JesteÅ› w: Ostatni dzwonek -> Romantyzm
Epitety są dobrane według klucza: łączy je rym wewnętrzny, odpowiadający za melodyjność tekstu, którą najbardziej widać właśnie w linijce dotyczącej dojrzałych lat autora:
„Na mój wiek mÄ™ski, wiek klÄ™ski”.
Przytoczona linijka jest najkrótsza z caÅ‚ego wiersza, liczy zaledwie osiem sylab, podczas gdy poprzedzajÄ…cy jÄ…, „mÅ‚odzieÅ„czy” wers liczy aż jedenaÅ›cie zgÅ‚osek (6+5: „Na mojÄ… mÅ‚odość górnÄ… i durnÄ…”), w dwa inne po dziesięć (5+5).
Z kolei podziaÅ‚ słów „Na mój wiek mÄ™ski, wiek klÄ™ski” przedstawia siÄ™ w zestawieniu „5+3”, czyli ze Å›redniówkÄ… po piÄ…tej sylabie.
Na rytm utworu, prócz zestawienia epitetów w pary, majÄ… wpÅ‚yw także powtórzenie: „na me”, „na mojÄ…”, „na mój”.
Budowa oceny „wieku mÄ™skiego” jest tak jednoznaczna, iż nie pozostawia odmiennej, niż dosÅ‚owna, Å›cieżki interpretacyjnej – lata te wywoÅ‚ujÄ… w podmiocie rozgoryczenie.
Prostota tego wiersza Å›wiadczy o jego wielkim artystycznym kunszcie. Zdaniem cytowanego już Przybosia jest to utwór niezwykÅ‚y w historii literatury: „Nie znam poety, który na tak krótkiej przestrzeni uzyskaÅ‚ tak silny efekt uczuciowy. Lapidarność, zwiÄ™zÅ‚ość maksymalna – oto co uderza i miażdży sÅ‚uchacza w tym wierszu (…) jeÅ›li ideaÅ‚em nowoczesnej poezji jest (…) „maksimum treÅ›ci lirycznej w minimum słów” – wiersz ten jest rewolucyjnie nowatorski” (J. PrzyboÅ›, dz. cyt.).
Na dowód swojej refleksji wiersza Mickiewicza awangardowy poeta przytacza podsumowanie poszczególnych etapów życia za pomocą zaledwie kilku przymiotników:
- Å‚zy – „czyste”, „rzÄ™siste”,
- dzieciÅ„stwo – „sielskie”, „anielskie”,
- mÅ‚odość – „górna”, „durna”.
AnalizujÄ…c wiersz „PolaÅ‚y siÄ™ Å‚zy” nie można zapomnieć o ciekawie skonstruowanej warstwie wersyfikacyjnej utworu – liryk Mickiewicza nie mieÅ›ci siÄ™ w żadnym schemacie. Nie jest to ani wiersz sylabiczny, ani sylabotoniczny, ani toniczny. PrzyboÅ› mówi tu o: „prekursorskim odkryciu nowych dróg rytmiki (…) Gdy chwytam uchem tok caÅ‚ego utworu, uderza mnie szczególna wÅ‚aÅ›ciwość rytmiczna: mam wrażenie zarazem jednolitoÅ›ci i różnorodnoÅ›ci, jakieÅ› uczucie mieszane: spokoju i niepokoju” (J. PrzyboÅ›, dz. cyt.).
Dzięki tak dobranej rytmice wiersz cały czas zaskakuje czytelnika swoją zmiennością.Polały się łzy - interpretacja i analiza
Autor: Karolina MarlêgaEpitety sÄ… dobrane wedÅ‚ug klucza: Å‚Ä…czy je rym wewnÄ™trzny, odpowiadajÄ…cy za melodyjność tekstu, którÄ… najbardziej widać wÅ‚aÅ›nie w linijce dotyczÄ…cej dojrzaÅ‚ych lat autora:
„Na mój wiek mÄ™ski, wiek klÄ™ski”.
Przytoczona linijka jest najkrótsza z caÅ‚ego wiersza, liczy zaledwie osiem sylab, podczas gdy poprzedzajÄ…cy jÄ…, „mÅ‚odzieÅ„czy” wers liczy aż jedenaÅ›cie zgÅ‚osek (6+5: „Na mojÄ… mÅ‚odość górnÄ… i durnÄ…”), w dwa inne po dziesięć (5+5).
Z kolei podziaÅ‚ słów „Na mój wiek mÄ™ski, wiek klÄ™ski” przedstawia siÄ™ w zestawieniu „5+3”, czyli ze Å›redniówkÄ… po piÄ…tej sylabie.
Na rytm utworu, prócz zestawienia epitetów w pary, majÄ… wpÅ‚yw także powtórzenie: „na me”, „na mojÄ…”, „na mój”.
Budowa oceny „wieku mÄ™skiego” jest tak jednoznaczna, iż nie pozostawia odmiennej, niż dosÅ‚owna, Å›cieżki interpretacyjnej – lata te wywoÅ‚ujÄ… w podmiocie rozgoryczenie.
Prostota tego wiersza Å›wiadczy o jego wielkim artystycznym kunszcie. Zdaniem cytowanego już Przybosia jest to utwór niezwykÅ‚y w historii literatury: „Nie znam poety, który na tak krótkiej przestrzeni uzyskaÅ‚ tak silny efekt uczuciowy. Lapidarność, zwiÄ™zÅ‚ość maksymalna – oto co uderza i miażdży sÅ‚uchacza w tym wierszu (…) jeÅ›li ideaÅ‚em nowoczesnej poezji jest (…) „maksimum treÅ›ci lirycznej w minimum słów” – wiersz ten jest rewolucyjnie nowatorski” (J. PrzyboÅ›, dz. cyt.).
Na dowód swojej refleksji wiersza Mickiewicza awangardowy poeta przytacza podsumowanie poszczególnych etapów życia za pomocą zaledwie kilku przymiotników:
- Å‚zy – „czyste”, „rzÄ™siste”,
- dzieciÅ„stwo – „sielskie”, „anielskie”,
- mÅ‚odość – „górna”, „durna”.
AnalizujÄ…c wiersz „PolaÅ‚y siÄ™ Å‚zy” nie można zapomnieć o ciekawie skonstruowanej warstwie wersyfikacyjnej utworu – liryk Mickiewicza nie mieÅ›ci siÄ™ w żadnym schemacie. Nie jest to ani wiersz sylabiczny, ani sylabotoniczny, ani toniczny. PrzyboÅ› mówi tu o: „prekursorskim odkryciu nowych dróg rytmiki (…) Gdy chwytam uchem tok caÅ‚ego utworu, uderza mnie szczególna wÅ‚aÅ›ciwość rytmiczna: mam wrażenie zarazem jednolitoÅ›ci i różnorodnoÅ›ci, jakieÅ› uczucie mieszane: spokoju i niepokoju” (J. PrzyboÅ›, dz. cyt.).
PrzedziwnÄ… i oryginalnÄ… strukturÄ™ wersyfikacyjnÄ… wiersza „PolaÅ‚y siÄ™ Å‚zy” chyba najtrafniej zdoÅ‚aÅ‚ okreÅ›lić jednak Adam Ważyk: „nad doÅ›wiadczeniem poetyckim i wersyfikacyjnym zawartym w tym liryku zastanawiaÅ‚o siÄ™ wielu poetów. SÄ… to cechy wersyfikacji ludowej: odcinek trzyzgÅ‚oskowy i powtórka typu refrenowego. Nie ma paciorków, jest jedna rozbudowana fraza obejmujÄ…ca caÅ‚ość. Obciążenia toku (…), które odgrywajÄ… ogromnÄ… rolÄ™ w plastyce intonacyjnej Mickiewicza, tutaj charakteryzujÄ… trudnoÅ›ci, bóle, zmagania opisywanego procesu; tym procesem jest życie caÅ‚e poety, ujÄ™te w jednÄ… frazÄ™ (A. Ważyk, „Romantyczność i wiersz wolny”, [w:] „Mickiewicz i wersyfikacja narodowa”, 1951).
„PolaÅ‚y siÄ™ Å‚zy…” to jeden z ostatnich utworów Adama Mickiewicza, przez co można go odczytywać go jako koÅ„cowÄ… wypowiedź wielkiego romantycznego wieszcza: „Choć wiem i wiedziaÅ‚em, że nie byÅ‚ to wiersz z datÄ… najpóźniejszÄ…, że nie jest to utwór Mickiewicza chronologicznie ostatni, przyjmowaÅ‚em go zawsze w swoim odczuciu jako sÅ‚owo koÅ„cowe, najbliższe milczeniu. Jak napis uÅ‚ożony na kamieÅ„ grobowy, napis mówiÄ…cy prawdziwie i najkrócej wszystko o życiu poety” (J. PrzyboÅ›, dz. cyt.).
strona: 1 2 3
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies