Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Współczesność
Od egipskich piramid // do śniegów Tobolska
Na tysiączne się wiorsty // rozsiadła nam Polska,
Papuga wszystkich ludów // - w cierniowej koronie”.
Aby zrytmizować i ułatwić przekaz liryku, autor sięgnął po stały układ rymów: żeńskie o okalającym układzie ABBA (początkowy wers rymuje się z końcowym, a środkowe ze sobą). Regularność dotyczy także akcentu, padającego zawsze na przedostatnią zgłoskę:
„Czy widzisz te kolumny na wyspie w teatrze,
Co widok mi zamknęły daleki na ścieżaj?
Ja tobie rozkazuję! W te słupy uderzaj
I bij w nie, aż rozkruszysz, aż Å›lad siÄ™ ich zatrze”.
W liryku wystÄ™pujÄ… liczne Å›rodki artystyczne na okreÅ›lenie Ojczyzny, na przykÅ‚ad „papuga”, „kaleka”, „dziewczyna” czy „robaczek Å›wiÄ™tojaÅ„ski”. Takie niecodziennie spotykane w poezji personifikacje, a zwÅ‚aszcza zaskakujÄ…ce animizacje sprawiajÄ…, że „Herostrates” staje siÄ™ nie tylko jednym z czoÅ‚owych wierszy XX-lecia miÄ™dzywojennego, lecz także niezwykÅ‚ym nawiÄ…zaniem do utrzymanej w podobnej stylistyce twórczoÅ›ci Adama Mickiewicza.
Na zakoÅ„czenie analizy warstwy stylistyczno-lingwistycznej utworu można przypomnieć sÅ‚owa innego znakomitego poety epoki – Kazimierza WierzyÅ„skiego. Ten twórca, prywatnie zaprzyjaźniony z Lechoniem, w jednym ze szkiców poÅ›wiÄ™conych jego poezji sÅ‚usznie zauważyÅ‚, iż warsztat autora „Herostratesa” „nie ma historii rozwoju, ma – natomiast – historiÄ™ doskonalenia”.
strona: 1 2
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
Herostrates - analiza
Autor: Karolina MarlêgaOd egipskich piramid // do Å›niegów Tobolska
Na tysiączne się wiorsty // rozsiadła nam Polska,
Papuga wszystkich ludów // - w cierniowej koronie”.
Aby zrytmizować i ułatwić przekaz liryku, autor sięgnął po stały układ rymów: żeńskie o okalającym układzie ABBA (początkowy wers rymuje się z końcowym, a środkowe ze sobą). Regularność dotyczy także akcentu, padającego zawsze na przedostatnią zgłoskę:
„Czy widzisz te kolumny na wyspie w teatrze,
Co widok mi zamknęły daleki na ścieżaj?
Ja tobie rozkazuję! W te słupy uderzaj
I bij w nie, aż rozkruszysz, aż Å›lad siÄ™ ich zatrze”.
W liryku wystÄ™pujÄ… liczne Å›rodki artystyczne na okreÅ›lenie Ojczyzny, na przykÅ‚ad „papuga”, „kaleka”, „dziewczyna” czy „robaczek Å›wiÄ™tojaÅ„ski”. Takie niecodziennie spotykane w poezji personifikacje, a zwÅ‚aszcza zaskakujÄ…ce animizacje sprawiajÄ…, że „Herostrates” staje siÄ™ nie tylko jednym z czoÅ‚owych wierszy XX-lecia miÄ™dzywojennego, lecz także niezwykÅ‚ym nawiÄ…zaniem do utrzymanej w podobnej stylistyce twórczoÅ›ci Adama Mickiewicza.
Na zakoÅ„czenie analizy warstwy stylistyczno-lingwistycznej utworu można przypomnieć sÅ‚owa innego znakomitego poety epoki – Kazimierza WierzyÅ„skiego. Ten twórca, prywatnie zaprzyjaźniony z Lechoniem, w jednym ze szkiców poÅ›wiÄ™conych jego poezji sÅ‚usznie zauważyÅ‚, iż warsztat autora „Herostratesa” „nie ma historii rozwoju, ma – natomiast – historiÄ™ doskonalenia”.
strona: 1 2
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies