Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Dwudziestolecie miedzywojenne
Bolesław Leśmian balladę „Dusiołek”, wzorowaną na ludowych podaniach i legendach mitologii słowiańskiej, opublikował w 1920 roku w tomie „Łąka”.
Tytułowy „Dusiołek” jest postacią fantastyczną, zaczerpniętą przez Leśmiana ze słowiańskiej religii, według której – według definicji Mariana Kisiela i Marka Pytasz, autorów „Słownika bohaterów literatury polskiej”- był istotą psotną i pyszną, pełną sarkazmu i ironii. Gdy wyczuwał, że człowiek jest smutny lub coś go trafi, wówczas siadał mu na piersi i wysysał z niech „dech”, czyli „dusił” (stąd jego nazwa).
Utwór wpisuje się zatem w realizowany przez poetę nurt baśniowo-fantastyczny, charakteryzujący się – według Teresy Bojczewskiej:
„narracją, motywami ludowymi, obrazami fantastycznymi i językiem potocznym, gawędziarskim” („Oryginalność poezji Bolesława Leśmiana”, Teresa Bojczewska, „Od starożytności do współczesności. Wybrane tematy z języka polskiego”, Warszawa 1996, s. 137-139).
Opisane w wierszu spotkanie wiejskiego chłopa Bajdały i zmory Dusiołka jest zaczątkiem refleksji Leśmiana nad istotą szerzącego się na świecie zła, o sens którego – na wzór Konrada w „Wielkiej Improwizacji” z „Dziadów” Adama Mickiewicza czy podmiotu lirycznego obecnego w „Hymnach” Jana Kasprowicza - w pewnym momencie ośmiela się zapytać samego Boga.
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
Dusiołek - geneza
Autor: Karolina MarlgaBolesław Leśmian balladę „Dusiołek”, wzorowaną na ludowych podaniach i legendach mitologii słowiańskiej, opublikował w 1920 roku w tomie „Łąka”.
Tytułowy „Dusiołek” jest postacią fantastyczną, zaczerpniętą przez Leśmiana ze słowiańskiej religii, według której – według definicji Mariana Kisiela i Marka Pytasz, autorów „Słownika bohaterów literatury polskiej”- był istotą psotną i pyszną, pełną sarkazmu i ironii. Gdy wyczuwał, że człowiek jest smutny lub coś go trafi, wówczas siadał mu na piersi i wysysał z niech „dech”, czyli „dusił” (stąd jego nazwa).
Utwór wpisuje się zatem w realizowany przez poetę nurt baśniowo-fantastyczny, charakteryzujący się – według Teresy Bojczewskiej:
„narracją, motywami ludowymi, obrazami fantastycznymi i językiem potocznym, gawędziarskim” („Oryginalność poezji Bolesława Leśmiana”, Teresa Bojczewska, „Od starożytności do współczesności. Wybrane tematy z języka polskiego”, Warszawa 1996, s. 137-139).
Opisane w wierszu spotkanie wiejskiego chłopa Bajdały i zmory Dusiołka jest zaczątkiem refleksji Leśmiana nad istotą szerzącego się na świecie zła, o sens którego – na wzór Konrada w „Wielkiej Improwizacji” z „Dziadów” Adama Mickiewicza czy podmiotu lirycznego obecnego w „Hymnach” Jana Kasprowicza - w pewnym momencie ośmiela się zapytać samego Boga.
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies