Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Współczesność
Wiersz „Jeszcze” WisÅ‚awy Szymborskiej skÅ‚ada siÄ™ z siedmiu nieregularnych strof, z których wszystkie – prócz pierwszej, liczÄ…cej pięć linijek, to czterowersowe obrazy masowej zagÅ‚ady Å»ydów podczas II wojny Å›wiatowej.
Sytuacja liryczna jest jasna i klarowna – podróżujÄ…cy wagonami Å»ydzi zmierzajÄ… ku obozowi koncentracyjnemu. Trzecioosobowy podmiot liryczny wnika do ciasnych i pozbawionych Å›wiatÅ‚a przedziałów i opisuje reakcje duszÄ…cych i umierajÄ…cych z pragnienia.
Wśród środków poetyckiego wyrazu na pierwszy plan wysuwa się apostrofa do próbującego wyskoczyć z pędzącego pociągu Dawida:
„Nie skacz w biegu, imiÄ™ Dawida.
Tyś jest imię skazujące na klęskę,
(…)
Nie skacz w biegu. Syn będzie Lech.
Nie skacz w biegu. Jeszcze nie pora.
Nie skacz (…)”.
Ważna jest także ostatnia zwrotka, naszpikowana środkami dźwiękonaśladowczymi, przybliżającymi czytelnikowi stukot sunącego po szynach pociągu:
„Tak to, tak, stuka koÅ‚o. Las bez polan.
Tak to, tak. Lasem jedzie transport wołań.
Tak to, tak. Obudzona w nocy słyszę
tak to, tak, Å‚omotanie ciszy w ciszÄ™”.
Wiersz jest dowodem na słuszność tezy Urszuli Lementowicz, autorki opracowania twórczości Szymborskiej. Jest ona zdania, iż mimo oscylowania wokół wielu aspektów i problemów kultury i współczesnego świata, wiersze Noblistki pobudzają czytelnika do samodzielnych poszukiwań na stawiane w nich pytania.
„jest to poezja zakorzeniona w szeroko pojÄ™tej kulturze, ale zawsze Å›wieża, wzruszajÄ…ca, pobudzajÄ…ca do rozmyÅ›laÅ„, prezentujÄ…ca różne punkty widzenia (polifoniczna) i oryginalna. Nie znajdziemy tu ocierajÄ…cej siÄ™ o faÅ‚sz nuty patosu, tonu wyższoÅ›ci czy chÄ™ci ksztaÅ‚towania postaw. Jest sporo niejednoznacznoÅ›ci, niepewnoÅ›ci i niepokoju. Obok radoÅ›ci pojawiajÄ… siÄ™ akcenty smutne a nawet dramatyczne – bo czy może czÅ‚owiekowi wystarczyć sama Å›wiadomość przemijania, czy nie potrzebuje szukać odpowiedzi na pytanie, co dalej, co potem? W. Szymborska nie zmierza do Å‚atwych wniosków – każdy musi dążyć do nich samodzielnie – i to również jest wielka, niezaprzeczalna wartość jej wierszy” (U. Lementowicz, „Poezje WisÅ‚awy Szymborskiej”, Lublin 2003).
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
Jeszcze - analiza
Autor: Karolina MarlêgaWiersz „Jeszcze” WisÅ‚awy Szymborskiej skÅ‚ada siÄ™ z siedmiu nieregularnych strof, z których wszystkie – prócz pierwszej, liczÄ…cej pięć linijek, to czterowersowe obrazy masowej zagÅ‚ady Å»ydów podczas II wojny Å›wiatowej.
Sytuacja liryczna jest jasna i klarowna – podróżujÄ…cy wagonami Å»ydzi zmierzajÄ… ku obozowi koncentracyjnemu. Trzecioosobowy podmiot liryczny wnika do ciasnych i pozbawionych Å›wiatÅ‚a przedziałów i opisuje reakcje duszÄ…cych i umierajÄ…cych z pragnienia.
Wśród środków poetyckiego wyrazu na pierwszy plan wysuwa się apostrofa do próbującego wyskoczyć z pędzącego pociągu Dawida:
„Nie skacz w biegu, imiÄ™ Dawida.
Tyś jest imię skazujące na klęskę,
(…)
Nie skacz w biegu. Syn będzie Lech.
Nie skacz w biegu. Jeszcze nie pora.
Nie skacz (…)”.
Ważna jest także ostatnia zwrotka, naszpikowana środkami dźwiękonaśladowczymi, przybliżającymi czytelnikowi stukot sunącego po szynach pociągu:
„Tak to, tak, stuka koÅ‚o. Las bez polan.
Tak to, tak. Lasem jedzie transport wołań.
Tak to, tak. Obudzona w nocy słyszę
tak to, tak, Å‚omotanie ciszy w ciszÄ™”.
Wiersz jest dowodem na słuszność tezy Urszuli Lementowicz, autorki opracowania twórczości Szymborskiej. Jest ona zdania, iż mimo oscylowania wokół wielu aspektów i problemów kultury i współczesnego świata, wiersze Noblistki pobudzają czytelnika do samodzielnych poszukiwań na stawiane w nich pytania.
„jest to poezja zakorzeniona w szeroko pojÄ™tej kulturze, ale zawsze Å›wieża, wzruszajÄ…ca, pobudzajÄ…ca do rozmyÅ›laÅ„, prezentujÄ…ca różne punkty widzenia (polifoniczna) i oryginalna. Nie znajdziemy tu ocierajÄ…cej siÄ™ o faÅ‚sz nuty patosu, tonu wyższoÅ›ci czy chÄ™ci ksztaÅ‚towania postaw. Jest sporo niejednoznacznoÅ›ci, niepewnoÅ›ci i niepokoju. Obok radoÅ›ci pojawiajÄ… siÄ™ akcenty smutne a nawet dramatyczne – bo czy może czÅ‚owiekowi wystarczyć sama Å›wiadomość przemijania, czy nie potrzebuje szukać odpowiedzi na pytanie, co dalej, co potem? W. Szymborska nie zmierza do Å‚atwych wniosków – każdy musi dążyć do nich samodzielnie – i to również jest wielka, niezaprzeczalna wartość jej wierszy” (U. Lementowicz, „Poezje WisÅ‚awy Szymborskiej”, Lublin 2003).
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies