JesteÅ› w: Ostatni dzwonek -> Dwudziestolecie miedzywojenne
„Noc bezgwiezdna,
światło umiera,
świeci ciemna
gwiazda Hitlera”
Podmiot liryczny przywołuje chwile, gdy zastanawiał się nad wyborem najwłaściwszego gatunku poetyckiego, zdolnego przedstawić dzieje mitycznej matki i umożliwiającego oddanie jej bólu i rozpaczy pod stracie pociech:
„O, Niobe, Niobe,
którą jeszcze śpiewał Ajschylos -
tańczący wiersz
czy tren dla chwały twojej,
trochej czy jamb powiedz,
Niobe, co ci przystoi?
Jak nad kartÄ… pióro pochylÄ™?”
Kwestia wyboru gatunku, siÄ™gniÄ™cie po metodÄ™ polegajÄ…cÄ… – jak mówiÅ‚ sam autor – na użyciu „różnych materiałów i na próbie zbudowania z tego caÅ‚oÅ›ci stylistycznie jednorodnej”, przywoÅ‚anie mitycznych postaci sprawiajÄ…, iż poemat ten należy traktować jako dzieÅ‚o poÅ›wiÄ™cone procesowi twórczemu, towarzyszÄ…cemu poezji, rozumianej jako nieÅ›miertelna sztuka:
„Co siÄ™ Å‚zÄ… oÅ›wieciÅ‚o,
to słońcem wschodzi.
Co się w ziemię wrzuciło,
to siÄ™ urodzi;
co się w wiatr rozmotało,
to siÄ™ zmota.
Za pagórkiem
cicha woda”
PoetÄ™ i Niobe Å‚Ä…czy wstrzÄ…s psychiczny, umożliwiajÄ…cy w przypadku tego pierwszego popeÅ‚nienie najlepszego, najszczerszego i najpiÄ™kniejszego wiersza w życiu, w tej drugiej – dojÅ›cie do siebie po nieodwracalnej stracie, przejÅ›cie z rozpaczy do w miarÄ™ normalnego życia.
strona: 1 2
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
Niobe - analiza i interpretacja
Autor: Karolina Marlêga„Noc bezgwiezdna,
światło umiera,
świeci ciemna
gwiazda Hitlera”
Podmiot liryczny przywołuje chwile, gdy zastanawiał się nad wyborem najwłaściwszego gatunku poetyckiego, zdolnego przedstawić dzieje mitycznej matki i umożliwiającego oddanie jej bólu i rozpaczy pod stracie pociech:
„O, Niobe, Niobe,
którą jeszcze śpiewał Ajschylos -
tańczący wiersz
czy tren dla chwały twojej,
trochej czy jamb powiedz,
Niobe, co ci przystoi?
Jak nad kartÄ… pióro pochylÄ™?”
Kwestia wyboru gatunku, siÄ™gniÄ™cie po metodÄ™ polegajÄ…cÄ… – jak mówiÅ‚ sam autor – na użyciu „różnych materiałów i na próbie zbudowania z tego caÅ‚oÅ›ci stylistycznie jednorodnej”, przywoÅ‚anie mitycznych postaci sprawiajÄ…, iż poemat ten należy traktować jako dzieÅ‚o poÅ›wiÄ™cone procesowi twórczemu, towarzyszÄ…cemu poezji, rozumianej jako nieÅ›miertelna sztuka:
„Co siÄ™ Å‚zÄ… oÅ›wieciÅ‚o,
to słońcem wschodzi.
Co się w ziemię wrzuciło,
to siÄ™ urodzi;
co się w wiatr rozmotało,
to siÄ™ zmota.
Za pagórkiem
cicha woda”
PoetÄ™ i Niobe Å‚Ä…czy wstrzÄ…s psychiczny, umożliwiajÄ…cy w przypadku tego pierwszego popeÅ‚nienie najlepszego, najszczerszego i najpiÄ™kniejszego wiersza w życiu, w tej drugiej – dojÅ›cie do siebie po nieodwracalnej stracie, przejÅ›cie z rozpaczy do w miarÄ™ normalnego życia.
strona: 1 2
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies