JesteÅ› w: Ostatni dzwonek -> Romantyzm
Motyw wody pojawia się także w takich dziełach, jak:
Zestawienie miÅ‚oÅ›ci z wodÄ… i źródÅ‚em w wierszu Mickiewicza peÅ‚ni rolÄ™ symbolicznÄ…, odnosi siÄ™ do narodzin czÅ‚owieka, do nowego poczÄ…tku, może także nawiÄ…zywać do chrztu, czy oczyszczenia z grzechu, które odbywa siÄ™ poprzez zanurzenie czÅ‚owieka w wodzie. Paralela odsÅ‚ania nowe sensy miÅ‚oÅ›ci – źródÅ‚o nigdy nie wysycha, zatem miÅ‚ość jest nieskoÅ„czona, wieczna. Podobnie jak woda, jest ona bezcenna, zapewnia czÅ‚owiekowi życie, tak samo jak pÅ‚yn zaspokajajÄ…cy podstawowÄ… funkcjÄ™ fizjologicznÄ…. MiÅ‚ość i woda sÄ… zatem symbolami życia, najważniejszymi darami, jakie można ofiarować drugiemu czÅ‚owiekowi, majÄ… ożywiajÄ…cÄ… i oczyszczajÄ…cÄ… siÅ‚Ä™. ZaskakujÄ…cÄ… tezÄ™ sformuÅ‚owaÅ‚a Danuta PolaÅ„czyk, która dopatrzyÅ‚a siÄ™ podobieÅ„stwa miÄ™dzy motywem jedwabnika i wody: „I jedwab, i krysztaÅ‚owa czystość źródlanej wody budzÄ… dodatkowe skojarzenia: delikatność, szlachetność oraz nieskazitelność, oczyszczajÄ…ca moc, ożywcze dziaÅ‚anie, zaspokojenie pragnienia” (D. PolaÅ„czyk, dz, cyt.).
Nieocenioną wagę miłości podkreślają również następne słowa, w których autor porównuje uczucie do złota. Obraz trzeci, traktujący o talencie miłości do wydobywania z ludzi ukrytego dobra, brzmi: Snuć miłość - interpretacja i analiza
Autor: Karolina MarlêgaMotyw wody pojawia siÄ™ także w takich dzieÅ‚ach, jak:
- „Mitologia” – w greckiej ziemiÄ™ opÅ‚ywa olbrzymia rzeka – Okeanos, wystÄ™puje też bóg morza Posejdon (w rzymskiej Neptun), z wodnym żywioÅ‚em zmaga siÄ™ Odyseusz z epopei Homera;
- „Rybka”, „Å»eglarz”; „Åšwitezianka” (jezioro Åšwiteź) czy „Pan Tadeusz” (Niemen) Adama Mickiewicza (jezioro Åšwiteź);
- „Balladyna” Juliusza SÅ‚owackiego (jezioro GopÅ‚o);
- „Stara baśń” Józefa Ignacego Kraszewskiego (jezioro GopÅ‚o);
- „Nad Niemnem” Elizy Orzeszkowej (tytuÅ‚owy Niemen to rzeka);
- „Wierna rzeka” Stefana Å»eromskiego;
- „Å»eglarz” Józefa Szaniawskiego (trop morskiego bohatera);
- „Deszcze” Krzysztofa Kamila BaczyÅ„skiego Deszcze (deszcz – metafora litoÅ›ci);
- „Stary czÅ‚owiek i morze” Ernesta Hemingway’a;
- „Dolina Issy” CzesÅ‚awa MiÅ‚osza.
Zestawienie miÅ‚oÅ›ci z wodÄ… i źródÅ‚em w wierszu Mickiewicza peÅ‚ni rolÄ™ symbolicznÄ…, odnosi siÄ™ do narodzin czÅ‚owieka, do nowego poczÄ…tku, może także nawiÄ…zywać do chrztu, czy oczyszczenia z grzechu, które odbywa siÄ™ poprzez zanurzenie czÅ‚owieka w wodzie. Paralela odsÅ‚ania nowe sensy miÅ‚oÅ›ci – źródÅ‚o nigdy nie wysycha, zatem miÅ‚ość jest nieskoÅ„czona, wieczna. Podobnie jak woda, jest ona bezcenna, zapewnia czÅ‚owiekowi życie, tak samo jak pÅ‚yn zaspokajajÄ…cy podstawowÄ… funkcjÄ™ fizjologicznÄ…. MiÅ‚ość i woda sÄ… zatem symbolami życia, najważniejszymi darami, jakie można ofiarować drugiemu czÅ‚owiekowi, majÄ… ożywiajÄ…cÄ… i oczyszczajÄ…cÄ… siÅ‚Ä™. ZaskakujÄ…cÄ… tezÄ™ sformuÅ‚owaÅ‚a Danuta PolaÅ„czyk, która dopatrzyÅ‚a siÄ™ podobieÅ„stwa miÄ™dzy motywem jedwabnika i wody: „I jedwab, i krysztaÅ‚owa czystość źródlanej wody budzÄ… dodatkowe skojarzenia: delikatność, szlachetność oraz nieskazitelność, oczyszczajÄ…ca moc, ożywcze dziaÅ‚anie, zaspokojenie pragnienia” (D. PolaÅ„czyk, dz, cyt.).
„RozkÅ‚adać jÄ… jak zÅ‚otÄ… blachÄ™, gdy siÄ™ kuje
Z ziarna zÅ‚otego (…)”.
Fragment ten można także odczytywać jako metaforę rozprzestrzeniania się miłości.
„Choć ilość użytego zÅ‚ota nie ulega zmianie, to przecież coraz cieÅ„sza (wiÄ™c także delikatniejsza) blacha rozwija siÄ™ – w miarÄ™ postÄ™powania pracy – w coraz wiÄ™kszÄ… powierzchniÄ™. MiÅ‚ość wymaga staÅ‚ej troski – owego „wykuwania” (D. PolaÅ„czyk, dz. cyt.).
Zaraz po nawiązaniu do złota, ponownie pojawia się w tekście motyw źródła, tym razem umieszczonego pod ziemią:
„(…) puszczać jÄ… w gÅ‚Ä…b, jak nurtuje
ŹródÅ‚o pod ziemiÄ… (…)”.
To już drugie wplecenie motywu źródła w tak krótkim tekście. Okazuje się, że wątek ten był często podejmowany przez romantycznego mistrza.
„Motyw źródÅ‚a pojawia siÄ™ w krótkim tekÅ›cie Snuć miÅ‚ość aż dwukrotnie, „nurtujÄ…c” na ziemi i „pod ziemiÄ…”. Ponadto poprzez analogie „geometryczne” z pozostaÅ‚ymi motywami metaforyzujÄ…cymi „snucie miÅ‚oÅ›ci” fragment ten zostaje zdominowany znaczeniowo przez „gest semantyczny” źródÅ‚a jako ewangelicznej „wody żywej”. Å»ywej także z racji swoich ciÄ…gÅ‚ych narodzin. Izajasz, chcÄ…c zobrazować proces odmÅ‚adzania, wprowadzi wÅ‚aÅ›nie porównanie ze źródÅ‚em wody, „co siÄ™ nie wyczerpie” (58, 11b). „Woda jest materiÄ… – idzie nam z pomocÄ… Bachelard – która widzimy wszÄ™dzie, jak rozradza siÄ™ i wzrasta. ŹródÅ‚o to nieodparte i nieustanne narodziny” (Marian Maciejewski, „MICKIEWICZOWSKIE „CZUCIA WIECZNOÅšCI” (Czas i przestrzeÅ„ w liryce lozaÅ„skiej)”, [w:] Janusz SÅ‚awiÅ„ski, Edward Balcerzan, Kazimierz BartoszyÅ„ski, „Z dziejów form artystycznych w literaturze polskiej”, tom XLVIII, WrocÅ‚aw-Warszawa-Kraków-GdaÅ„sk 1977).
strona: 1 2 3 4 5 6
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies