Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Romantyzm
Przedostatnia zwrotka jest lirycznym zapisem chwili, gdy kobieta dotyka mężczyzny. W chwili złożenia jej dłoni na jego, autor ma wrażenie, że teraz może już zakończyć życie, nigdy nie będzie szczęśliwszy czy spokojniejszy:
„Kiedy położysz rękę na me dłonie,
Luba mię jakaś spokojność owionie:
Zda się, że lekkim snem zakończę życie;”.
Z tego błogiego stanu wybudzić potrafi go tylko jedna „niepewność”:
„Lecz mię przebudza żywsze serca bicie,
Które mi głośno zadaje pytanie:
Czy to jest przyjaźń, czyli też kochanie?”.
Odpowiedzi na kluczowe pytanie nie otrzymamy nawet w zakończeniu liryku, gdy podmiot, ujawniając szczegóły towarzyszące mu podczas pisania wiersza, zmienia perspektywę:
„Kiedym dla ciebie tę piosenkę składał,
Wieszczy duch memi ustami nie władał;”.
Ubraniu w słowa wzbudzających w nim rozterkę stanów nie towarzyszyło duchowe przeżycie. Proces tworzenia utworu przypominał sen na jawie, autor nie jest w stanie wyjaśnić, w jaki sposób jego przemyślenia zostały przelane na papier:
„Pełen zdziwienia dotąd nie dostrzegłem,
Skąd wziąłem myśli, jak na rymy wbiegłem,”.
Pojawiające się określenie „piosenka” podkreśla warstwę formalną dzieła. Wiersz jest bardzo melodyjny dzięki regularnej budowie jedenastozgłoskowca (średniówka po piątek sylabie). Mickiewicz sięgnął po rymy parzyste, stworzył także – jak już zostało wspomniane – coś na zasadzie powtarzającego się refrenu, ponowionego także na zakończenie dzieła. Kluczowe pytanie pozostaje bez odpowiedzi:
„I zapisałem na końcu pytanie:
Co mię natchnęło: przyjaźń, czy kochanie?”.
Liryk „Niepewność” jest wyrazem rozterek – jak sam tytuł wskazuje. Dotyczą one częstych problemów ze zdefiniowaniem związków między ludźmi. Gdzie jest granica, po przekroczeniu której przyjaźń zamienia się w miłość, czy jedno wyklucza drugie. Podobnie jak w życiu, także i w utworze romantycznego wieszcza – odpowiedzi należy szukać we własnym sercu.
strona: 1 2 3
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
Niepewność - interpretacja i analiza
Przedostatnia zwrotka jest lirycznym zapisem chwili, gdy kobieta dotyka mężczyzny. W chwili złożenia jej dłoni na jego, autor ma wrażenie, że teraz może już zakończyć życie, nigdy nie będzie szczęśliwszy czy spokojniejszy:
„Kiedy położysz rękę na me dłonie,
Luba mię jakaś spokojność owionie:
Zda się, że lekkim snem zakończę życie;”.
Z tego błogiego stanu wybudzić potrafi go tylko jedna „niepewność”:
„Lecz mię przebudza żywsze serca bicie,
Które mi głośno zadaje pytanie:
Czy to jest przyjaźń, czyli też kochanie?”.
Odpowiedzi na kluczowe pytanie nie otrzymamy nawet w zakończeniu liryku, gdy podmiot, ujawniając szczegóły towarzyszące mu podczas pisania wiersza, zmienia perspektywę:
„Kiedym dla ciebie tę piosenkę składał,
Wieszczy duch memi ustami nie władał;”.
Ubraniu w słowa wzbudzających w nim rozterkę stanów nie towarzyszyło duchowe przeżycie. Proces tworzenia utworu przypominał sen na jawie, autor nie jest w stanie wyjaśnić, w jaki sposób jego przemyślenia zostały przelane na papier:
„Pełen zdziwienia dotąd nie dostrzegłem,
Skąd wziąłem myśli, jak na rymy wbiegłem,”.
Pojawiające się określenie „piosenka” podkreśla warstwę formalną dzieła. Wiersz jest bardzo melodyjny dzięki regularnej budowie jedenastozgłoskowca (średniówka po piątek sylabie). Mickiewicz sięgnął po rymy parzyste, stworzył także – jak już zostało wspomniane – coś na zasadzie powtarzającego się refrenu, ponowionego także na zakończenie dzieła. Kluczowe pytanie pozostaje bez odpowiedzi:
„I zapisałem na końcu pytanie:
Co mię natchnęło: przyjaźń, czy kochanie?”.
Liryk „Niepewność” jest wyrazem rozterek – jak sam tytuł wskazuje. Dotyczą one częstych problemów ze zdefiniowaniem związków między ludźmi. Gdzie jest granica, po przekroczeniu której przyjaźń zamienia się w miłość, czy jedno wyklucza drugie. Podobnie jak w życiu, także i w utworze romantycznego wieszcza – odpowiedzi należy szukać we własnym sercu.
strona: 1 2 3
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies