Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Romantyzm
Motyw grobu, mogiły, kurhanu, czyli miejsc wiecznego spoczynku jest obecny w kulturze i religii każdej narodowości. Z racji ścisłego powiązania z wątkiem śmierci, występuje w wielu tekstach literackich, posiada swoją realizację w każdej z epok:
Grób Agamemnona - motyw mogiły, grobu
Motyw grobu, mogiły, kurhanu, czyli miejsc wiecznego spoczynku jest obecny w kulturze i religii każdej narodowości. Z racji ścisłego powiązania z wątkiem śmierci, występuje w wielu tekstach literackich, posiada swoją realizację w każdej z epok:
- Biblia - owinięcie ciała zmarłego Chrystusa w płótno (głowę owinięto całunem) i złożenie do grobu wykutego w skale , grób zapowiedzią i symbolem zmartwychwstania;
- Sofokles „Antygona” - symboliczny grób usypany dla brata, Polinejkesa, grobowiec tytułowej bohaterki – symbole przejścia człowieka ze świata żywych do zmarłych;
- „Dzieje Tristana i Izoldy”, czyli baśniowa opowieść o tragicznej miłości tytułowej pary, pochowanej w dwóch oddzielnych mogiłach połączonych krzakiem głogu. Gdy okoliczni mieszkańcy próbowali ściąć roślinę, okazało się to niemożliwe: „Po trzykroć chcieli go zniszczyć, na próżno. Wreszcie donieśli o cudzie królowi Markowi. Król zabronił odtąd ucinać głóg”.
Od tej pory głóg jest symbolem miłości silniejszej od śmierci; - Jan Andrzej Morsztyn „Do trupa” - kompozycja sonetu opiera się na zestawieniu osoby nieszczęśliwie zakochanej oraz zmarłej. Osoba „zabita (…) strzałą śmierci” - w przeciwieństwie do tej dotkniętej „strzałą miłości”, krwawi, a jej ciało trawi gorączka i przedśmiertny rumieniec. Gdy już odejdzie, jej ciało zostaje nakryte żałobną tkaniną i będzie opłakiwane w kościele w otoczeniu tysięcy świec lub czczone na cmentarzu za pomocą zniczy nagrobkowych, podczas gdy ciało zmarłego z miłości nigdy nie zazna spokoju i wytchnienia:
„Tyś na twarz suknem żałobnym nakryty,
Jam zawarł zmysły w okropnej ciemności,
Ty masz związane ręce, ja, wolności
Zbywszy, mam rozum łańcuchem powity”; - Franciszek Karpiński „Żale Sarmaty nad grobem Zygmunta Augusta” - mogiła miejscem wyrażania żalu z powodu ciężkiej sytuacji w kraju, grób symbolem dawnej świetności Rzeczypospolitej;
- Jan Kochanowski „Tren XV” (grób Niobe symbolem straconych nadziej dotyczących jej dzieci), „Na sokalskie mogiły” - napis na mogile poległych pod Sokalem, znak śmierci w obronie ojczyzny;
- William Szekspir „Romeo i Julia” - grób tytułowej pary miejscem pogodzenia zwaśnionych rodów, symbolem wielkiej, nieszczęśliwej miłości;
- Antoni Malczewski „Maria” - śmierć Miecznika przy grobach córki i żony;
- Adam Mickiewicz „Grób Potockiej” (grobowiec wybranki chana), „Mogiły haremu” (zrujnowane grobowce), „Kurhanek Maryli” (grób znakiem straty i żalu), część II „Dziadów” (symbol więzi między światem żywych i zmarłych) oraz „Lilie”, w których motyw grobu pojawia się w kontekście zbrodni głównej bohaterki i zakopania ciała męża przez żonę na łące, porosłej przez tytułowe kwiaty;
- Zygmunt Krasiński „Nie-Boska komedia” - w tej tragedii motyw pojawia się dokładnie w II części, gdzie mamy scenę na cmentarzu. Mąż i jego syn Orcio udają się na grób matki, ozdobiony „w gotyckie filary i wieżyczki”;
- Kamil Cyprian Norwid „Coś ty Atenom zrobił, Sokratesie” (grób symbolem niezrozumienia światłych jednostek przez otoczenie), „Bema pamięci żałobny rapsod” (znak zjednoczenia się ojczyzny w wspólnej walki), „W Weronie” (mogiła znakiem tragicznej miłości);
- Adam Asnyk „Sonet XXX” - mogiła symbolem śmierci oraz... źródłem nowego życia:
„Grób cię nie odda światu - widmem bladem
(...) Musisz do życia wkroczyć życia bramą,
Musisz być inną, choć będziesz tą samą!”;
strona: 1 2 3
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies