Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Współczesność
Paradoks i sprzeczność tytuÅ‚u oraz caÅ‚ego wiersza uwypukla także wers rozpoczynajÄ…cy dwie pierwsze – optymistyczne – zwrotki:
„W dzieÅ„ koÅ„ca Å›wiata”.
Linijka ta, określająca czas Apokalipsy, nie pasuje do tworzonych zaraz po niej sielankowych wizji, tworzy kontrastową ramę.
Kolejnym zwrotem, szeregujÄ…cym opisywane wydarzenia na mapie czasu, jest:
„staje siÄ™ już”.
Zaledwie trzy wyrazy zamykajÄ… w sobie maksimum treÅ›ci – oto koniec Å›wiata, którego ludzie obawiajÄ… siÄ™ od najdawniejszych czasów, dzieje siÄ™ wÅ‚aÅ›nie w chwili, gdy ludzie wykonujÄ… codzienne czynnoÅ›ci, gdy przyroda zdaje siÄ™ tÄ™tnić życiem:
„Pijak zasypia na brzegu trawnika,
Nawołują na ulicy sprzedawcy warzywa
I łódka z żółtym żaglem do wyspy podpÅ‚ywa”.
Nie bÄ™dÄ… Å›wiadomi „stawania siÄ™ już”, póki nie zaakceptujÄ… nieuchronnoÅ›ci swojej Å›mierci, póki nie pogodzÄ… siÄ™ z niezmiennym porzÄ…dkiem Å›wiata. TezÄ™ tÄ… podkreÅ›la anaforyczna konstrukcja, obecna w ostatnie zwrotce:
„Dopóki sÅ‚oÅ„ce i księżyc sÄ… w górze,
Dopóki trzmiel nawiedza różę,
Dopóki dzieci różowe się rodzą,
Nikt nie wierzy, że staje siÄ™ już”.
OtwierajÄ…cy dwie pierwsze strofy wers „W dzieÅ„ koÅ„ca Å›wiata...”, zamykajÄ…cy caÅ‚y wiersz, powtórzony dwuwers: „Innego koÅ„ca Å›wiata nie bÄ™dzie”, zdublowane w trzeciej strofie zwroty: „A którzy czekali...” oraz anaforyczne sÅ‚owo „Dopóki...” sÄ… przykÅ‚adami powtórzeÅ„. Ich rolÄ… jest wprowadzenie do tekstu porzÄ…dku, rytmu i aury spokoju.
Wiersz „Piosenka o koÅ„cu Å›wiata” skÅ‚ada siÄ™ z czterech nieregularnych strof i reprezentuje typ liryki opisowo-refleksyjnej. Podmiot liryczny ukrywa swojÄ… obecność, zdaje siÄ™ być milczÄ…cym obserwatorem tÄ™tniÄ…cego życiem pejzażu i pozornie chaotycznych i niepoÅ‚Ä…czonych sytuacji z codziennego życia ludzi. Jego monolog jest bardzo podobny do narracji opowiadania czy noweli. Ze wzglÄ™du na brak pierwszoosobowej perspektywy, wiersz zaliczamy do liryki poÅ›redniej.
strona: 1 2
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
Piosenka o końcu świata - analiza
Autor: Karolina MarlêgaParadoks i sprzeczność tytuÅ‚u oraz caÅ‚ego wiersza uwypukla także wers rozpoczynajÄ…cy dwie pierwsze – optymistyczne – zwrotki:
„W dzieÅ„ koÅ„ca Å›wiata”.
Linijka ta, określająca czas Apokalipsy, nie pasuje do tworzonych zaraz po niej sielankowych wizji, tworzy kontrastową ramę.
Kolejnym zwrotem, szeregujÄ…cym opisywane wydarzenia na mapie czasu, jest:
„staje siÄ™ już”.
Zaledwie trzy wyrazy zamykajÄ… w sobie maksimum treÅ›ci – oto koniec Å›wiata, którego ludzie obawiajÄ… siÄ™ od najdawniejszych czasów, dzieje siÄ™ wÅ‚aÅ›nie w chwili, gdy ludzie wykonujÄ… codzienne czynnoÅ›ci, gdy przyroda zdaje siÄ™ tÄ™tnić życiem:
„Pijak zasypia na brzegu trawnika,
Nawołują na ulicy sprzedawcy warzywa
I łódka z żółtym żaglem do wyspy podpÅ‚ywa”.
Nie bÄ™dÄ… Å›wiadomi „stawania siÄ™ już”, póki nie zaakceptujÄ… nieuchronnoÅ›ci swojej Å›mierci, póki nie pogodzÄ… siÄ™ z niezmiennym porzÄ…dkiem Å›wiata. TezÄ™ tÄ… podkreÅ›la anaforyczna konstrukcja, obecna w ostatnie zwrotce:
„Dopóki sÅ‚oÅ„ce i księżyc sÄ… w górze,
Dopóki trzmiel nawiedza różę,
Dopóki dzieci różowe się rodzą,
Nikt nie wierzy, że staje siÄ™ już”.
OtwierajÄ…cy dwie pierwsze strofy wers „W dzieÅ„ koÅ„ca Å›wiata...”, zamykajÄ…cy caÅ‚y wiersz, powtórzony dwuwers: „Innego koÅ„ca Å›wiata nie bÄ™dzie”, zdublowane w trzeciej strofie zwroty: „A którzy czekali...” oraz anaforyczne sÅ‚owo „Dopóki...” sÄ… przykÅ‚adami powtórzeÅ„. Ich rolÄ… jest wprowadzenie do tekstu porzÄ…dku, rytmu i aury spokoju.
Wiersz „Piosenka o koÅ„cu Å›wiata” skÅ‚ada siÄ™ z czterech nieregularnych strof i reprezentuje typ liryki opisowo-refleksyjnej. Podmiot liryczny ukrywa swojÄ… obecność, zdaje siÄ™ być milczÄ…cym obserwatorem tÄ™tniÄ…cego życiem pejzażu i pozornie chaotycznych i niepoÅ‚Ä…czonych sytuacji z codziennego życia ludzi. Jego monolog jest bardzo podobny do narracji opowiadania czy noweli. Ze wzglÄ™du na brak pierwszoosobowej perspektywy, wiersz zaliczamy do liryki poÅ›redniej.
strona: 1 2
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies