Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Współczesność
Po raz kolejny w wierszu pojawia się aspekt przemijania ludzkiego życia. Według poety, ono ciągle płonie, wypala się, by wkrótce zgaśnąć. Każdego z nas czeka taki sam los, nikt z nas nie będzie żył wiecznie. Grochowiak jednak nie rozpacza nad tym faktem, wręcz przeciwnie, stanowi on dla niego wielką wartość, ponieważ jest czymś prawdziwym, pewnym, „To jest coś” – pisze. To, że każdy z nas kiedyś umrze jest jedyną pewną rzeczą w życiu, jedyną prawdą, z którą nikt nie może polemizować, ale o której wielu nie chce pamiętać. Zaakceptowanie śmiertelności jest kluczem do szczęśliwego życia. Podmiot liryczny doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że w swoich poglądach jest odosobniony i nikt, może poza jakąś dwójką reumatyków, nie zrozumie „Płonącej żyrafy”.
Jeśli spojrzy się na tekst wiersza z odpowiedniej odległości to można powiedzieć, że swoją budową przypomina on żyrafę. Dzieje się tak za sprawą czterdziestu dziewięciu wersów, z których pokaźna cześć składa się z jednego, dwóch lub trzech wyrazów. W ten sposób uzyskał Grochowiak efekt wydłużonej szyi zwierzęcia. Poza tym, poeta nie podzielił utworu na strofy.
strona: 1 2
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
Płonąca żyrafa - analiza i interpretacja
Po raz kolejny w wierszu pojawia się aspekt przemijania ludzkiego życia. Według poety, ono ciągle płonie, wypala się, by wkrótce zgaśnąć. Każdego z nas czeka taki sam los, nikt z nas nie będzie żył wiecznie. Grochowiak jednak nie rozpacza nad tym faktem, wręcz przeciwnie, stanowi on dla niego wielką wartość, ponieważ jest czymś prawdziwym, pewnym, „To jest coś” – pisze. To, że każdy z nas kiedyś umrze jest jedyną pewną rzeczą w życiu, jedyną prawdą, z którą nikt nie może polemizować, ale o której wielu nie chce pamiętać. Zaakceptowanie śmiertelności jest kluczem do szczęśliwego życia. Podmiot liryczny doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że w swoich poglądach jest odosobniony i nikt, może poza jakąś dwójką reumatyków, nie zrozumie „Płonącej żyrafy”.
Jeśli spojrzy się na tekst wiersza z odpowiedniej odległości to można powiedzieć, że swoją budową przypomina on żyrafę. Dzieje się tak za sprawą czterdziestu dziewięciu wersów, z których pokaźna cześć składa się z jednego, dwóch lub trzech wyrazów. W ten sposób uzyskał Grochowiak efekt wydłużonej szyi zwierzęcia. Poza tym, poeta nie podzielił utworu na strofy.
strona: 1 2
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies