JesteÅ› w: Ostatni dzwonek -> Romantyzm
„Niech nad martwym wzlecÄ™ Å›wiatem
W rajską dziedzinę ułudy:
Kędy zapał tworzy cudy,
Nowości potrząsa kwiatem
I obleka w nadziei zÅ‚ote malowidÅ‚a”.
Podmiot pragnie wzlecieć nad „martwym Å›wiatem”, czyli rozgrabionÄ… przez oprawców PolskÄ…, pozostajÄ…cÄ… pod obcym panowaniem. ChciaÅ‚by siÄ™ przenieść do krainy marzeÅ„ i cudów, gdzie zaangażowanie i nadzieja przesÄ…dzajÄ… o zwyciÄ™stwie. Ten, kto dożywa sÄ™dziwego wieku i powoli przygotowuje siÄ™ na Å›mierć, powinien mieć szansÄ™ na dostrzeżenie w ostatnich dniach życia Å›wiata przez pryzmat mÅ‚odoÅ›ci i jej atrybutów:
„Niechaj, kogo wiek zamroczy,
Chyląc ku ziemi poradlone czoło,
Takie widzi świata koło,
Jakie tÄ™pymi zakreÅ›la oczy”.
Åšwiat starych to pokryty mgÅ‚Ä… „obszar gnuÅ›noÅ›ci zalany odmÄ™tem”. OpisujÄ…c go, poeta nie waha siÄ™ użyć retoryki brzydoty, Å›wiat pokrywajÄ… bowiem „wody trupie”, jest martwy („szkieletów ludy”, „wody trupie”), wypeÅ‚niony jednostkami ospaÅ‚ymi, bezczynnymi. Ludzie sÄ… niczym „pÅ‚azy w skorupie”, cechuje ich egoizm:
„Sam sobie sterem, żeglarzem, okrÄ™tem”.
Samotność i skupienie tylko na swoich potrzebach sprawia, iż tacy ludzie nie zostawiajÄ… po sobie żadnego Å›ladu istnienia, ich Å›mierć nie ma znaczenia w wiÄ™kszym kontekÅ›cie. Na szczęście Å›wiat „starych” odchodzi już w przeszÅ‚ość. Chaos „krajów zamÄ™tu i nocy”, skłóconych, zwaÅ›nionych przemija:
„Åšwiat rzeczy stanÄ…Å‚ na zrÄ™bie”.
„Starych” zastÄ…piÄ… „mÅ‚odzi”. Nastanie nowa rzeczywistość, „wychodzÄ…cy z zamÄ™tu Å›wiat ducha” powstanie „z bożej mocy”. BÄ™dzie to „rajska dziedzina uÅ‚udy”, kraina, w której:
„(…)zapaÅ‚ tworzÄ… cudy,
Nowości potrząsa kwiatem
I obleka w nadziei zÅ‚ote malowidÅ‚a”.
Autor w powtarzających się apostrofach ukazuje młodość jako siłę sprawczą nowego świata. Tytułowa bohaterka wzleci nad światem, doda ludziom skrzydeł:
„MÅ‚odoÅ›ci! ty nad poziomy
Wylatuj, a okiem słońca
Ludzkości całe ogromy
Przeniknij z koÅ„ca do koÅ„ca”.
MÅ‚odość posiada takÄ… siÅ‚Ä™, iż może unieść siÄ™ ponad „poziomy”, czyli ukazać rzeczywistość z innej perspektywy, pod innym kÄ…tem.
Nowy świat wypełnią ludzie posiadający cele i pragnienia wyższe, niż ich poprzednicy. Będzie ich cechowała gotowość do wspólnych działań, chęć bezinteresownego poświęcenia się dla dobra sprawy, stawianie potrzeba drugiego człowieka przez swoimi pragnieniami. W walce o szczęście innych nie powstrzyma ich nic, chyba że śmierć. Odwagę i oddanie młodych doskonale uplastycznia przywołanie przez Mickiewicza postaci Herkulesa:Oda do młodości - interpretacja i analiza
Autor: Karolina Marlêga„Niech nad martwym wzlecÄ™ Å›wiatem
W rajską dziedzinę ułudy:
Kędy zapał tworzy cudy,
Nowości potrząsa kwiatem
I obleka w nadziei zÅ‚ote malowidÅ‚a”.
Podmiot pragnie wzlecieć nad „martwym Å›wiatem”, czyli rozgrabionÄ… przez oprawców PolskÄ…, pozostajÄ…cÄ… pod obcym panowaniem. ChciaÅ‚by siÄ™ przenieść do krainy marzeÅ„ i cudów, gdzie zaangażowanie i nadzieja przesÄ…dzajÄ… o zwyciÄ™stwie. Ten, kto dożywa sÄ™dziwego wieku i powoli przygotowuje siÄ™ na Å›mierć, powinien mieć szansÄ™ na dostrzeżenie w ostatnich dniach życia Å›wiata przez pryzmat mÅ‚odoÅ›ci i jej atrybutów:
„Niechaj, kogo wiek zamroczy,
Chyląc ku ziemi poradlone czoło,
Takie widzi świata koło,
Jakie tÄ™pymi zakreÅ›la oczy”.
Åšwiat starych to pokryty mgÅ‚Ä… „obszar gnuÅ›noÅ›ci zalany odmÄ™tem”. OpisujÄ…c go, poeta nie waha siÄ™ użyć retoryki brzydoty, Å›wiat pokrywajÄ… bowiem „wody trupie”, jest martwy („szkieletów ludy”, „wody trupie”), wypeÅ‚niony jednostkami ospaÅ‚ymi, bezczynnymi. Ludzie sÄ… niczym „pÅ‚azy w skorupie”, cechuje ich egoizm:
„Sam sobie sterem, żeglarzem, okrÄ™tem”.
Samotność i skupienie tylko na swoich potrzebach sprawia, iż tacy ludzie nie zostawiajÄ… po sobie żadnego Å›ladu istnienia, ich Å›mierć nie ma znaczenia w wiÄ™kszym kontekÅ›cie. Na szczęście Å›wiat „starych” odchodzi już w przeszÅ‚ość. Chaos „krajów zamÄ™tu i nocy”, skłóconych, zwaÅ›nionych przemija:
„Åšwiat rzeczy stanÄ…Å‚ na zrÄ™bie”.
„Starych” zastÄ…piÄ… „mÅ‚odzi”. Nastanie nowa rzeczywistość, „wychodzÄ…cy z zamÄ™tu Å›wiat ducha” powstanie „z bożej mocy”. BÄ™dzie to „rajska dziedzina uÅ‚udy”, kraina, w której:
„(…)zapaÅ‚ tworzÄ… cudy,
Nowości potrząsa kwiatem
I obleka w nadziei zÅ‚ote malowidÅ‚a”.
Autor w powtarzających się apostrofach ukazuje młodość jako siłę sprawczą nowego świata. Tytułowa bohaterka wzleci nad światem, doda ludziom skrzydeł:
„MÅ‚odoÅ›ci! ty nad poziomy
Wylatuj, a okiem słońca
Ludzkości całe ogromy
Przeniknij z koÅ„ca do koÅ„ca”.
MÅ‚odość posiada takÄ… siÅ‚Ä™, iż może unieść siÄ™ ponad „poziomy”, czyli ukazać rzeczywistość z innej perspektywy, pod innym kÄ…tem.
„Dzieckiem w kolebce kto Å‚eb urwaÅ‚ Hydrze,
Ten młody zdusi Centaury,
Piekłu ofiarę wydrze,
Do nieba pójdzie po laury”.
Młode pokolenie zjednoczy się w dążeniu do zrealizowania wspólnych celów:
„Razem, mÅ‚odzi przyjaciele!…
W szczęściu wszystkiego są wszystkich cele;
Jednością silni, rozumni szałem,
Razem, mÅ‚odzi przyjaciele!…”.
Podmiot wzywa do osiągnięcia pełnej jedności, to ona zapewni sukces wspólnych przedsięwzięć:
„Zestrzelmy myÅ›li w jedno ognisko
I w jedno ognisko duchy!...”.
Nad uwypukleniem przez Mickiewicza roli wspólnoty w realizowaniu celów rozwodzi siÄ™ PolaÅ„czyk: „Podmiot liryczny podkreÅ›la także ogromnÄ… rolÄ™ przyjaźni, wspólnoty, zbiorowoÅ›ci opartej na zasadach współpracy i wzajemnej życzliwoÅ›ci. R a z e m można zdziaÅ‚ać wiele, można – do czego patetycznie wzywa utwór skierować Å›wiat w stronÄ™ prawdziwej wolnoÅ›ci. Nad wymowÄ… utworu ciąży oÅ›wieceniowy racjonalizm przesycony jednakże romantycznym sposobem myÅ›lenia” (D. PolaÅ„czyk, dz. cyt.).
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies