Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Lalka
Stanisław Wokulski przez całe życie jest osamotniony i niezrozumiany. Rozdarty między romantyczną miłością, której jest w stanie wiele poświęcić, a pozytywistycznymi poglądami na rzeczywistość. Nie może znaleźć swego miejsca w świecie.
O jego samotności świadczą wspomnienia z trwającego osiem miesięcy pobytu na wojnie rosyjsko-tureckiej. Zajmował się tam dostawami dla wojska i pomnożył swoją fortunę. Rzeckiemu opowiada, że czuł się „strasznie samotny”: „najgorszą samotnością nie jest ta, która otacza człowieka, ale ta pustka w nim samym, kiedy z kraju nie wyniósł ani cieplejszego spojrzenia, ani serdecznego słówka, ani nawet iskry nadziei…”.
Wokulski tęskni za krajem. O ojczyźnie przypominają mu oglądane krajobrazy. Czuje wewnętrzne rozdarcie i „ranę w duszy”. Jednak bohater tęskni przede wszystkim za miłością i panną Izabelą. Dlatego po powrocie, jednym z pierwszych pytań jest pytanie o rodzinę Łęckich.
Wokulski w swoim życiu bardzo często czuł się wyobcowany. O tajemnicach swej duszy nie chciał nawet rozmawiać z najlepszym przyjacielem, Rzeckim. Miał świadomość, że nawet Ignacy go nie zrozumie.
Najtragiczniejszym momentem w życiu bohatera była nieudana próba samobójcza w Skierniewicach. Gdy Wokulski dowiedział się, że Izabela go nie kocha, poczuł się oszukany. Uświadomił sobie pełnię swej samotności. Był otumaniony i nie myślał racjonalnie Próbował rzucić się pod koła pociągu.
Partner serwisu:
kontakt | polityka cookies
„Lalka” jako powieść o samotności
Autor: Jakub RudnickiStanisław Wokulski przez całe życie jest osamotniony i niezrozumiany. Rozdarty między romantyczną miłością, której jest w stanie wiele poświęcić, a pozytywistycznymi poglądami na rzeczywistość. Nie może znaleźć swego miejsca w świecie.
O jego samotności świadczą wspomnienia z trwającego osiem miesięcy pobytu na wojnie rosyjsko-tureckiej. Zajmował się tam dostawami dla wojska i pomnożył swoją fortunę. Rzeckiemu opowiada, że czuł się „strasznie samotny”: „najgorszą samotnością nie jest ta, która otacza człowieka, ale ta pustka w nim samym, kiedy z kraju nie wyniósł ani cieplejszego spojrzenia, ani serdecznego słówka, ani nawet iskry nadziei…”.
Wokulski tęskni za krajem. O ojczyźnie przypominają mu oglądane krajobrazy. Czuje wewnętrzne rozdarcie i „ranę w duszy”. Jednak bohater tęskni przede wszystkim za miłością i panną Izabelą. Dlatego po powrocie, jednym z pierwszych pytań jest pytanie o rodzinę Łęckich.
Wokulski w swoim życiu bardzo często czuł się wyobcowany. O tajemnicach swej duszy nie chciał nawet rozmawiać z najlepszym przyjacielem, Rzeckim. Miał świadomość, że nawet Ignacy go nie zrozumie.
Najtragiczniejszym momentem w życiu bohatera była nieudana próba samobójcza w Skierniewicach. Gdy Wokulski dowiedział się, że Izabela go nie kocha, poczuł się oszukany. Uświadomił sobie pełnię swej samotności. Był otumaniony i nie myślał racjonalnie Próbował rzucić się pod koła pociągu.
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies