JesteÅ› w: Ostatni dzwonek -> Dwudziestolecie miedzywojenne
„I dzwoni w przód! I dzwoni wspak! I wzwyż za każdym grzmi nawrotem!”.
WażnÄ… rolÄ™ w konstrukcji opowieÅ›ci peÅ‚ni liczba dwanaÅ›cie, dotyczÄ…ca ilość braci i pojawiajÄ…ca siÄ™ w szeroko rozumianej kulturze wielokrotnie i od dawna. IdÄ…c za przykÅ‚adami zebranymi przez MagdalenÄ™ Mikrut w artykule „Czy wybudowaÅ‚eÅ› pomnik trwalszy niż ze spiżu? PamiÄ…tki pozostawione przez zmarÅ‚ych w poezji WisÅ‚awy Szymborskiej, BolesÅ‚awa LeÅ›miana i JarosÅ‚awa Marka Rymkiewicza”
„(…) to magiczna liczba. Dwunastu braci zostaÅ‚o niejako przyrównanych do dwunastu pokoleÅ„ Izraela, dwunastu apostołów, czy dwunastu gwiazd, wchodzÄ…cych w skÅ‚ad wieÅ„ca Matki Boskiej. DwanaÅ›cie jest także znaków zodiaku, miesiÄ™cy czy prac Heraklesa. W kulturze liczba dwanaÅ›cie uważana za szczęśliwÄ… i Å›wiÄ™tÄ…, jest symbolem speÅ‚nienia”.
Dla uzasadnienie swojej tezy badaczka twórczości Leśmiana pokazuje przykłady z polskiej literatury. Liczbę dwanaście odnalazła między innymi w twórczości Adama Mickiewicza, Juliana Tuwima czy Zbigniewa Morsztyna:
„Ruszajcie, kupiec na sÅ‚ugi zawoÅ‚a,
Ja z dziećmi pójdę ku miastu.
Idzie, aż zbójcy obskoczą dokoła,
A zbójców byÅ‚o dwunastu”
(A. Mickiewicz, „Powrót taty”)
„DwanaÅ›cie dni, dwanaÅ›cie nocy
Artyleryjski ogień walił,
RzucajÄ…c miastem z rÄ…k do rÄ…k;
To mieli Niemców, to Moskali (…)”
(J. Tuwim, „II część „Kwiatów Polskich”)
„Gdyby nie historyja, byÅ‚yby u biesa
Owe wszystkie dwanaście czynów Herkulesa;
Przepadłyby na wieki Hektorowe dzieła,
Gdyby ich Homerowa Å‚aska nie gÅ‚osieÅ‚a”
(Z. Morsztyn w „Historii sarmackiej”)
Istotnym środkiem jest także pojawiające się na końcu ballady retoryczne pytanie skierowane do odbiorcy tekstu:
„A ty z tej próżni czemu drwisz, kiedy ta próżnia nie drwi z ciebie?”.
Zabieg ten sprawia, że wiersz pozostaje otwarty, a ilość interpretacji nieskończona.
strona: 1 2
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
Dziewczyna - analiza
Autor: Karolina Marlêga„I dzwoni w przód! I dzwoni wspak! I wzwyż za każdym grzmi nawrotem!”.
WażnÄ… rolÄ™ w konstrukcji opowieÅ›ci peÅ‚ni liczba dwanaÅ›cie, dotyczÄ…ca ilość braci i pojawiajÄ…ca siÄ™ w szeroko rozumianej kulturze wielokrotnie i od dawna. IdÄ…c za przykÅ‚adami zebranymi przez MagdalenÄ™ Mikrut w artykule „Czy wybudowaÅ‚eÅ› pomnik trwalszy niż ze spiżu? PamiÄ…tki pozostawione przez zmarÅ‚ych w poezji WisÅ‚awy Szymborskiej, BolesÅ‚awa LeÅ›miana i JarosÅ‚awa Marka Rymkiewicza”
„(…) to magiczna liczba. Dwunastu braci zostaÅ‚o niejako przyrównanych do dwunastu pokoleÅ„ Izraela, dwunastu apostołów, czy dwunastu gwiazd, wchodzÄ…cych w skÅ‚ad wieÅ„ca Matki Boskiej. DwanaÅ›cie jest także znaków zodiaku, miesiÄ™cy czy prac Heraklesa. W kulturze liczba dwanaÅ›cie uważana za szczęśliwÄ… i Å›wiÄ™tÄ…, jest symbolem speÅ‚nienia”.
Dla uzasadnienie swojej tezy badaczka twórczości Leśmiana pokazuje przykłady z polskiej literatury. Liczbę dwanaście odnalazła między innymi w twórczości Adama Mickiewicza, Juliana Tuwima czy Zbigniewa Morsztyna:
„Ruszajcie, kupiec na sÅ‚ugi zawoÅ‚a,
Ja z dziećmi pójdę ku miastu.
Idzie, aż zbójcy obskoczą dokoła,
A zbójców byÅ‚o dwunastu”
(A. Mickiewicz, „Powrót taty”)
„DwanaÅ›cie dni, dwanaÅ›cie nocy
Artyleryjski ogień walił,
RzucajÄ…c miastem z rÄ…k do rÄ…k;
To mieli Niemców, to Moskali (…)”
(J. Tuwim, „II część „Kwiatów Polskich”)
„Gdyby nie historyja, byÅ‚yby u biesa
Owe wszystkie dwanaście czynów Herkulesa;
Przepadłyby na wieki Hektorowe dzieła,
Gdyby ich Homerowa Å‚aska nie gÅ‚osieÅ‚a”
(Z. Morsztyn w „Historii sarmackiej”)
Istotnym środkiem jest także pojawiające się na końcu ballady retoryczne pytanie skierowane do odbiorcy tekstu:
„A ty z tej próżni czemu drwisz, kiedy ta próżnia nie drwi z ciebie?”.
Zabieg ten sprawia, że wiersz pozostaje otwarty, a ilość interpretacji nieskończona.
strona: 1 2
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies