Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Współczesność
Henryk Sienkiewicz:
„Lud wskazywał go z dala rękoma, oblanego krwawym blaskiem. W oddali syczały węże płomieni i płonęły odwieczne, najświętsze zabytki: płonęła świątynia Herkulesa, którą wzniósł Ewander, i świątynia Jowisza Statora, i świątynia Luny, zbudowana jeszcze przez Serwiusza Tuliusza, i dom Numy Pompiliusza, i przybytek Westy z penatami ludu rzymskiego; w grzywach płomieni ukazywał się czasem Kapitol, płonęła przeszłość i dusza Rzymu” („Quo vadis”);
Jan Izydor Sztaudynger:
„Głupi a nadgorliwy do ognia dolewa oliwy”;
Jonathan Carroll:
„To, że na dachu leży śnieg, nie znaczy, że w kominku nie płonie ogień” („Szklana Zupa”);
Józef Czechowicz:
„i wy dziewice pożogi
przez wiersz przeświecają wasze ręce
księżycem złowrogim
zorza opada przez chmury
a semafor wybucha wzwyż
drzewa kwitną drzewa wichr łamie
konie fal szaleją u zgliszcz” („Bez nut”);
Juliusz Słowacki: „A wtem okrętu piersi niedaleka,
Łódka uczuła silny popęd wiosła,
Biegła po fali — z fregatą się zrosła:
I wnet z jej łona dym się wybił szary,
A potem jasność błękitnawa siarki” („Lambro”);
„Tak Turcy mówili. — Lecz kiedy po fali
Noc ciemna posępne rozciąga całuny;
Na czarnych niebiosach błysnęły dwie łuny,
To płonie Białogród — Trebizont się pali” („Żmija”);
Michaił Bułhakow:
„(…)rękopisy nie płoną” („Mistrz i Małgorzata”);
Ralph Waldo Emerson:
„Cztery korzenie wszystkich rzeczy: ogień, powietrze, woda i ziemia”;
Władysław Grzeszczyk:
„To prawda, że wszystko dąży do równowagi... Ale nieprawda, że: dobro ze złem, piękno z brzydotą, woda z ogniem” („Parada paradoksów”).
strona: 1 2
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
Minuta ciszy po Ludwice Wawrzyńskiej - geneza
Autor: Karolina MarlgaHenryk Sienkiewicz:
„Lud wskazywał go z dala rękoma, oblanego krwawym blaskiem. W oddali syczały węże płomieni i płonęły odwieczne, najświętsze zabytki: płonęła świątynia Herkulesa, którą wzniósł Ewander, i świątynia Jowisza Statora, i świątynia Luny, zbudowana jeszcze przez Serwiusza Tuliusza, i dom Numy Pompiliusza, i przybytek Westy z penatami ludu rzymskiego; w grzywach płomieni ukazywał się czasem Kapitol, płonęła przeszłość i dusza Rzymu” („Quo vadis”);
Jan Izydor Sztaudynger:
„Głupi a nadgorliwy do ognia dolewa oliwy”;
Jonathan Carroll:
„To, że na dachu leży śnieg, nie znaczy, że w kominku nie płonie ogień” („Szklana Zupa”);
Józef Czechowicz:
„i wy dziewice pożogi
przez wiersz przeświecają wasze ręce
księżycem złowrogim
zorza opada przez chmury
a semafor wybucha wzwyż
drzewa kwitną drzewa wichr łamie
konie fal szaleją u zgliszcz” („Bez nut”);
Juliusz Słowacki: „A wtem okrętu piersi niedaleka,
Łódka uczuła silny popęd wiosła,
Biegła po fali — z fregatą się zrosła:
I wnet z jej łona dym się wybił szary,
A potem jasność błękitnawa siarki” („Lambro”);
„Tak Turcy mówili. — Lecz kiedy po fali
Noc ciemna posępne rozciąga całuny;
Na czarnych niebiosach błysnęły dwie łuny,
To płonie Białogród — Trebizont się pali” („Żmija”);
Michaił Bułhakow:
„(…)rękopisy nie płoną” („Mistrz i Małgorzata”);
Ralph Waldo Emerson:
„Cztery korzenie wszystkich rzeczy: ogień, powietrze, woda i ziemia”;
Władysław Grzeszczyk:
„To prawda, że wszystko dąży do równowagi... Ale nieprawda, że: dobro ze złem, piękno z brzydotą, woda z ogniem” („Parada paradoksów”).
strona: 1 2
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies