Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Romantyzm

„Sonety krymskie” - streszczenie ogólne

Autor: Karolina Marl�ga

XIV „Pielgrzym”
Sonet czternasty przez wielu uważany jest za najważniejszy i najbardziej wymowny utwór zbioru. Widzimy w nim pielgrzyma, wygnańca z Polski, który stojąc na jednym z krymskich szczytów ma u stóp krainę „dostatku i krasy”, a nad głową piękne, błękitne niebo. Wciąż jednak nie może zapomnieć o ukochanej ojczyźnie. Przez to właśnie każdy przejaw piękna krymskiej przyrody automatycznie przyrównuje do wspomnień z Litwy. Podmiot liryczny jest rozdarty pomiędzy zapierającymi dech w piersiach egzotycznymi widokami, a wrytymi w pamięć i serce sielankowymi krajobrazami szczęśliwego dzieciństwa. W wyniku tego rozdarcia oraz tęsknoty, podmiot liryczny przypomina sobie o swojej pierwszej miłości. Ma nadzieję, że dziewczyna wciąż o nim pamięta, przez co w jakiś metafizyczny sposób wciąż byłby obecny w ojczyźnie.

XV „Droga nad przepaścią w Czufut-Kale”
Sonet piętnasty ma opisuje przeprawę Mirzy i Pielgrzyma przez straszliwą przepaść. Przewodnik radzi, by Polak zawierzył życie swojemu Bogu i bezgranicznie zaufał koniowi, który tylko wówczas spokojnie pokona most. Muzułmanin stanowczo przestrzegł wędrowca przed spoglądaniem w dół, w odmęt przepaści, gdyż na jej dnie ujrzeć można jedynie przerażający chaos. Pielgrzym jednak nie usłuchał. To, co ujrzał w głębi doliny wyraźnie go przerosło, nie potrafił nawet tego wyrazić:
„Tam widziałem – com widział, opowiem - po śmierci,
Bo w żyjących języku nie ma na to głosu”.

XVI „Góra Kikineis”
W szesnastym sonecie głos ponownie zabiera Mirza. Stojąc na szczycie góry przewodnik roztacza przed Pielgrzymem niesłychany widok – wierzchołki łańcuch górskiego wystające ponad chmury. Z ich perspektywy wyglądały one niczym wyspy na biały morzu puchu. Widok ten tak samo jak piękny, był z drugiej strony przerażający i przejmujący. Spojrzenie na Krym z boskiej perspektywy. Mirza ponownie zalecił Pielgrzymowi zawierzenie losu zwierzęciu i modlitwę, ponieważ czekał ich skok z jednego szczytu na drugi, nad zdającą się nie mieć dna przepaścią.

XVII „Ruiny zamku w Bałakławie”
Siedemnasty sonet ponownie poświęcony został ruinom symbolizującym ludzkie przemijanie. Zamek w Bałakławie postawili niegdyś Grecy, jako fortecę obronną. W późniejszych latach panowali na nim Włosi. Jednak dziś zamieszkiwały go gady:
„Te zamki, połamane w zwaliska bez ładu,
Zdobiły cie i strzegły, o niewdzięczny Krymie!
Dzisiaj sterczą na górach jak czaszki olbrzymie,
W nich gad mieszka lub człowiek podlejszy od gadu”.
Nad świetną niegdyś fortecą dziś krążą padlinożerne sępy, zupełnie jak nad miastem toczonym śmiertelną zarazą.

XVIII „Ajudah”
W osiemnastym, ostatnim, sonecie cyklu widzimy podmiot liryczny – poetę, siedzącego na szczycie góry Ajudah. Jest spokojny, wydaje się być pogodzony ze swoim losem wygnańca. Ponownie zachwyca się pięknem krymskiego krajobrazu. Przyrównuje swoje serce do plaży smaganej nieustannie falami. Zdaje sobie sprawę, że spotykające go doświadczenia, zwłaszcza te nieprzyjemne, kształtują i hartują jego charakter. Dzięki nim jego poezja staje się głębsza, bardziej prawdziwa, a nade wszystko warta pamięci kolejnych pokoleń – zapewni mu ona nieśmiertelność.

strona: 1 2 3

Zobacz inne artykuły:

Mickiewicz Adam

Norwid Cyprian Kamil

Słowacki Juliusz

Rozmowa z piramidami - interpretacja i analiza
Grób Agamemnona - interpretacja i analiza
Grób Agamemnona - motyw mogiły, grobu
Smutno mi Boże - interpretacja i analiza
Smutno mi, Boże! - wiadomości wstępne
Sowiński w okopach Woli - interpretacja i analiza
Sowiński w okopach Woli - wiadomości wstępne
Testament mój - interpretacja i analiza
Testament mój - wiadomości wstępne
Rozłączenie - interpretacja i analiza

Inne

Analiza porównawcza utworów „Oda do młodości” Adama Mickiewicza i „Do młodych” Adama Asnyka

Partner serwisu:

kontakt | polityka cookies