Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Współczesność
Po raz kolejny w wierszu pojawia siÄ™ aspekt przemijania ludzkiego życia. WedÅ‚ug poety, ono ciÄ…gle pÅ‚onie, wypala siÄ™, by wkrótce zgaÅ›nąć. Każdego z nas czeka taki sam los, nikt z nas nie bÄ™dzie żyÅ‚ wiecznie. Grochowiak jednak nie rozpacza nad tym faktem, wrÄ™cz przeciwnie, stanowi on dla niego wielkÄ… wartość, ponieważ jest czymÅ› prawdziwym, pewnym, „To jest coÅ›” – pisze. To, że każdy z nas kiedyÅ› umrze jest jedynÄ… pewnÄ… rzeczÄ… w życiu, jedynÄ… prawdÄ…, z którÄ… nikt nie może polemizować, ale o której wielu nie chce pamiÄ™tać. Zaakceptowanie Å›miertelnoÅ›ci jest kluczem do szczęśliwego życia. Podmiot liryczny doskonale zdaje sobie sprawÄ™ z tego, że w swoich poglÄ…dach jest odosobniony i nikt, może poza jakÄ…Å› dwójkÄ… reumatyków, nie zrozumie „PÅ‚onÄ…cej żyrafy”.
Jeśli spojrzy się na tekst wiersza z odpowiedniej odległości to można powiedzieć, że swoją budową przypomina on żyrafę. Dzieje się tak za sprawą czterdziestu dziewięciu wersów, z których pokaźna cześć składa się z jednego, dwóch lub trzech wyrazów. W ten sposób uzyskał Grochowiak efekt wydłużonej szyi zwierzęcia. Poza tym, poeta nie podzielił utworu na strofy.
strona: 1 2
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
Płonąca żyrafa - analiza i interpretacja
Autor: Karolina MarlêgaPo raz kolejny w wierszu pojawia siÄ™ aspekt przemijania ludzkiego życia. WedÅ‚ug poety, ono ciÄ…gle pÅ‚onie, wypala siÄ™, by wkrótce zgaÅ›nąć. Każdego z nas czeka taki sam los, nikt z nas nie bÄ™dzie żyÅ‚ wiecznie. Grochowiak jednak nie rozpacza nad tym faktem, wrÄ™cz przeciwnie, stanowi on dla niego wielkÄ… wartość, ponieważ jest czymÅ› prawdziwym, pewnym, „To jest coÅ›” – pisze. To, że każdy z nas kiedyÅ› umrze jest jedynÄ… pewnÄ… rzeczÄ… w życiu, jedynÄ… prawdÄ…, z którÄ… nikt nie może polemizować, ale o której wielu nie chce pamiÄ™tać. Zaakceptowanie Å›miertelnoÅ›ci jest kluczem do szczęśliwego życia. Podmiot liryczny doskonale zdaje sobie sprawÄ™ z tego, że w swoich poglÄ…dach jest odosobniony i nikt, może poza jakÄ…Å› dwójkÄ… reumatyków, nie zrozumie „PÅ‚onÄ…cej żyrafy”.
Jeśli spojrzy się na tekst wiersza z odpowiedniej odległości to można powiedzieć, że swoją budową przypomina on żyrafę. Dzieje się tak za sprawą czterdziestu dziewięciu wersów, z których pokaźna cześć składa się z jednego, dwóch lub trzech wyrazów. W ten sposób uzyskał Grochowiak efekt wydłużonej szyi zwierzęcia. Poza tym, poeta nie podzielił utworu na strofy.
strona: 1 2
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies