Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Współczesność
Wiersz MiÅ‚osza jest zatem współczesnÄ… dyskusjÄ… z poglÄ…dami Arystotelesa oraz Horacego. SÅ‚usznoÅ›ci tej tezy należy szukać już w pierwszej zwrotce, gdzie podmiot podważa klasyczny i znany powszechnie podziaÅ‚ na gatunki. WedÅ‚ug niego trzeba znaleźć „formÄ™ bardziej pojemnÄ…” niż poezja oraz proza, zadbać o czytelnÄ… komunikacjÄ™ z czytelnikiem i brak wÄ…tpliwoÅ›ci w odczytywaniu znaczeÅ„:
„Rygorystyczne rozgraniczanie gatunków – bÄ™dÄ…ce podstawÄ… Å›wiatopoglÄ…du literackiego od czasów starożytnych aż po romantyzm – jest wedÅ‚ug MiÅ‚osza barierÄ… ograniczajÄ…cÄ… komunikatywność i jasność przekazu. DoskonaÅ‚ość formy poetyckiej nie gwarantuje jeszcze, że powstanÄ… „mÄ…dre książki pomagajÄ…ce znosić ból oraz nieszczęście”. MiÅ‚osz wyraża wiÄ™c pragnienie stworzenia czegoÅ›, co by nie byÅ‚o „zanadto poezjÄ… ani zanadto prozÄ…” (I. Nowacka, dz. cyt.).
Poeta wedÅ‚ug MiÅ‚osza jest „paÅ„stwem demonów”, a poezjÄ™ „dyktuje dajmonion”. PoglÄ…d ten determinuje przekonanie, iż poeta nie może odpowiadać za efekty swoich poczynaÅ„ literackich, ponieważ jest jedynie „przekaźnikiem”, wykorzystywanym przez nieznane mu moce. Co za tym idzie - jego twórczość może sÅ‚użyć zarówno dobru, jak i zÅ‚u. ZakoÅ„czenie dzieÅ‚a ujawnia pragnienie podmiotu – niesÅ‚abnÄ…cÄ… nadziejÄ™ na zwyciÄ™stwo jednak dobrych duchów w poecie, na poezjÄ™, w której dba siÄ™ o kontakt z czytelnikiem, a zapomina o respektowaniu klasycznych reguÅ‚.
strona: 1 2 3
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
Ars poetica? - interpretacja
Autor: Karolina MarlêgaWiersz MiÅ‚osza jest zatem współczesnÄ… dyskusjÄ… z poglÄ…dami Arystotelesa oraz Horacego. SÅ‚usznoÅ›ci tej tezy należy szukać już w pierwszej zwrotce, gdzie podmiot podważa klasyczny i znany powszechnie podziaÅ‚ na gatunki. WedÅ‚ug niego trzeba znaleźć „formÄ™ bardziej pojemnÄ…” niż poezja oraz proza, zadbać o czytelnÄ… komunikacjÄ™ z czytelnikiem i brak wÄ…tpliwoÅ›ci w odczytywaniu znaczeÅ„:
„Rygorystyczne rozgraniczanie gatunków – bÄ™dÄ…ce podstawÄ… Å›wiatopoglÄ…du literackiego od czasów starożytnych aż po romantyzm – jest wedÅ‚ug MiÅ‚osza barierÄ… ograniczajÄ…cÄ… komunikatywność i jasność przekazu. DoskonaÅ‚ość formy poetyckiej nie gwarantuje jeszcze, że powstanÄ… „mÄ…dre książki pomagajÄ…ce znosić ból oraz nieszczęście”. MiÅ‚osz wyraża wiÄ™c pragnienie stworzenia czegoÅ›, co by nie byÅ‚o „zanadto poezjÄ… ani zanadto prozÄ…” (I. Nowacka, dz. cyt.).
Poeta wedÅ‚ug MiÅ‚osza jest „paÅ„stwem demonów”, a poezjÄ™ „dyktuje dajmonion”. PoglÄ…d ten determinuje przekonanie, iż poeta nie może odpowiadać za efekty swoich poczynaÅ„ literackich, ponieważ jest jedynie „przekaźnikiem”, wykorzystywanym przez nieznane mu moce. Co za tym idzie - jego twórczość może sÅ‚użyć zarówno dobru, jak i zÅ‚u. ZakoÅ„czenie dzieÅ‚a ujawnia pragnienie podmiotu – niesÅ‚abnÄ…cÄ… nadziejÄ™ na zwyciÄ™stwo jednak dobrych duchów w poecie, na poezjÄ™, w której dba siÄ™ o kontakt z czytelnikiem, a zapomina o respektowaniu klasycznych reguÅ‚.
strona: 1 2 3
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies