Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Romantyzm

Rozłączenie - interpretacja i analiza

Autor: Karolina Marl�ga

Pod oknami, i nazwać jeziora błękitem”.

Końcowe trzy linijki tekstu wyrażają przeświadczenie podmiotu o niemożności realnego spotkania dwojga rozłączonych bohaterów:
„Lecz choć się - nigdy - nigdzie połączyć nie mamy,
Zamilkniemy na chwilę i znów się wołamy
Jak dwa smutne słowiki, co się wabią płaczem”.

Nawet jeśli już nigdy nie dojdzie do pojednania, to i tak łącząca bohaterów więź przetrwa, umożliwiając im połączenie dusz.

Wiersz „Rozłączenie” Juliusza Słowackiego ma charakter osobistego wyznania miłosnego. Swoją formą przypomina list, co podkreśla także metafora „biały gołąb smutku (...) nosi ciągłe wieści”. Przebywający z dala od ojczyzny, tułający się na emigracji nadawca dzieli się w nim trapiącym uczuciem smutku z powodu rozłąki z kochaną osobą, notabene adresatką jego słów. Treścią utworu są również wizje, jakie w wyobraźni tworzy podmiot, wracając nieustannie do bliskich jego sercu miejsc i osoby.

Utwór jest przykładem liryki bezpośredniego zwrotu do adresata, o czym świadczą występujące formy gramatyczne czasowników i zaimków w pierwszej i drugiej osobie („wiesz”, „ty”, „mi”, „płaczesz”).

Dla zobrazowania intensywności tęsknoty i smutku, dominujących w sercu podmiotu, Słowacki stosuje wyszukane, wzmacniające siłę wyrazu metafory („włosem deszczu skałom wieńczyć głowę”; „niebo zwalić i położyć”; „malować myślą twe oczy”), porównania („Tyś mi widna jak gwiazda”) oraz epitety („łza różowa”, „biednym tułaczem”).

Ważną cechą wiersza jest dynamizacja obrazu, na który składają się wyrazy oznaczające ruch, działanie. Przedstawione obrazy nie są obiektywne, widzimy je przez pryzmat doświadczeń i odczuć podmiotu. Żywiołowości dziełu dodaje także wprowadzenie symbolu gwiazdy, która raz jest adresatem jego słów, a innym – stróżem kobiety:
„Tyś mi widna jak gwiazda, co się tam zapala
I łzę różową leje, i skrą siną błyska.
(…)
Nie wiesz, nad jaką górą wschodzi ta perełka,
Którąm wybrał dla ciebie za gwiazdeczkę-stróża?
(…)
Przywykłem do nich, kocham te gwiazdy jeziora,
Ciemne mgłą oddalenia, od gwiazd nieba krwawsze,
Dziś je widzę, widziałem zapalone wczora,
Zawsze mi świecą – smutno i blado - lecz zawsze...

A ty - wiecznie zagasłaś nad biednym tułaczem (...)”.

Wielokrotne powtórzenie wyrazu „gwiazda” nie jest jedynym. Podmiot pięć razy używa także czasownika „wiem”, pojawiającego się jako anafora w pierwszych trzech zwrotkach, dotyczących adresatki.

Utwór jest podzielony na osiem zwrotek, z których każda ma cztery wersy scalone rymami (np. „dostać” - „postać”, „perełka” - „światełka”), liczące po trzynaście sylab.

strona: 1 2

Zobacz inne artykuły:

Mickiewicz Adam

Norwid Cyprian Kamil

Słowacki Juliusz

Rozmowa z piramidami - interpretacja i analiza
Grób Agamemnona - interpretacja i analiza
Grób Agamemnona - motyw mogiły, grobu
Smutno mi Boże - interpretacja i analiza
Smutno mi, Boże! - wiadomości wstępne
Sowiński w okopach Woli - interpretacja i analiza
Sowiński w okopach Woli - wiadomości wstępne
Testament mój - interpretacja i analiza
Testament mój - wiadomości wstępne
Rozłączenie - interpretacja i analiza

Inne

Analiza porównawcza utworów „Oda do młodości” Adama Mickiewicza i „Do młodych” Adama Asnyka

Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies