Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Romantyzm
Pierwsza strofa pełni funkcję introdukcyjną, pozostałe zaś wchodzą w skład dialogu pomiędzy postaciami lirycznymi. Wypowiedzi „Ja” i „Kwiatka” zawierają się przeważnie w dwóch kolejnych strofach, wyjątek stanowi jedna trójstrofowa wypowiedź podmiotu utożsamianego z autorem. Każdorazowe zabranie głosu przez któregoś z bohaterów dialogu poprzedzone jest, niczym w dramacie, określeniem mówcy („Ja” lub „Kwiatek”).
Na warstwę artystyczną wiersza składają się takie środki artystyczne jak:
Wielość zdrobniałych form („piosnek”, „kwiatek”, „obsłonek”, „światełka”, „ząbek”, „perełka”, „motylka”, „chwilka”, „lasku”, „aniołku”, „ziołka”, „rączek”, „pączek”) należy tłumaczyć próbą zbliżenia się Mickiewicza do stylu ludowego, dla którego taka infantylizacja i naiwność są charakterystyczne.
Marta Piwińska, autorka opracowania „Wolny myśliwy. Osiem prób czytania Mickiewicza”, zauważa, iż: „Ten dość irytujący wiersz ma charakter autotematyczny – to już zauważono – a Kwiatek jest w nim «sobowtórem» nazwanego po imieniu Ja” (M. Piwińska, „Wolny myśliwy. Osiem prób czytania Mickiewicza”, Gdańsk 2005).
Co to oznacza? „Pierwiosnek” w rzeczywistości jest prawdopodobnie dialogiem wewnętrznym podmiotu lirycznego, poety. Łączy ich nie tylko niskie pochodzenie („W podłej trawce, w dzikim lasku / Urosłeś, o kwiatku luby!), ale i przekonanie o swojej wyjątkowości, pomimo pozornej pospolitości („Mało wzrostu, mało blasku, / Cóż ci daje tyle chluby?”). Tu właśnie ukazuje się autotematyczność wiersza – opowiada on nie tylko o nieszczęśliwej miłości, ale o potędze poezji. Dzięki swojemu talentowi najzwyklejszy z pozoru kwiatuszek (człowiek) może okazać się piękniejszy i bardziej prawdziwy niż tulipany, lilie czy nawet róże. Pierwiosnek - interpretacja i analiza
Autor: Karolina Marlga- w pierwszej zwrotce mamy do czynienia z monorymami (wszystkie ostatnie wyrazy w wersach kończą się sylabą „-nek”);
- w trzeciej zwrotce pojawiają się rymy okalające typu ABBA,
- w pozostałej części strof rymy mają charakter krzyżowy (ABAB).
Pierwsza strofa pełni funkcję introdukcyjną, pozostałe zaś wchodzą w skład dialogu pomiędzy postaciami lirycznymi. Wypowiedzi „Ja” i „Kwiatka” zawierają się przeważnie w dwóch kolejnych strofach, wyjątek stanowi jedna trójstrofowa wypowiedź podmiotu utożsamianego z autorem. Każdorazowe zabranie głosu przez któregoś z bohaterów dialogu poprzedzone jest, niczym w dramacie, określeniem mówcy („Ja” lub „Kwiatek”).
Na warstwę artystyczną wiersza składają się takie środki artystyczne jak:
- epitety (np. „najrańszy kwiatek”, „złotych obsłonek”, „złociste świecidełka”, „dzikim lasku”),
- porównania (np. „Dni nasze jak dni motylka”),
- metafory („Życiem wschód, śmiercią południe”),
- uosobienia (mówiący kwiatek).
Wielość zdrobniałych form („piosnek”, „kwiatek”, „obsłonek”, „światełka”, „ząbek”, „perełka”, „motylka”, „chwilka”, „lasku”, „aniołku”, „ziołka”, „rączek”, „pączek”) należy tłumaczyć próbą zbliżenia się Mickiewicza do stylu ludowego, dla którego taka infantylizacja i naiwność są charakterystyczne.
Marta Piwińska, autorka opracowania „Wolny myśliwy. Osiem prób czytania Mickiewicza”, zauważa, iż: „Ten dość irytujący wiersz ma charakter autotematyczny – to już zauważono – a Kwiatek jest w nim «sobowtórem» nazwanego po imieniu Ja” (M. Piwińska, „Wolny myśliwy. Osiem prób czytania Mickiewicza”, Gdańsk 2005).
O tym, że kwiatek symbolizuję poezję najlepiej świadczy jego kruchość. Zagrożenia czyhają na niego z każdej strony, nawet krople rosy mogą spowodować jego śmierć. Ponadto pierwiosnek miał służyć jako prezent dla ukochanej podmiotu lirycznego, a czy można wyobrazić sobie piękniejszy sposób na obdarowanie kobiety, niż napisanie dla niej wiersza, który przetrwa po wiek? „Pierwiosnek” jest właśnie takim wierszem.
strona: 1 2
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies