Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Dwudziestolecie miedzywojenne
„Rzecz Czarnoleska – przepływa, otacza,
nawiedzonego niepokoi dziwem.
Słowo się z wolna w brzmieniu przeistacza,
staje się tym prawdziewem...”.
Po zapanowaniu ładu, czyli ukończeniu procesu twórczego, rozpoczynającego się od słowa zapoczątkowanego przez bliżej nieokreślone natchnienie, wyrastające z tradycji i posiadające nieograniczoną moc tworzywo poetyckie samo zdefiniuje swoją nazwę:
„Z chaosu ład się tworzy. Ład, konieczność,
Jedność chwili, gdy bezmiar tworzywa
Sam się układa w swoją ostateczność
I woła, jak się nazywa”.
W swoim wierszu, zainspirowanym klasycznym ideałem ostatecznego porządku, w którym dominuje ład, wyraźny rytm i klarowność znaczeń, Tuwim pokazuje, iż tworzywo poetyckie pod wieloma względami jest niezależne od samego twórcy. Zdolność wyzwalania „ciemnego sensu człowieczego” z chaosu – czyli przekształcania wyrazy w wiersze i nazywania dzięki temu świata - jest jego najważniejszą umiejętnością. Prócz tego poezja ma pokazywać inną, pozbawioną dosłownego sensu rzeczywistość, nadawać jej nowych znaczeń:
„Głuchy nierozum, ciemny sens człowieczy
Ostrym promieniem na wskroś prześwietlony,
Oddechem wielkiej Czarnoleskiej Rzeczy
Zbudzony i wyzwolony”.
strona: 1 2
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
Rzecz czarnoleska - interpretacja
Autor: Karolina Marlga„Rzecz Czarnoleska – przepływa, otacza,
nawiedzonego niepokoi dziwem.
Słowo się z wolna w brzmieniu przeistacza,
staje się tym prawdziewem...”.
Po zapanowaniu ładu, czyli ukończeniu procesu twórczego, rozpoczynającego się od słowa zapoczątkowanego przez bliżej nieokreślone natchnienie, wyrastające z tradycji i posiadające nieograniczoną moc tworzywo poetyckie samo zdefiniuje swoją nazwę:
„Z chaosu ład się tworzy. Ład, konieczność,
Jedność chwili, gdy bezmiar tworzywa
Sam się układa w swoją ostateczność
I woła, jak się nazywa”.
W swoim wierszu, zainspirowanym klasycznym ideałem ostatecznego porządku, w którym dominuje ład, wyraźny rytm i klarowność znaczeń, Tuwim pokazuje, iż tworzywo poetyckie pod wieloma względami jest niezależne od samego twórcy. Zdolność wyzwalania „ciemnego sensu człowieczego” z chaosu – czyli przekształcania wyrazy w wiersze i nazywania dzięki temu świata - jest jego najważniejszą umiejętnością. Prócz tego poezja ma pokazywać inną, pozbawioną dosłownego sensu rzeczywistość, nadawać jej nowych znaczeń:
„Głuchy nierozum, ciemny sens człowieczy
Ostrym promieniem na wskroś prześwietlony,
Oddechem wielkiej Czarnoleskiej Rzeczy
Zbudzony i wyzwolony”.
strona: 1 2
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies