Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Dwudziestolecie miedzywojenne
Ze względu na polityczne rozbieżności (żagarystom zarzucano komunizm) w maju 1932 roku żagaryści opuszczają „Słowo” - wychodzi pierwszy numer „Pionów” przy „Kurierze Wileńskim” (red. Kazimierz Okulicz). W „Pionach” członkowie redakcji podjęli próbę „skonstruowania logicznej całości programu społecznego we wszystkich jego przejawach”. Zjawiska artystyczne oceniali z perspektywy zasad społecznego podziału pracy i ekonomiki funkcjonowania całego społeczeństwa. Po pięciu numerach (od maja do grudnia 1932 roku) redaktorzy usamodzielniają się i wraz z grupą „Smuga” wydają niezależne pismo o pierwotnym tytule od listopada 1933 do marca 1934 roku (4 numery, dwa ostatnie podwójne). Rezygnacja z wydawania pisma nie oznacza kresu wspólnej działalności poetów. Słabnące więzy grupowe zostają zastąpione przez powiązania w ramach większej formacji zwanej Drugą Awangardą. O przejściu Żagarów do historii zadecydowały przede wszystkim późniejsze wiersze katastroficzne Miłosza, Zagórskiego i Rymkiewicza.
Druga Awangarda – nazwa zbiorcza grup i kierunków poetyckich, które w drugiej połowie okresu międzywojennego kształtowały się w nawiązaniu – częściowo akceptującym, a częściowo polemicznym – do doświadczeń awangardy krakowskiej; najbardziej znaczące w tym okresie zjawiska to twórczość Czechowicza oraz dokonania wileńskiej grupy Żagary. Druga awangarda odrzucała racjonalistyczny światopogląd swoich poprzedników, ich zaufanie do nowoczesnej cywilizacji technicznej; kwestionowała idee rygoru konstrukcyjnego i pośredniości w poezji, w poezji główny akcent został przesunięty na wyobraźnię. Opowiadała się za liryką wizjonerską, wprowadziła wątki katastroficzne, nawiązywała do tradycji romantycznych (zwłaszcza późnego Słowackiego). Ich doświadczenia stanowiły istotny punkt odniesienia poetów lat okupacji (K. Baczyński, T. Gajcy).
Poetyckie tomy żagarystów:
strona: 1 2
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
Powstanie i rozwój „Żagarów”
Autor: Jakub RudnickiZe względu na polityczne rozbieżności (żagarystom zarzucano komunizm) w maju 1932 roku żagaryści opuszczają „Słowo” - wychodzi pierwszy numer „Pionów” przy „Kurierze Wileńskim” (red. Kazimierz Okulicz). W „Pionach” członkowie redakcji podjęli próbę „skonstruowania logicznej całości programu społecznego we wszystkich jego przejawach”. Zjawiska artystyczne oceniali z perspektywy zasad społecznego podziału pracy i ekonomiki funkcjonowania całego społeczeństwa. Po pięciu numerach (od maja do grudnia 1932 roku) redaktorzy usamodzielniają się i wraz z grupą „Smuga” wydają niezależne pismo o pierwotnym tytule od listopada 1933 do marca 1934 roku (4 numery, dwa ostatnie podwójne). Rezygnacja z wydawania pisma nie oznacza kresu wspólnej działalności poetów. Słabnące więzy grupowe zostają zastąpione przez powiązania w ramach większej formacji zwanej Drugą Awangardą. O przejściu Żagarów do historii zadecydowały przede wszystkim późniejsze wiersze katastroficzne Miłosza, Zagórskiego i Rymkiewicza.
Druga Awangarda – nazwa zbiorcza grup i kierunków poetyckich, które w drugiej połowie okresu międzywojennego kształtowały się w nawiązaniu – częściowo akceptującym, a częściowo polemicznym – do doświadczeń awangardy krakowskiej; najbardziej znaczące w tym okresie zjawiska to twórczość Czechowicza oraz dokonania wileńskiej grupy Żagary. Druga awangarda odrzucała racjonalistyczny światopogląd swoich poprzedników, ich zaufanie do nowoczesnej cywilizacji technicznej; kwestionowała idee rygoru konstrukcyjnego i pośredniości w poezji, w poezji główny akcent został przesunięty na wyobraźnię. Opowiadała się za liryką wizjonerską, wprowadziła wątki katastroficzne, nawiązywała do tradycji romantycznych (zwłaszcza późnego Słowackiego). Ich doświadczenia stanowiły istotny punkt odniesienia poetów lat okupacji (K. Baczyński, T. Gajcy).
Poetyckie tomy żagarystów:
- „Poemat o czasie zastygłym” Cz. Miłosz, 1933
- „Antologia poezji społecznej” Cz. Miłosz i Z. Folejewski, 1933
- „Po omacku” T. Bujnicki, 1933
- „Ostrze mostu” J. Zagórski, 1933
- „Wczoraj powrót” J. Putrament, 1935
- „Tropiciel” A. Rymkiewicz, 1935
- „Trzy zimy” Cz. Miłosz 1936
- „W połowie drogi” T. Bujnicki, 1937
- „Wyprawy” J. Zagórski, 1937
- „Droga leśna” J. Putrament, 1938
- „Potoki” A. Rymkiewicz, 1938
strona: 1 2
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies