Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Romantyzm
W tej balladzie „ze śpiewu gminnego” Adama Mickiewicza poznajemy historię zdradzonej i skrzywdzonej kobiety, która gotowa była oddać swe życie, aby móc dokonać zemsty na niewiernym kochanku. Po raz kolejny w „Balladach i romansach” wieszcz posłużył się dobrze znanym mu z osiemnastowiecznej poezji motywem zdradzonej miłości. Podobnie jak to było w przypadku „Świtezianki”, „Rybka” oparta jest na ludowych opowieściach. Utwór zawiera także wiele elementów fantastycznych, będących wyznacznikiem nurtu romantycznego.
W pierwszej scenie utworu widzimy zrozpaczoną Krysię – piękną niewiastę o długich włosach – utyskującą nad swym losem nad brzegiem Świtezi. Młoda kobieta przybiegła z nieodległej wsi, podległej szlacheckiemu dworkowi. Z jej wyznań do „sióstr Świtezianek” dowiadujemy się, iż łączyło ją płomienne uczucie z paniczem tegoż dworku. I chociaż to jej obiecywał dozgonną miłość i rychłe małżeństwo, właśnie tego dnia brał ślub z księżną. Krysia jest tak zrozpaczona i zdruzgotaną, iż postanawia odebrać sobie życie rzucając się w toń Świtezi. W ostatniej chwili ubolewa jeszcze nad losem ich wspólnego synka.
Podczas gdy nad jeziorem doszło do tragedii, zza lasku dobiega nad wodę migotanie świateł, huczna muzyka i gwar gości weselnych. Odgłosy i blaski przyjęcia ślubnego jej jeszcze niedawnego ukochanego, ojca jej dziecka, z inną kobietą, wydawały się potęgować wrażenie drwiny mężczyzny z losu Krysi. Nagle hałasy uczty schodzą na drugi plan, ponieważ coraz głośniejszy staje się płacz dziecka. Z lasku na brzeg jeziora wychodzi nadworny sługa. Niosąc na rękach synka swojego pana nawołuję Krysię, by nakarmiła ich wspólną pociechę.
Zrozpaczony starszy mężczyzna dotarł nad brzeg jeziora, na którego tafli dostrzegł ogromną ilość rybich łusek. Nie zwrócił jednak na ten widok większej uwagi, zamiast tego bezradnie wołając:
„(…) Niestety!
Ach, któż da piersi dzieciątku!
Ach! gdzie ty, Krysiu, ach, gdzie ty?”.
Usłyszawszy nawoływania służącego, a przede wszystkim płacz ukochanego synka, niewiasta odezwała się:Rybka - interpretacja i analiza
W tej balladzie „ze śpiewu gminnego” Adama Mickiewicza poznajemy historię zdradzonej i skrzywdzonej kobiety, która gotowa była oddać swe życie, aby móc dokonać zemsty na niewiernym kochanku. Po raz kolejny w „Balladach i romansach” wieszcz posłużył się dobrze znanym mu z osiemnastowiecznej poezji motywem zdradzonej miłości. Podobnie jak to było w przypadku „Świtezianki”, „Rybka” oparta jest na ludowych opowieściach. Utwór zawiera także wiele elementów fantastycznych, będących wyznacznikiem nurtu romantycznego.
W pierwszej scenie utworu widzimy zrozpaczoną Krysię – piękną niewiastę o długich włosach – utyskującą nad swym losem nad brzegiem Świtezi. Młoda kobieta przybiegła z nieodległej wsi, podległej szlacheckiemu dworkowi. Z jej wyznań do „sióstr Świtezianek” dowiadujemy się, iż łączyło ją płomienne uczucie z paniczem tegoż dworku. I chociaż to jej obiecywał dozgonną miłość i rychłe małżeństwo, właśnie tego dnia brał ślub z księżną. Krysia jest tak zrozpaczona i zdruzgotaną, iż postanawia odebrać sobie życie rzucając się w toń Świtezi. W ostatniej chwili ubolewa jeszcze nad losem ich wspólnego synka.
Podczas gdy nad jeziorem doszło do tragedii, zza lasku dobiega nad wodę migotanie świateł, huczna muzyka i gwar gości weselnych. Odgłosy i blaski przyjęcia ślubnego jej jeszcze niedawnego ukochanego, ojca jej dziecka, z inną kobietą, wydawały się potęgować wrażenie drwiny mężczyzny z losu Krysi. Nagle hałasy uczty schodzą na drugi plan, ponieważ coraz głośniejszy staje się płacz dziecka. Z lasku na brzeg jeziora wychodzi nadworny sługa. Niosąc na rękach synka swojego pana nawołuję Krysię, by nakarmiła ich wspólną pociechę.
Zrozpaczony starszy mężczyzna dotarł nad brzeg jeziora, na którego tafli dostrzegł ogromną ilość rybich łusek. Nie zwrócił jednak na ten widok większej uwagi, zamiast tego bezradnie wołając:
„(…) Niestety!
Ach, któż da piersi dzieciątku!
Ach! gdzie ty, Krysiu, ach, gdzie ty?”.
„Tu jestem, w rzece u spodu, -
(…)
Tutaj drżę cała od chłodu,
A żwir mnie oczki wyjada”.
Na nic to się jednak zdało, gdyż Świtezianki wysłuchały jej utyskiwań i przyjęły do swego grona, zamieniając ją w rybkę. Pozbawiony nadziei sługa już miał wracać do dworku, kiedy jego oczom ukazał się piękny widok. Nad powierzchnię jeziora wyskoczyła rybka o niecodziennej urodzie:
„Złotymi plamki nadobna,
Kraśne ma po bokach piórka,
Główka jak naparstek drobna,
Oczko drobne jak paciórka”.
Służący ze zdziwieniem spostrzegł, iż nagle z górnej części ciała stworzenia opadły łuski, odsłaniając twarz, długie włosy, szyję, piersi i ręce Krysi. Jego oczom ukazała się najprawdziwsza syrena – pół kobieta, pół ryba. Istota podpłynęła do mężczyzny, biorąc w ręce płaczące dziecko. Przytuliła je do siebie, ukołysała i zaśpiewała mu. Nakarmiwszy i uśpiwszy chłopca, odłożyła go do kosza zawieszonego na gałęzi nad brzegiem rzeczki, po czym ponownie zamieniła się w rybę i odpłynęła.
Sługa przyprowadzał synka Krysi nad brzeg rzeczki wpadającej do Świtezi każdego ranka i wieczora, by ta mogła go nakarmić i przytulić. Jednak pewnego wieczora wszystko się zmieniło. Panicz i księżna wybrali się na romantyczny spacer nad jezioro. Sługa, idąc w bezpiecznej odległości za parą, miał nadzieję, iż ich przechadzka nie potrwa długo, ponieważ dziecko powoli zaczynało się domagać pokarmu matki. Mężczyzna postanowił przeczekać pod krzakiem, lecz małżeństwo wciąż nie wracało ze spaceru. Wreszcie zapadła ciemna noc. Sługa postanowił, iż nie może już dłużej siedzieć bezczynnie i udał się nad brzeg rzeczki, gdzie zazwyczaj czekała na niego Krysia. Ze zdumieniem odkrył, iż w miejscu, gdzie zazwyczaj biegła rzeczka jest tylko piaszczysty rów.
strona: 1 2 3 4
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies