Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Romantyzm

„Sonety krymskie” - streszczenie ogólne

Autor: Karolina Marl�ga

VII „Bakczysaraj w nocy”
Siódmy sonet ma charakter opisowy. Ponownie znajdujemy się w Bakczysraju, jednak tym razem w nocy. Miejsce to wygląda jednak zupełnie inaczej po zmroku. W ten subtelny sposób zaznaczył Mickiewicz, iż rzeczy nie są zawsze takie, jak nam się wydaje, a wszystko zależy sposobu postrzegania. W dzień popadające w ruinę miasto, nocą zamienia się w coś na kształt teatru cieni. Utwór ten chyba najbardziej ze wszystkich w zbiorze nasycony jest orientalnym słownictwem.

VIII „Grób Potockiej”
W ósmym sonecie podróżujący znalazł się nad grobem młodej Polki, którą pochowano na Krymie. Mogiła rodaczki wprowadziła go w refleksyjny nastrój, a jego myśli pobiegły w kierunku ukochanej ojczyzny. Podmiot liryczny wyraża przekonanie, iż jego spotka podobny los, również umrze i zostanie pochowany z dala od ojczystej ziemi:
„Polko, i ja dni skończę w samotnej żałobie;
Tu niech mi garstkę ziemi dłoń przyjazna rzuci”.
Sonet ten charakteryzuje się poważnym i smutnym nastrojem.

IX „Mogiły haremu”
W dziewiątym sonecie podmiotem lirycznym jest Mirza. Muzułmański przewodnik zwraca się do grobów zmarłych w kwiecie wieku kochanek władców Wschodu. Utwór ten w dokonały sposób odzwierciedla egzotyczną kulturę Orientu. Jest to hołd złożony pięknym kobietom, „różom edeńskim”, a jednocześnie kolejne odniesienie się do tematu przemijania. Mirza ubolewa nad tym, że byle zagraniczny podróżnik może spoglądać na mogiły haremów, co byłoby nie do pomyślenia za dawnych czasów. Uspokaja go jednak myśl, iż „Prorok”, czyli Allach, w swojej mądrości daruje niewiernym to przewinienie.

X „Bajdary”
W dziesiątym sonecie widzimy podróżnika pędzącego na rumaku. Nie szczędzi on zwierzęcia, gnając przez lasy i doliny. Pęd jest niemal szaleńczy, przez co widok mijanych głazów, drzew, łąk zlewa się podmiotowi w niewyraźną całość. Wszystko po to, by odurzyć się wrażeniami, „upić tym wirem obrazów”. Podróżnik celowo chce podnieść sobie adrenalinę, by zapomnieć o tęsknocie do ojczyzny. Na nic to się jednak zdaje, ponieważ zapada zmrok i trzeba wracać. Zdesperowany podmiot liryczny staje na brzegu morza i czeka, aż lodowate fale porwą go w głąb toni, uwalniając chociaż na chwilę od bolesnych wspomnień o ojczyźnie.

XI „Ałuszta w dzień”
Jedenasty ma charakter stricte opisowy. Podmiot liryczny zarysował w nim niezwykle malowniczo krajobraz krymskiego kurortu. Jak możemy przeczytać w objaśnieniach autora, Ałuszta to „Jedno z miejsc najrozkoszniejszych Krymu. Tam już wiatry północne nigdy nie dochodzą i podróżny w listopadzie szuka częstokroć chłodu pod cieniem ogromnych orzechów włoskich, jeszcze zielonych”. Sonet ten jest kolejnym hołdem dla kultury Orientu. Widzimy w nim piękne miasto, które z samego rana spowija szmer muzułmańskich modlitw. U stóp położonej na skalistym wybrzeżu Ałuszty szaleje spienione morze, które zwiastuje srogą burzę.

XII „Ałuszta w nocy”
Dwunasty sonet ponownie rozgrywa się w Ałuszcie. Podobnie jak Bakczysaraj, mamy okazję poznać dwukrotnie to samo miejsce, lecz za każdym razem o innej porze dnia. Nocą Ałuszta pogrążona jest w ciemności, a prawdziwy spektakl świateł rozgrywa się na niebie. Już kiedy podróżnik zasypiał, na równe nogi zerwał go niespodziewany błysk. Okazało się, iż nad jego głową rozbłysnął meteor. Wówczas podmiot liryczny przyrównał krymską noc do wschodniej kochanki:
„Nocy wschodnia! ty nakształt wschodniej odaliski,
Pieszczotami usypiasz, a kiedym snu blizki,
Ty iskrą oka znowu budzisz do pieszczoty”.

XIII „Czatyrdah”
W trzynastym sonecie głos ponownie zabiera Mirza. Jest to swoista manifestacja światopoglądu muzułmańskiego przewodnika. Widzimy go bowiem wznoszącego modły do Czatyrdahu – góry, „masztu krymskiego statku”. Szczyt zdecydowanie dominuje nad krajobrazem. Z modlitwy Mirzy dowiadujemy się, iż natura z całym swoim pięknem, a także bezwzględnością i brutalnością, jest emanacją boskiej woli. Z tego właśnie powodu nie mamy prawa buntować się przeciwko prawom przyrody, lecz pokornie oddawać jej hołd.

strona: 1 2 3

Zobacz inne artykuły:

Mickiewicz Adam

Norwid Cyprian Kamil

Słowacki Juliusz

Rozmowa z piramidami - interpretacja i analiza
Grób Agamemnona - interpretacja i analiza
Grób Agamemnona - motyw mogiły, grobu
Smutno mi Boże - interpretacja i analiza
Smutno mi, Boże! - wiadomości wstępne
Sowiński w okopach Woli - interpretacja i analiza
Sowiński w okopach Woli - wiadomości wstępne
Testament mój - interpretacja i analiza
Testament mój - wiadomości wstępne
Rozłączenie - interpretacja i analiza

Inne

Analiza porównawcza utworów „Oda do młodości” Adama Mickiewicza i „Do młodych” Adama Asnyka

Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies