JesteÅ› w: Ostatni dzwonek -> Dwudziestolecie miedzywojenne
Liryk „Wysokie drzewa” Leopolda Staffa jest zÅ‚ożony z trzech zwrotek, z których każda liczy cztery wersy zbudowanych z trzynastu zgÅ‚osek i podzielonych Å›redniówkÄ… po siódmej sylabie.
Poeta sięgnął po parzyste i krzyżowe rymy typu ABAB:
„O, cóż jest piÄ™kniejszego niż wysokie drzewa,
W brÄ…zie zachodu kute wieczornym promieniem,
Nad wodÄ…, co siÄ™ pawich barw blaskiem rozlewa,
PogÅ‚Ä™biona odbitych konarów sklepieniem”.
Podmiotem lirycznym wiersza jest zachwycony urodÄ… drzew, jeziora czy dźwiÄ™kami koników polnych czÅ‚owiek. Prowadzi on narracjÄ™ trzecioosobowÄ…. Nie ujawniajÄ…c swojej obecnoÅ›ci wprost sprawia, iż „Wysokie drzewa” wchodzÄ… do kanonu utworów liryki poÅ›redniej, a dokÅ‚adniej liryki opisowej.
W budowie wiersza widać dwie charakterystyczne dla poetów nurtu klasycznego prawidÅ‚owoÅ›ci. Każda zwrotka skÅ‚ada siÄ™ z jednego zdania wielokrotnie zÅ‚ożonego – mamy zatem trzy zdania, każde dotyczy innego aspektu piÄ™kna tytuÅ‚owych wysokich drzew. Drugi zabieg kompozycyjny widać, jeÅ›li przyjrzymy siÄ™ pierwszemu i ostatniemu wersowi dzieÅ‚a. Linijka „O, cóż jest piÄ™kniejszego niż wysokie drzewa” otwiera i zamyka utwór, nadajÄ…c mu tym samym jakże popularnÄ… w twórczoÅ›ci Staffa budowÄ™ klamrowÄ… (pierÅ›cieniowÄ…).
Nastrój wiersza jest pełen wzniosłości, jeśli nie rzec patosu. Zabieg taki był często powielany przez twórców nurtu klasycystycznego. Drzewa zostały opisane niczym monumentalne budowle za pomocą poważnego i pełnego uniesienia języka.
Zgodnie z zaÅ‚ożeniami mÅ‚odopolskich twórców, których rozwiÄ…zania poetyckie dostrzeżemy w caÅ‚ym tomie „Wysokie drzewa”, autor zbioru siÄ™gnÄ…Å‚ po rozbudowane metafory („TysiÄ…cem srebrnych nożyc szybko strzygÄ… ciszÄ™”), czÄ™ste epitety („wysokie drzewa”, „wieczornym promieniem”, „srebrnych nożyc”) czy powtarzane w dziewiÄ™tnastowiecznych lirykach personifikacje („I zmierzch ciemnoÅ›ciÄ… smukÅ‚e korony odziewa”). Zgodnie z zaÅ‚ożeniami klasycystów, do jakich jak już wspomniaÅ‚am z pewnoÅ›ciÄ… należaÅ‚ Staff, wiersz może być także interpretowany ze wzglÄ™du na ogromnÄ… symbolikÄ™, ukrytÄ… pod tytuÅ‚owymi „drzewami”. Åšwiadomość, iż postrzegane sÄ… one czÄ™sto jako znak życia, dojrzewania, potÄ™gi czy witalnoÅ›ci sprawia, iż Å›cieżki odczytania znacznie siÄ™ poszerzajÄ….
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
Wysokie drzewa - analiza
Autor: Karolina MarlêgaLiryk „Wysokie drzewa” Leopolda Staffa jest zÅ‚ożony z trzech zwrotek, z których każda liczy cztery wersy zbudowanych z trzynastu zgÅ‚osek i podzielonych Å›redniówkÄ… po siódmej sylabie.
Poeta sięgnął po parzyste i krzyżowe rymy typu ABAB:
„O, cóż jest piÄ™kniejszego niż wysokie drzewa,
W brÄ…zie zachodu kute wieczornym promieniem,
Nad wodÄ…, co siÄ™ pawich barw blaskiem rozlewa,
PogÅ‚Ä™biona odbitych konarów sklepieniem”.
Podmiotem lirycznym wiersza jest zachwycony urodÄ… drzew, jeziora czy dźwiÄ™kami koników polnych czÅ‚owiek. Prowadzi on narracjÄ™ trzecioosobowÄ…. Nie ujawniajÄ…c swojej obecnoÅ›ci wprost sprawia, iż „Wysokie drzewa” wchodzÄ… do kanonu utworów liryki poÅ›redniej, a dokÅ‚adniej liryki opisowej.
W budowie wiersza widać dwie charakterystyczne dla poetów nurtu klasycznego prawidÅ‚owoÅ›ci. Każda zwrotka skÅ‚ada siÄ™ z jednego zdania wielokrotnie zÅ‚ożonego – mamy zatem trzy zdania, każde dotyczy innego aspektu piÄ™kna tytuÅ‚owych wysokich drzew. Drugi zabieg kompozycyjny widać, jeÅ›li przyjrzymy siÄ™ pierwszemu i ostatniemu wersowi dzieÅ‚a. Linijka „O, cóż jest piÄ™kniejszego niż wysokie drzewa” otwiera i zamyka utwór, nadajÄ…c mu tym samym jakże popularnÄ… w twórczoÅ›ci Staffa budowÄ™ klamrowÄ… (pierÅ›cieniowÄ…).
Nastrój wiersza jest pełen wzniosłości, jeśli nie rzec patosu. Zabieg taki był często powielany przez twórców nurtu klasycystycznego. Drzewa zostały opisane niczym monumentalne budowle za pomocą poważnego i pełnego uniesienia języka.
Zgodnie z zaÅ‚ożeniami mÅ‚odopolskich twórców, których rozwiÄ…zania poetyckie dostrzeżemy w caÅ‚ym tomie „Wysokie drzewa”, autor zbioru siÄ™gnÄ…Å‚ po rozbudowane metafory („TysiÄ…cem srebrnych nożyc szybko strzygÄ… ciszÄ™”), czÄ™ste epitety („wysokie drzewa”, „wieczornym promieniem”, „srebrnych nożyc”) czy powtarzane w dziewiÄ™tnastowiecznych lirykach personifikacje („I zmierzch ciemnoÅ›ciÄ… smukÅ‚e korony odziewa”). Zgodnie z zaÅ‚ożeniami klasycystów, do jakich jak już wspomniaÅ‚am z pewnoÅ›ciÄ… należaÅ‚ Staff, wiersz może być także interpretowany ze wzglÄ™du na ogromnÄ… symbolikÄ™, ukrytÄ… pod tytuÅ‚owymi „drzewami”. Åšwiadomość, iż postrzegane sÄ… one czÄ™sto jako znak życia, dojrzewania, potÄ™gi czy witalnoÅ›ci sprawia, iż Å›cieżki odczytania znacznie siÄ™ poszerzajÄ….
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies