JesteÅ› w: Ostatni dzwonek -> Dwudziestolecie miedzywojenne
Podmiotem lirycznym liryku Leopolda Staffa „Kowal” jest tytuÅ‚owy rzemieÅ›lnik, objawiajÄ…cy swojÄ… obecność pierwszoosobowymi zakoÅ„czeniami czasowników: „wyrzucam”, „ciskam”, „walÄ™” czy zaimkami: „mej”, „mi”, „dla (...) siebie”. Adresatem jego słów jest jego serce, co widać w trzeciej strofie, rozpoczÄ™tej bezpoÅ›rednim zwrotem: „Lecz gdy ulegniesz, serce, pod mÅ‚ota żelazem”. Za sÅ‚usznoÅ›ciÄ… tej tezy przemawia także użycie zaimka „ciÄ™” oraz form czasownikowych „ulegniesz”, „pÄ™kniesz”, „giÅ„”, „niżbyÅ›”.
KoÅ„czÄ…c analizÄ™ tego aspektu budowy trzeba zaznaczyć, iż „Kowal” należy do liryki bezpoÅ›redniej, osobistej, w którÄ… wplecione zostaÅ‚y także maÅ‚e elementy liryki inwokacyjnej (trzecia i czwarta część).
Pod względem formalnym utwór ten jest sonetem. Składa się z dwóch części: pierwszej, liczącej dwie czterowersowe strofy opisowej, oraz drugiej, złożonej także z dwóch, tym razem jednak trzywersowych. Nieregularność linijek sprawia, iż kolejną cechą utworu jest stychiczność (nie mylić ze stroficznością!).
Poza tym „Kowal” jest wierszem tonicznym. Każdy wers liczy po trzynaÅ›cie sylab.
Staff sięgnął po rymy żeńskie, końcowe, niegramatyczne, nieparzyste (wyjątek napisane tercyną strofy trzecia i czwarta, gdzie obserwujemy układ ABB):
„CaÅ‚Ä… bezksztaÅ‚tnÄ… masÄ™ kruszców drogocennych,
Które zaległy piersi mej głąb nieodgadłą,
Jak wulkan z swych otchłani wyrzucam bezdennych
I ciskam jÄ… na twarde, stalowe kowadÅ‚o”
Mnogość i zróżnicowanie środków stylistycznych są kolejną cechą budowy utworu. Widać w nim:
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
Kowal - analiza
Autor: Karolina MarlêgaPodmiotem lirycznym liryku Leopolda Staffa „Kowal” jest tytuÅ‚owy rzemieÅ›lnik, objawiajÄ…cy swojÄ… obecność pierwszoosobowymi zakoÅ„czeniami czasowników: „wyrzucam”, „ciskam”, „walÄ™” czy zaimkami: „mej”, „mi”, „dla (...) siebie”. Adresatem jego słów jest jego serce, co widać w trzeciej strofie, rozpoczÄ™tej bezpoÅ›rednim zwrotem: „Lecz gdy ulegniesz, serce, pod mÅ‚ota żelazem”. Za sÅ‚usznoÅ›ciÄ… tej tezy przemawia także użycie zaimka „ciÄ™” oraz form czasownikowych „ulegniesz”, „pÄ™kniesz”, „giÅ„”, „niżbyÅ›”.
KoÅ„czÄ…c analizÄ™ tego aspektu budowy trzeba zaznaczyć, iż „Kowal” należy do liryki bezpoÅ›redniej, osobistej, w którÄ… wplecione zostaÅ‚y także maÅ‚e elementy liryki inwokacyjnej (trzecia i czwarta część).
Pod względem formalnym utwór ten jest sonetem. Składa się z dwóch części: pierwszej, liczącej dwie czterowersowe strofy opisowej, oraz drugiej, złożonej także z dwóch, tym razem jednak trzywersowych. Nieregularność linijek sprawia, iż kolejną cechą utworu jest stychiczność (nie mylić ze stroficznością!).
Poza tym „Kowal” jest wierszem tonicznym. Każdy wers liczy po trzynaÅ›cie sylab.
Staff sięgnął po rymy żeńskie, końcowe, niegramatyczne, nieparzyste (wyjątek napisane tercyną strofy trzecia i czwarta, gdzie obserwujemy układ ABB):
„CaÅ‚Ä… bezksztaÅ‚tnÄ… masÄ™ kruszców drogocennych,
Które zaległy piersi mej głąb nieodgadłą,
Jak wulkan z swych otchłani wyrzucam bezdennych
I ciskam jÄ… na twarde, stalowe kowadÅ‚o”
Mnogość i zróżnicowanie środków stylistycznych są kolejną cechą budowy utworu. Widać w nim:
- epitety – wystÄ™pujÄ… najliczniej, np. „bezksztaÅ‚tna masa”, „kruszce drogocenne”, „gÅ‚Ä…b nieodgadÅ‚a” i sÄ… najsilniej nacechowane emocjonalnie („dzieÅ‚o wielkie, pilne”, „serce hartowne, mężne, serce dumne, silne”, „gromy potworne”);
- porównania – np. „Jak wulkan z swych otchÅ‚ani wyrzucam bezdennych”
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies