Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Współczesność
Paradoks i sprzeczność tytułu oraz całego wiersza uwypukla także wers rozpoczynający dwie pierwsze – optymistyczne – zwrotki:
„W dzień końca świata”.
Linijka ta, określająca czas Apokalipsy, nie pasuje do tworzonych zaraz po niej sielankowych wizji, tworzy kontrastową ramę.
Kolejnym zwrotem, szeregującym opisywane wydarzenia na mapie czasu, jest:
„staje się już”.
Zaledwie trzy wyrazy zamykają w sobie maksimum treści – oto koniec świata, którego ludzie obawiają się od najdawniejszych czasów, dzieje się właśnie w chwili, gdy ludzie wykonują codzienne czynności, gdy przyroda zdaje się tętnić życiem:
„Pijak zasypia na brzegu trawnika,
Nawołują na ulicy sprzedawcy warzywa
I łódka z żółtym żaglem do wyspy podpływa”.
Nie będą świadomi „stawania się już”, póki nie zaakceptują nieuchronności swojej śmierci, póki nie pogodzą się z niezmiennym porządkiem świata. Tezę tą podkreśla anaforyczna konstrukcja, obecna w ostatnie zwrotce:
„Dopóki słońce i księżyc są w górze,
Dopóki trzmiel nawiedza różę,
Dopóki dzieci różowe się rodzą,
Nikt nie wierzy, że staje się już”.
Otwierający dwie pierwsze strofy wers „W dzień końca świata...”, zamykający cały wiersz, powtórzony dwuwers: „Innego końca świata nie będzie”, zdublowane w trzeciej strofie zwroty: „A którzy czekali...” oraz anaforyczne słowo „Dopóki...” są przykładami powtórzeń. Ich rolą jest wprowadzenie do tekstu porządku, rytmu i aury spokoju.
Wiersz „Piosenka o końcu świata” składa się z czterech nieregularnych strof i reprezentuje typ liryki opisowo-refleksyjnej. Podmiot liryczny ukrywa swoją obecność, zdaje się być milczącym obserwatorem tętniącego życiem pejzażu i pozornie chaotycznych i niepołączonych sytuacji z codziennego życia ludzi. Jego monolog jest bardzo podobny do narracji opowiadania czy noweli. Ze względu na brak pierwszoosobowej perspektywy, wiersz zaliczamy do liryki pośredniej.
strona: 1 2
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
Piosenka o końcu świata - analiza
„W dzień końca świata”.
Linijka ta, określająca czas Apokalipsy, nie pasuje do tworzonych zaraz po niej sielankowych wizji, tworzy kontrastową ramę.
Kolejnym zwrotem, szeregującym opisywane wydarzenia na mapie czasu, jest:
„staje się już”.
Zaledwie trzy wyrazy zamykają w sobie maksimum treści – oto koniec świata, którego ludzie obawiają się od najdawniejszych czasów, dzieje się właśnie w chwili, gdy ludzie wykonują codzienne czynności, gdy przyroda zdaje się tętnić życiem:
„Pijak zasypia na brzegu trawnika,
Nawołują na ulicy sprzedawcy warzywa
I łódka z żółtym żaglem do wyspy podpływa”.
Nie będą świadomi „stawania się już”, póki nie zaakceptują nieuchronności swojej śmierci, póki nie pogodzą się z niezmiennym porządkiem świata. Tezę tą podkreśla anaforyczna konstrukcja, obecna w ostatnie zwrotce:
„Dopóki słońce i księżyc są w górze,
Dopóki trzmiel nawiedza różę,
Dopóki dzieci różowe się rodzą,
Nikt nie wierzy, że staje się już”.
Otwierający dwie pierwsze strofy wers „W dzień końca świata...”, zamykający cały wiersz, powtórzony dwuwers: „Innego końca świata nie będzie”, zdublowane w trzeciej strofie zwroty: „A którzy czekali...” oraz anaforyczne słowo „Dopóki...” są przykładami powtórzeń. Ich rolą jest wprowadzenie do tekstu porządku, rytmu i aury spokoju.
Wiersz „Piosenka o końcu świata” składa się z czterech nieregularnych strof i reprezentuje typ liryki opisowo-refleksyjnej. Podmiot liryczny ukrywa swoją obecność, zdaje się być milczącym obserwatorem tętniącego życiem pejzażu i pozornie chaotycznych i niepołączonych sytuacji z codziennego życia ludzi. Jego monolog jest bardzo podobny do narracji opowiadania czy noweli. Ze względu na brak pierwszoosobowej perspektywy, wiersz zaliczamy do liryki pośredniej.
strona: 1 2
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies