom (czasem sprzecznym),
• czytelnikowi utrudnia przyjęcie ostatecznego zdania wielość nierozstrzygniętych niedomówień, opinii, informacji burzących lub zaskakujących.
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies