JesteÅ› w: Ostatni dzwonek -> Romantyzm
„MÅ‚odoÅ›ci! dodaj mi skrzydÅ‚a!
Niech nad martwym wzlecę światem
(…)
Młodości! ty nad poziomy
Wylatuj, a okiem słońca
Ludzkości całe ogromy
Przeniknij z końca do końca.
(…)
Młodości! tobie nektar żywota
Natenczas słodki, gdy z innymi dzielę:
(…)
Młodości! orla twych lotów potęga,
Jako piorun twoje ramiÄ™”
To wÅ‚aÅ›nie opis mÅ‚odoÅ›ci, skontrastowany ze stanem życia dojrzaÅ‚ego, jest głównym wÄ…tkiem dzieÅ‚a Mickiewicza: „MÅ‚odość okreÅ›lana jest w Odzie przy pomocy słów: zapaÅ‚, nowość, nadzieja, kojarzy siÄ™ z miÅ‚oÅ›ciÄ… i przyjaźniÄ…, zdolna jest do wzlotu nad Å›wiatem i jego racjonalnej oceny. Podmiot liryczny mówi o niej: orla twych lotów potÄ™ga, sugerujÄ…c jej wielkie możliwoÅ›ci. Spojrzenie z góry, z lotu ptaka, na obszar gnuÅ›noÅ›ci zalany odmÄ™tem pozwala objąć wzrokiem rozlegÅ‚e tereny, wielkie przestrzenie i na podstawie tych obserwacji ocenić wartość oglÄ…danej rzeczywistoÅ›ci” (D. PolaÅ„czyk, dz. cyt.).
Romantyczny dynamizm, podkreÅ›lajÄ…cy ogromnÄ… wagÄ™ uczuć, zostaje wprowadzony także poprzez odpowiednio nacechowane sÅ‚ownictwo, takie jak „zapaÅ‚”, „potrzÄ…sa”, „lotów potÄ™ga”, „jako piorun ramiÄ™”. RolÄ™ tÄ… speÅ‚niajÄ… także odpowiednio dobrane tropy stylistyczne: czÄ™ste zdania wykrzyknikowe – „Razem, mÅ‚odzi przyjaciele!”, liczne przykÅ‚ady na zastosowanie trybu rozkazujÄ…cego.
Prócz wymienionych, w utworze pojawiają się także inne środki:
ReasumujÄ…c, „Oda do mÅ‚odoÅ›ci” jest utworem po części klasycznym, a po części nowatorskim (z punktu widzenia poetyki poczÄ…tku XIX wieku): „ZdawaÅ‚oby siÄ™, zestawiliÅ›my oto dwa różne Å›wiaty i dwa odmienne sposoby wypowiadania siÄ™ literackiego. Jakby miedzy obu utworami padÅ‚a granica przeÅ‚omu romantycznego” (Cz. Zgorzelski, dz. cyt.).Oda do mÅ‚odoÅ›ci - interpretacja i analiza
Autor: Karolina Marlêga„MÅ‚odoÅ›ci! dodaj mi skrzydÅ‚a!
Niech nad martwym wzlecę światem
(…)
Młodości! ty nad poziomy
Wylatuj, a okiem słońca
Ludzkości całe ogromy
Przeniknij z końca do końca.
(…)
Młodości! tobie nektar żywota
Natenczas słodki, gdy z innymi dzielę:
(…)
Młodości! orla twych lotów potęga,
Jako piorun twoje ramiÄ™”
To wÅ‚aÅ›nie opis mÅ‚odoÅ›ci, skontrastowany ze stanem życia dojrzaÅ‚ego, jest głównym wÄ…tkiem dzieÅ‚a Mickiewicza: „MÅ‚odość okreÅ›lana jest w Odzie przy pomocy słów: zapaÅ‚, nowość, nadzieja, kojarzy siÄ™ z miÅ‚oÅ›ciÄ… i przyjaźniÄ…, zdolna jest do wzlotu nad Å›wiatem i jego racjonalnej oceny. Podmiot liryczny mówi o niej: orla twych lotów potÄ™ga, sugerujÄ…c jej wielkie możliwoÅ›ci. Spojrzenie z góry, z lotu ptaka, na obszar gnuÅ›noÅ›ci zalany odmÄ™tem pozwala objąć wzrokiem rozlegÅ‚e tereny, wielkie przestrzenie i na podstawie tych obserwacji ocenić wartość oglÄ…danej rzeczywistoÅ›ci” (D. PolaÅ„czyk, dz. cyt.).
Romantyczny dynamizm, podkreÅ›lajÄ…cy ogromnÄ… wagÄ™ uczuć, zostaje wprowadzony także poprzez odpowiednio nacechowane sÅ‚ownictwo, takie jak „zapaÅ‚”, „potrzÄ…sa”, „lotów potÄ™ga”, „jako piorun ramiÄ™”. RolÄ™ tÄ… speÅ‚niajÄ… także odpowiednio dobrane tropy stylistyczne: czÄ™ste zdania wykrzyknikowe – „Razem, mÅ‚odzi przyjaciele!”, liczne przykÅ‚ady na zastosowanie trybu rozkazujÄ…cego.
Prócz wymienionych, w utworze pojawiają się także inne środki:
- peryfrazy (omówienia) – „Dzieckiem w kolebce kto Å‚eb urwaÅ‚ Hydrze”;
rozbudowane porównania – „A jako w krajach zamÄ™tu i nocy/ Skłóconych żywiołów waÅ›niÄ…, / Jednym -staÅ„ siÄ™- z bożej mocy”; - wyszukane epitety – „kwiat nowoÅ›ci”;
- personifikacje gwaÅ‚tu i sÅ‚aboÅ›ci: „GwaÅ‚t i sÅ‚abość broniÄ… wchodu: / GwaÅ‚t niech siÄ™ gwaÅ‚tem odciska, A ze sÅ‚aboÅ›ciÄ… Å‚amać uczmy siÄ™ za mÅ‚odu!”;
- alegorie („gród sÅ‚awny”; „pÅ‚az w skorupie”; „na trupich wodach”).
Za elementy oświeceniowe dzieła należy uznać:
- wywodzÄ…cy siÄ™ z antyku gatunek literacki – odÄ™, predestynujÄ…cy autora do napisania utworu peÅ‚nego patosu, chwalÄ…cego wzniosÅ‚Ä… ideÄ™ (solidarność mÅ‚odych);
- liczne apostrofy do uosobionej abstrakcji, tytuÅ‚owej „MÅ‚odoÅ›ci",
- mitologiczne motywy (Herakles, nektar – „nektar żywota / Natenczas sÅ‚odki, gdy z innymi dzielÄ™”, pierwotny chaos).
Z kolei cechy romantyczne ujawniajÄ… siÄ™ przede wszystkim w:
- pierwszoosobowej konstrukcji podmiotu lirycznego („wzlecÄ™”, „dzielÄ™”) utożsamiajÄ…cej siÄ™ ze zbiorowoÅ›ciÄ… („opaszmy”, „pchniemy”);
- afirmacji tytuÅ‚owej mÅ‚odoÅ›ci i negacji „starego” Å›wiata, opisanego za pomocÄ… sÅ‚ownictwa jednoznacznie pejoratywnego: „obszar gnuÅ›noÅ›ci”, „samoluby”, „gwaÅ‚t”, „sÅ‚abość”, „opleÅ›niaÅ‚a kora”, „zamÄ™t”, „nieczuÅ‚e lody”, „przesÄ…dy”.
DoskonaÅ‚ym zwieÅ„czeniem analizy utworu Mickiewicza bÄ™dzie fragment cytowanego już wiele razy Zgorzelskiego, w którym autor wylicza najważniejsze cechy poetyki – poetyki „dramatycznej linii przeciwstawieÅ„”, „Ody do mÅ‚odoÅ›ci”: „ZwiÄ™zÅ‚ość i energia lakonicznych wezwaÅ„, z których wiele dziÅ› już weszÅ‚o w zasób powszechnie używanych zwrotów przysÅ‚owiowych; staÅ‚a zmienność obrazów ukazywanych w ruchu, we wzlocie lub wspinaniu sie w wyraźnie okreÅ›lonym kierunku; szerokość perspektyw widzenia ogarniajÄ…cego dalekie horyzonty, Å›wiat caÅ‚y, niekiedy nawet w wymiarach kosmicznej skali; wreszcie uniesienie, nie sÅ‚abnÄ…ce ani na chwile, w najwyższym natężeniu rozwijajÄ…ce zmienna linie zabarwieÅ„ emocjonalnych: od „zapaÅ‚u" w locie poczÄ…tkowych wierszy, poprzez pogardÄ™ wobec „pÅ‚azów w skorupie" i poprzez energie szturmu do „sÅ‚awy grodu", aż po twórczy entuzjazm w powoÅ‚ywaniu siÅ‚a mÅ‚odoÅ›ci i przyjaźni nowego Å›wiata” (Cz. Zgorzelski, dz. cyt.).
strona: 1 2 3 4 5 6 7 8 9
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies