Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Dwudziestolecie miedzywojenne
Jak wskazuje tytuł wiersza „Prośba o piosenkę” Juliana Tuwima, utrzymany w modlitewnym tonie liryk jest apelem do Boga o zesłanie poetyckiego natchnienia podczas prac nad przeznaczonym dla prostych ludzi utworem.
Wiersz jest stroficzny i składa się z trzech czterowersowych zwrotek o stałej liczbie trzynastu sylab (siedem plus pięć), ze średniówką po siódmej:
„Jeżelim, Stwórco, posiadł // Słowo, dar twój świetny,
Spraw, by mi serce biło // gniewem oceanów,
Bym, jak dawni poeci, // prosty i szlachetny,
Wichurą krwi uderzał // w możnych i tyranów”.
Tekst scalają rymy przeplatane, krzyżowe, żeńskie ABAB:
„…stali,
…cienki,
…dostali
…piosenki!”.
Z powodu pierwszoosobowej konstrukcji podmiotu lirycznego należy zaliczyć go do liryki bezpośredniej (wyznania, osobistej). Z kolei adresata tekstu – Boga - demaskują bezpośrednie zwroty, czyli apostrofy:
„Jeżelim, Stwórco, posiadł Słowo, dar twój świetny,
Spraw, by mi serce biło gniewem oceanów”.
Wśród środków poetyckiego wyrazu na pierwszy plan wysuwają się ekspresywne i dynamiczne metafory, na przykład „gniew oceanów” i „słowa gniewu”. Poza tym w tekście odnajdziemy także epitety („zżarta pierś”; „brudna koszula”; „Czcze serca”; „rym celny i cienki”; „sześciostrzałowa, błyszcząca piosenka”) oraz przykłady codziennej polszczyzny (wers „Aby ci, w których palnę prosto w łeb dostali”).
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
Prośba o piosenkę - analiza
Autor: Karolina Marl�gaJak wskazuje tytuł wiersza „Prośba o piosenkę” Juliana Tuwima, utrzymany w modlitewnym tonie liryk jest apelem do Boga o zesłanie poetyckiego natchnienia podczas prac nad przeznaczonym dla prostych ludzi utworem.
Wiersz jest stroficzny i składa się z trzech czterowersowych zwrotek o stałej liczbie trzynastu sylab (siedem plus pięć), ze średniówką po siódmej:
„Jeżelim, Stwórco, posiadł // Słowo, dar twój świetny,
Spraw, by mi serce biło // gniewem oceanów,
Bym, jak dawni poeci, // prosty i szlachetny,
Wichurą krwi uderzał // w możnych i tyranów”.
Tekst scalają rymy przeplatane, krzyżowe, żeńskie ABAB:
„…stali,
…cienki,
…dostali
…piosenki!”.
Z powodu pierwszoosobowej konstrukcji podmiotu lirycznego należy zaliczyć go do liryki bezpośredniej (wyznania, osobistej). Z kolei adresata tekstu – Boga - demaskują bezpośrednie zwroty, czyli apostrofy:
„Jeżelim, Stwórco, posiadł Słowo, dar twój świetny,
Spraw, by mi serce biło gniewem oceanów”.
Wśród środków poetyckiego wyrazu na pierwszy plan wysuwają się ekspresywne i dynamiczne metafory, na przykład „gniew oceanów” i „słowa gniewu”. Poza tym w tekście odnajdziemy także epitety („zżarta pierś”; „brudna koszula”; „Czcze serca”; „rym celny i cienki”; „sześciostrzałowa, błyszcząca piosenka”) oraz przykłady codziennej polszczyzny (wers „Aby ci, w których palnę prosto w łeb dostali”).
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies