JesteÅ› w: Ostatni dzwonek -> Romantyzm
komedii „Åšluby panieÅ„skie”, w której Aleksander Fredro konfrontuje odmienne poglÄ…dy na instytucjÄ™ małżeÅ„skÄ…, prezentujÄ…c portrety starych (Radost i Dobrójska) oraz mÅ‚odszych (Gucio i Aniela);
najważniejszym dziele Aleksandra ÅšwiÄ™tochowskiego „My i wy”, gdzie autor podkreÅ›liÅ‚ różnice pokoleniowe bÄ™dÄ…ce przeszkodÄ… w wyznawaniu tych samych racji:
tragikomedii „Moralność pani Dulskiej” Gabrieli Zapolskiej;
epopei WÅ‚adysÅ‚awa Reymonta „ChÅ‚opi”, gdzie osiÄ… fabuÅ‚y jest konflikt miÄ™dzy ojcem i synem: Maciejem BorynÄ… i Antkiem;
„Nad Niemnem” Elizy Orzeszkowej - pokoleniowa kłótnia obejmuje przede wszystkim seniora i potomka rodu KorczyÅ„skich – Benedykta i Witolda, którzy nie mogÄ… dojść do porozumienia w kwestiach Å›wiatopoglÄ…dowych oraz wychowawczych;
dramacie „Tango” SÅ‚awomira Mrożka, w którym autor przyglÄ…da siÄ™ sporowi konserwatywnego przedstawiciela najmÅ‚odszego pokolenia, Artura, z reprezentantem starszyzny, Edkiem: „Tu już nie ma w ogóle żadnej tradycji ani żadnego systemu, sÄ… tylko fragmenty, proch! BezwÅ‚adne przedmioty. WyÅ›cie wszystko zniszczyli i niszczycie ciÄ…gle, aż zapomnieliÅ›cie sami, od czego siÄ™ wÅ‚aÅ›ciwie zaczęło”;
prozie BolesÅ‚awa Prusa m.in. „Lalce” przedstawiajÄ…cej, jak uważaÅ‚ sam autor, konflikt trzech grup idealistów: „Nasz idealizm ma w powieÅ›ci trzy typy, cechujÄ…ce siÄ™ tym, że każdy z nich goni za wielkimi dzieÅ‚ami, a nie dba o maÅ‚e, podczas gdy realista Szlangbaum, wykonujÄ…c maÅ‚e prace zdobywa kraj. Rzecki jest idealistÄ… politycznym, Ochocki naukowym, a Wokulski bardzo zÅ‚ożonym jako czÅ‚owiek epoki przejÅ›ciowej”.
WracajÄ…c do analizowanego utworu, szczegółowej analizy sposoby prowadzenia głównego wÄ…tku – konfliktu pokoleÅ„ – dokonaÅ‚ autor doskonaÅ‚ego opracowania problematyki i konstrukcji dzieÅ‚a, CzesÅ‚aw Zgorzelski. W rozdziale „Owoce wileÅ„sko-kowieÅ„skiej twórczoÅ›ci lirycznej” badacz twórczoÅ›ci Mickiewicza dokonuje trafnego podsumowania prowadzÄ…cych tropów, zwracajÄ…c uwagÄ™ na „konsekwentnie realizowane przeciwstawienia”:
„1) martwego Å›wiata ludzi bez serc i bez ducha oraz wzlotu do krainy, w której „zapaÅ‚ tworzy cudy";
2) starców związanych z ziemia, pochylonych wiekiem, niezdolnych do uniesień i młodości, która nad poziomy
wzlatuje;
3) samolubów, samotnych, przemijajÄ…cych bez Å›ladu i bez pożytku dla Å›wiata oraz mÅ‚odych przyjaciół Å›miaÅ‚o ginÄ…cych w szturmie do „sÅ‚awy grodu", w walce o szczęście wszystkich ludzi;
4) chaosu „w krajach zamÄ™tu i nocy" oraz nowej rzeczywistoÅ›ci uporzÄ…dkowanej „z bożej mocy";
5) starego, zanikajÄ…cego już „Å›wiata rzeczy" i nowego, wschodzÄ…cego dopiero „Å›wiata ducha” (Cz. Zgorzelski „Owoce wileÅ„sko-kowieÅ„skiej twórczoÅ›ci lirycznej”, [w:] tegoż, „O sztuce poetyckiej Mickiewicza. Próby zbliżeÅ„ i uogólnieÅ„”, Warszawa 2001).
Jeden z najważniejszych wierszy Adama Mickiewicza, uważany za literacki, polityczny i pokoleniowy manifest epoki – „Oda do mÅ‚odoÅ›ci”, rozpoczyna siÄ™ apostrofÄ… do tytuÅ‚owych mÅ‚odych lat:Oda do mÅ‚odoÅ›ci - interpretacja i analiza
Autor: Karolina MarlêgaWracajÄ…c do analizowanego utworu, szczegółowej analizy sposoby prowadzenia głównego wÄ…tku – konfliktu pokoleÅ„ – dokonaÅ‚ autor doskonaÅ‚ego opracowania problematyki i konstrukcji dzieÅ‚a, CzesÅ‚aw Zgorzelski. W rozdziale „Owoce wileÅ„sko-kowieÅ„skiej twórczoÅ›ci lirycznej” badacz twórczoÅ›ci Mickiewicza dokonuje trafnego podsumowania prowadzÄ…cych tropów, zwracajÄ…c uwagÄ™ na „konsekwentnie realizowane przeciwstawienia”:
„1) martwego Å›wiata ludzi bez serc i bez ducha oraz wzlotu do krainy, w której „zapaÅ‚ tworzy cudy";
2) starców związanych z ziemia, pochylonych wiekiem, niezdolnych do uniesień i młodości, która nad poziomy
wzlatuje;
3) samolubów, samotnych, przemijajÄ…cych bez Å›ladu i bez pożytku dla Å›wiata oraz mÅ‚odych przyjaciół Å›miaÅ‚o ginÄ…cych w szturmie do „sÅ‚awy grodu", w walce o szczęście wszystkich ludzi;
4) chaosu „w krajach zamÄ™tu i nocy" oraz nowej rzeczywistoÅ›ci uporzÄ…dkowanej „z bożej mocy";
5) starego, zanikajÄ…cego już „Å›wiata rzeczy" i nowego, wschodzÄ…cego dopiero „Å›wiata ducha” (Cz. Zgorzelski „Owoce wileÅ„sko-kowieÅ„skiej twórczoÅ›ci lirycznej”, [w:] tegoż, „O sztuce poetyckiej Mickiewicza. Próby zbliżeÅ„ i uogólnieÅ„”, Warszawa 2001).
„Bez serc, bez ducha, to szkieletów ludy;
MÅ‚odoÅ›ci! dodaj mi skrzydÅ‚a!”.
Podmiot uważa przedstawicieli Å›wiata „starych”, za „szkieletów ludy”. Metafora jest peÅ‚na goryczy. Ludzie sÄ… ukazani jako pozbawieni „serc” oraz „ducha”, czyli trwajÄ…cy w stanie marazmu, beznadziei, smutku, pozbawieni zdolnoÅ›ci dziaÅ‚ania. Z tego powodu wieszcz prosi mÅ‚odość, aby dodaÅ‚a jemu oraz innymi mÅ‚odym ludziom „skrzydeÅ‚”. Szerzej o powodach nietypowego pragnienia mówiÄ… kolejne wersy:
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies