JesteÅ› w: Ostatni dzwonek -> Dwudziestolecie miedzywojenne
W utworze czytelnik doświadczyć może prawdziwej huśtawki emocji. Najpierw jest oczarowany i omotany wizją mitycznego źródła Aretuzy, następnie rozczarowany realnym obrazem tego miejsca. Później zaczyna się obawiać panującej dookoła niego ciemności i ponurej atmosfery. Nagle, w trzeciej strofie zostaje zaskoczony donośnym dźwiękiem, którego mógłby się nawet przestraszyć. Trzecia strofa rozpoczyna się słowami:
„I nagle w obumarÅ‚ym i martwym eterze
Ton wysoki siÄ™ zjawia, uparcie niezwiewny –
I źródÅ‚o, i noc ciemnÄ… w posiadanie bierze –”.
Po raz kolejny widzimy przywoÅ‚anie Å›mierci, a raczej jej wyczuwalnej obecnoÅ›ci w najbliższym otoczeniu. Jednak pojawia siÄ™ coÅ›, co w dobitny sposób rozwiewa „martwy eter” i skupia na sobie caÅ‚Ä… uwagÄ™ czytelnika. Jest to przejmujÄ…cy dźwiÄ™k, który poczÄ…tkowo ciężko zidentyfikować. Nagle zapominamy caÅ‚kowicie, że znajdujemy siÄ™ ponurym i ciemnym miejscu, przestajemy siÄ™ bać i wsÅ‚uchujemy siÄ™ z zaciekawieniem w ton.
W ostatniej strofie dowiadujemy siÄ™, że jest to dźwiÄ™k niezwykÅ‚y, przypominajÄ…cy dzwon. Jest nieskazitelnie czysty i „podniebny”. PamiÄ™tajÄ…c, że wiersz ten powstaÅ‚ z inspiracji muzykÄ… Karola Szymanowskiego możemy przyjąć, że dźwiÄ™k to gra skrzypiec. TezÄ™ tÄ… potwierdza sam podmiot liryczny sÅ‚owami: „Ton, jaki dla nas wybraÅ‚ czarny mistrz z Cremony”. Pod tym okreÅ›leniem ukrywa siÄ™ wielki Antonio Stradivari, bardziej znany jako Stradivarius – najwybitniejszy przedstawiciel kremoÅ„skiej szkoÅ‚y lutniczej. Jego instrumenty, które tworzyÅ‚ w XVII wieku, do dziÅ› uchodzÄ… za najdoskonalsze.
Muzyka Karola Szymanowskiego została ukazana jako nowa siła kulturowa, która potrafiła wyprzeć nawet mitologiczne pochodzenie źródła Aretuzy. Dźwięk skrzypiec całkowicie odmienił to miejsce, nadając mu nowego znaczenia i estetyki.
WarstwÄ™ artystyczna wiersza budujÄ… przede wszystkim epitety:
Istotne sÄ… także uosobienia („jÄ™k papirusów”, „cisza usnęła”, „zmarÅ‚y Syrakuzy”, „ton opiera siÄ™”) oraz porównanie „woda siÄ™ porusza jak wÅ‚osy meduzy”.ŹródÅ‚o Aretuzy - analiza i interpretacja
Autor: Karolina MarlêgaW utworze czytelnik doÅ›wiadczyć może prawdziwej huÅ›tawki emocji. Najpierw jest oczarowany i omotany wizjÄ… mitycznego źródÅ‚a Aretuzy, nastÄ™pnie rozczarowany realnym obrazem tego miejsca. Później zaczyna siÄ™ obawiać panujÄ…cej dookoÅ‚a niego ciemnoÅ›ci i ponurej atmosfery. Nagle, w trzeciej strofie zostaje zaskoczony donoÅ›nym dźwiÄ™kiem, którego mógÅ‚by siÄ™ nawet przestraszyć. Trzecia strofa rozpoczyna siÄ™ sÅ‚owami:
„I nagle w obumarÅ‚ym i martwym eterze
Ton wysoki siÄ™ zjawia, uparcie niezwiewny –
I źródÅ‚o, i noc ciemnÄ… w posiadanie bierze –”.
Po raz kolejny widzimy przywoÅ‚anie Å›mierci, a raczej jej wyczuwalnej obecnoÅ›ci w najbliższym otoczeniu. Jednak pojawia siÄ™ coÅ›, co w dobitny sposób rozwiewa „martwy eter” i skupia na sobie caÅ‚Ä… uwagÄ™ czytelnika. Jest to przejmujÄ…cy dźwiÄ™k, który poczÄ…tkowo ciężko zidentyfikować. Nagle zapominamy caÅ‚kowicie, że znajdujemy siÄ™ ponurym i ciemnym miejscu, przestajemy siÄ™ bać i wsÅ‚uchujemy siÄ™ z zaciekawieniem w ton.
W ostatniej strofie dowiadujemy siÄ™, że jest to dźwiÄ™k niezwykÅ‚y, przypominajÄ…cy dzwon. Jest nieskazitelnie czysty i „podniebny”. PamiÄ™tajÄ…c, że wiersz ten powstaÅ‚ z inspiracji muzykÄ… Karola Szymanowskiego możemy przyjąć, że dźwiÄ™k to gra skrzypiec. TezÄ™ tÄ… potwierdza sam podmiot liryczny sÅ‚owami: „Ton, jaki dla nas wybraÅ‚ czarny mistrz z Cremony”. Pod tym okreÅ›leniem ukrywa siÄ™ wielki Antonio Stradivari, bardziej znany jako Stradivarius – najwybitniejszy przedstawiciel kremoÅ„skiej szkoÅ‚y lutniczej. Jego instrumenty, które tworzyÅ‚ w XVII wieku, do dziÅ› uchodzÄ… za najdoskonalsze.
Muzyka Karola Szymanowskiego została ukazana jako nowa siła kulturowa, która potrafiła wyprzeć nawet mitologiczne pochodzenie źródła Aretuzy. Dźwięk skrzypiec całkowicie odmienił to miejsce, nadając mu nowego znaczenia i estetyki.
WarstwÄ™ artystyczna wiersza budujÄ… przede wszystkim epitety:
- „czarne papirusy”,
- „kamienna Å›luza”,
- „wodna gÅ‚Ä™bia”,
- „uÅ›pione goÅ‚Ä™bie”,
- „czarna paszcza”,
- „noc mityczna”,
- „cisza martwa”,
- „zmarÅ‚a przerÄ™bla”,
- „martwy eter”,
- „ton wysoki”,
- „noc ciemna”,
- „czarny mistrz”.
strona: 1 2
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies