JesteÅ› w: Ostatni dzwonek -> Dwudziestolecie miedzywojenne
Jak wskazuje tytuÅ‚ wiersza „ProÅ›ba o piosenkÄ™” Juliana Tuwima, utrzymany w modlitewnym tonie liryk jest apelem do Boga o zesÅ‚anie poetyckiego natchnienia podczas prac nad przeznaczonym dla prostych ludzi utworem.
Wiersz jest stroficzny i składa się z trzech czterowersowych zwrotek o stałej liczbie trzynastu sylab (siedem plus pięć), ze średniówką po siódmej:
„Jeżelim, Stwórco, posiadÅ‚ // SÅ‚owo, dar twój Å›wietny,
Spraw, by mi serce biło // gniewem oceanów,
Bym, jak dawni poeci, // prosty i szlachetny,
WichurÄ… krwi uderzaÅ‚ // w możnych i tyranów”.
Tekst scalają rymy przeplatane, krzyżowe, żeńskie ABAB:
„…stali,
…cienki,
…dostali
…piosenki!”.
Z powodu pierwszoosobowej konstrukcji podmiotu lirycznego należy zaliczyć go do liryki bezpoÅ›redniej (wyznania, osobistej). Z kolei adresata tekstu – Boga - demaskujÄ… bezpoÅ›rednie zwroty, czyli apostrofy:
„Jeżelim, Stwórco, posiadÅ‚ SÅ‚owo, dar twój Å›wietny,
Spraw, by mi serce biÅ‚o gniewem oceanów”.
WÅ›ród Å›rodków poetyckiego wyrazu na pierwszy plan wysuwajÄ… siÄ™ ekspresywne i dynamiczne metafory, na przykÅ‚ad „gniew oceanów” i „sÅ‚owa gniewu”. Poza tym w tekÅ›cie odnajdziemy także epitety („zżarta pierÅ›”; „brudna koszula”; „Czcze serca”; „rym celny i cienki”; „szeÅ›ciostrzaÅ‚owa, bÅ‚yszczÄ…ca piosenka”) oraz przykÅ‚ady codziennej polszczyzny (wers „Aby ci, w których palnÄ™ prosto w Å‚eb dostali”).
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
Prośba o piosenkę - analiza
Autor: Karolina MarlêgaJak wskazuje tytuÅ‚ wiersza „ProÅ›ba o piosenkÄ™” Juliana Tuwima, utrzymany w modlitewnym tonie liryk jest apelem do Boga o zesÅ‚anie poetyckiego natchnienia podczas prac nad przeznaczonym dla prostych ludzi utworem.
Wiersz jest stroficzny i składa się z trzech czterowersowych zwrotek o stałej liczbie trzynastu sylab (siedem plus pięć), ze średniówką po siódmej:
„Jeżelim, Stwórco, posiadÅ‚ // SÅ‚owo, dar twój Å›wietny,
Spraw, by mi serce biło // gniewem oceanów,
Bym, jak dawni poeci, // prosty i szlachetny,
WichurÄ… krwi uderzaÅ‚ // w możnych i tyranów”.
Tekst scalają rymy przeplatane, krzyżowe, żeńskie ABAB:
„…stali,
…cienki,
…dostali
…piosenki!”.
Z powodu pierwszoosobowej konstrukcji podmiotu lirycznego należy zaliczyć go do liryki bezpoÅ›redniej (wyznania, osobistej). Z kolei adresata tekstu – Boga - demaskujÄ… bezpoÅ›rednie zwroty, czyli apostrofy:
„Jeżelim, Stwórco, posiadÅ‚ SÅ‚owo, dar twój Å›wietny,
Spraw, by mi serce biÅ‚o gniewem oceanów”.
WÅ›ród Å›rodków poetyckiego wyrazu na pierwszy plan wysuwajÄ… siÄ™ ekspresywne i dynamiczne metafory, na przykÅ‚ad „gniew oceanów” i „sÅ‚owa gniewu”. Poza tym w tekÅ›cie odnajdziemy także epitety („zżarta pierÅ›”; „brudna koszula”; „Czcze serca”; „rym celny i cienki”; „szeÅ›ciostrzaÅ‚owa, bÅ‚yszczÄ…ca piosenka”) oraz przykÅ‚ady codziennej polszczyzny (wers „Aby ci, w których palnÄ™ prosto w Å‚eb dostali”).
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies