Jesteś w: Ostatni dzwonek -> Współczesność
„Czesław Miłosz przerasta nas tak bardzo, że trudno uwierzyć, iż jest się jego współczesnym; ma się raczej wrażenie, że jest fenomenem. Natury? Czytelnik podejrzewa, że wyższych mocy. I to jest największe zwycięstwo. (…) Czesław Miłosz swoimi wierszami i Pieskiem przydrożnym stwarza i przywraca nam świat, zarazem pełny i prawdziwy, bolesny i piękny - wieloraki w swoich obliczach i - jedyny. Nie znajdowaliśmy go ani w nauce, ani filozofii współczesnej, ani u teologów i ideologów. Ale to właśnie do niego – tęsknimy” - Leszek Kołakowski („Zeszyty Literackie: nr 62, 1998).
„Krótko mówiąc, Miłosz, ów, co zabawne, przeciwnik romantycznego rozumienia poezji - zbliża się najbardziej do tego wzorca poety, który w kulturze polskiej powiązał się nierozdzielnie z epoką romantyzmu, a na który składa się zarówno wielki autorytet moralny i polityczny, jak pewien charyzmat związany z predyspozycjami duchowymi profetyczno-mistycznymi. Wzorzec ten, w którym łączą się ze sobą cechy mędrca, proroka i wychowawcy własnego narodu, do niedawna wydawał się najzupełniej anachroniczny, należący bezpowrotnie do przeszłości. Twórczość Miłosza przekonaniu temu zaprzecza, przywraca poezji jej wysoki status, zmienia rolę poety w społeczeństwie. W społeczeństwie, które - świadomie czy nieświadomie - za takim właśnie wzorem poety tęskni, takich poetów oczekuje” - Jerzy Kwiatkowski (fragment wystąpienia wygłoszonego na konferencji poświęconej twórczości Czesława Miłosza zorganizowanej w Warszawie w 1980 roku przez IBL PAN).
strona: 1 2 3 4
Partner serwisu: 
kontakt | polityka cookies
Ogrodnik - geneza
Autor: Karolina Marl�ga„Czesław Miłosz przerasta nas tak bardzo, że trudno uwierzyć, iż jest się jego współczesnym; ma się raczej wrażenie, że jest fenomenem. Natury? Czytelnik podejrzewa, że wyższych mocy. I to jest największe zwycięstwo. (…) Czesław Miłosz swoimi wierszami i Pieskiem przydrożnym stwarza i przywraca nam świat, zarazem pełny i prawdziwy, bolesny i piękny - wieloraki w swoich obliczach i - jedyny. Nie znajdowaliśmy go ani w nauce, ani filozofii współczesnej, ani u teologów i ideologów. Ale to właśnie do niego – tęsknimy” - Leszek Kołakowski („Zeszyty Literackie: nr 62, 1998).
„Krótko mówiąc, Miłosz, ów, co zabawne, przeciwnik romantycznego rozumienia poezji - zbliża się najbardziej do tego wzorca poety, który w kulturze polskiej powiązał się nierozdzielnie z epoką romantyzmu, a na który składa się zarówno wielki autorytet moralny i polityczny, jak pewien charyzmat związany z predyspozycjami duchowymi profetyczno-mistycznymi. Wzorzec ten, w którym łączą się ze sobą cechy mędrca, proroka i wychowawcy własnego narodu, do niedawna wydawał się najzupełniej anachroniczny, należący bezpowrotnie do przeszłości. Twórczość Miłosza przekonaniu temu zaprzecza, przywraca poezji jej wysoki status, zmienia rolę poety w społeczeństwie. W społeczeństwie, które - świadomie czy nieświadomie - za takim właśnie wzorem poety tęskni, takich poetów oczekuje” - Jerzy Kwiatkowski (fragment wystąpienia wygłoszonego na konferencji poświęconej twórczości Czesława Miłosza zorganizowanej w Warszawie w 1980 roku przez IBL PAN).
strona: 1 2 3 4
Zobacz inne artykuły:
kontakt | polityka cookies